Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
«Όσκαρ 2015»
Η αναμονή έφτασε στο τέλος της και το λαμπερό πάρτι των Όσκαρ 2015 για 87η φορά μπορεί να ξεκινήσει. Ναι, το παραδέχομαι, είμαι μεγάλη φαν της πιο μεγάλης, «γκλάμουρους» τελετής του κινηματογράφου και δεν ντρέπομαι να το βροντοφωνάξω… Όποιος από εσάς σπεύσει να βγάλει (λάθος) συμπεράσματα για το άτομό μου, έχω να πω μόνο το εξής …«περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα». Κοινώς, γούστα είναι αυτά και επιλέγω να «παθιάζομαι» εδώ και χρόνια στον αναπαυτικό καναπέ μου, με κοκα κόλα, τσίπς και τον Κάρλι (τον γάτο μου) παρεούλα, απολαμβάνοντας μερικές ώρες «λάμψης», συγκίνησης, άψογα οργανωμένου σόου, υπέρτατου στιλ αλλά και αναπάντεχου κιτς, κουτσομπολιά από το κόκκινο χαλί, μοναδικούς λόγους, όλο αυτό το λαμπερό «θέατρο» που λέγεται Χόλιγουντ.
Είναι η μεγαλύτερη γιορτή της 7ης τέχνης και όσο και να την σνομπάρουν (όχι και τόσο διακριτικά) πολλοί καλλιτέχνες, που επιλέγουν το πιο «ψαγμένο» σινεμά, είναι μεγάλη τιμή όταν ανακοινώνεται η υποψηφιότητά τους για το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο. Όταν δε ανακοινωθούν νικητές, τότε η αναγνωρισιμότητα, η υπόληψη και το κασέ τους ανεβαίνει στα ύψη. Όπως και να το δει κανείς, τα Όσκαρ είναι το ύψιστο σκαλί στο Πάνθεον των σύγχρονων θεών της μεγάλης Οθόνης.
Τα πρώτα Όσκαρ που απονεμήθηκαν ποτέ ήταν στις 16 Μαίου του 1929, μετά την προτροπή του τότε Τιτάνα των στούντιο Λούις Μπ. Μάγερ το 1927, ο οποίος ήθελε να δώσει αίγλη και ενδιαφέρον για τις κινηματογραφικές ταινίες στο ευρύ κοινό. Ο Όσκαρ λοιπόν, το επιχρυσωμένο αγαλματίδιο από χαλκό και κασσίτερο (ζυγίζοντας 4 ολόκληρα κιλά!) είναι ένας γυμνός άνδρας, ο οποίος καρφώνει με ένα ξίφος μια μπομπίνα με πέντε ακτίνες, συμβολίζοντας τους πέντε κλάδους της Ακαδημίας. Τους παραγωγούς, τους σκηνοθέτες, τους σεναριογράφους, τους ηθοποιούς και τους τεχνικούς. Η ξακουστή Ακαδημία έχει πάνω από 6.500 μέλη μέχρι σήμερα, τα οποία αποφασίζουν για την τύχη του «Θείου Όσκαρ» κάθε χρόνο.
Η λίστα των ηθοποιών, σκηνοθετών, συνθετών, σεναριογράφων και τεχνικών που έχουν κερδίσει Όσκαρ είναι μεγάλη και ανάμεσά τους και αρκετοί Έλληνες. Κατίνα Παξινού (Β’ γυναικείου ρόλου «για ποιόν χτυπάει η καμπάνα») , ο ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτης Ηλίας Καζάν («Συμφωνία Κυριών», «το λιμάνι της αγωνίας»), Μάνος Χατζιδάκις ( Όσκαρ μουσικής «τα παιδιά του Πειραιά»), ο σκηνογράφος Βασίλης Φωτόπουλος («Ζορμπάς»), η ενδυματολόγος Θεώνη Βλαχιώτη Όλντριτς («ο υπέροχος Γκάτσμπυ»), ο ελληνικής καταγωγής καλλιτεχνικός Διευθυντής Ντίν Ταβουλάρης (The Godfather II), Βαγγέλης Παπαθανασίου (Όσκαρ μουσικής «οι δρόμοι της φωτιάς»), Ολυμπία Δουκάκη ( Β΄γυναικείου ρόλου «Κάτω από την λάμψη του φεγγαριού»), Κώστας Γαβράς (Όσκαρ σεναρίου «ο αγνοούμενος»), Τζόρτζ Τσακίρης (Β’ ανδρικού ρόλου West Side Story) και ο Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης Αλέξανδρος Κωσταντίνος Παπαδόπουλος (Αλεξάντερ Πέιν) (Όσκαρ προσαρμοσμένου σεναρίου «Πλαγίως»).
Όσο για τους παρουσιαστές, είναι όλοι τους ξεχωριστοί και έχουν γράψει την δική τους ιστορία. Μεταξύ αυτών ο Frank Sinatra, η Whoopi Goldberg, ο Billy Crystal. Φέτος παρουσιάζει ο πια γνωστός από την καθημερινή αμερικάνικη κωμική σειρά How I met your Mother, «ντελικάτος» Neil Patrick Harris, που έχει ήδη μια φορά στο ενεργητικό του. Η επιτυχής παρουσίαση των Όσκαρ είναι ένα μεγάλο στοίχημα και αποτελεί κάτι σαν «ευχή και κατάρα», αφού μένει για πάντα στην ιστορία και εκατομμύρια μάτια ανά τον κόσμο παρακολουθούν.
Με ανάλαφρο χιούμορ και αρκετές κωμικές στιγμές, όπως η στιγμή που φορώντας μόνο το λευκό του εσώρουχο βγήκε στην κεντρική σκηνή, ο Neil Patrick Harris κατάφερε να τα φέρει εις πέρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μεγάλο ενδιαφέρον είχε ο λόγος της προέδρου της Ακαδημίας, η οποία έκανε αναφορά στην ελευθερία της έκφρασης και λόγου στον κινηματογράφο και τόνισε πως όλοι, οι συμμετέχοντες αλλά και οι αποδέκτες των ταινιών υποχρεούνται να κρατούν ζωντανό το πνεύμα της δημοκρατίας.
Όλη η βραδιά είχε άρωμα «επανάστασης» και συγκίνησης. Δεν έλειψαν οι δυνατοί λόγοι και οι αναφορές στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις μειονότητες και στην δημοκρατία αυτή την δύσκολη εποχή που ζούμε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η κάμερα κινήθηκε στον χώρο και εστίασε στα πρόσωπα των διασήμων που ήταν κατασυγκινημένοι.
Τα Όσκαρ έμοιαζαν αυτή την φορά να είναι γεμάτα συναισθήματα και εκπλήξεις, όπως αυτή της παρουσίας της μοναδικής Julie Andrews μετά την καταπληκτική ερμηνεία της Lady Gaga, που τραγούδησε γνωστές μελωδίες από το μιούζικαλ «Μελωδία της Ευτυχίας», έργο σταθμός στον μουσικό κινηματογράφο κλείνοντας 50 χρόνια φέτος.
Αναφερόμενη στα πιο σημαντικά βραβεία της βραδιάς, έχουμε και λέμε…
Α’ Ανδρικού ρόλου ο Άγγλος Eddie Redmayne για την ερμηνεία του ως Stephen Hawking στην βιογραφική ταινία The Theory of everything.
Β’ Ανδρικού ρόλου ο καταπληκτικός J.K. Simmons για την ερμηνεία του ως σαδιστής καθηγητής μουσικής στο Whiplash. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης φαίνεται πως έπεσε διάνα στην επιλογή αυτού του πρώτης τάξεως ηθοποιού για την καινούργια του ταινία… αναμένουμε…
Α’ Γυναικείου ρόλου η Julianne Moore για την ερμηνεία της στην ταινία Still Alice με θέμα το Alzheimer.
Β’ Γυναικείου ρόλου η Patricia Arquette στην ταινία που χρειάστηκε 12 ολόκληρα χρόνια για να γυριστεί, Boyhood. Στον δυναμικό αλλά παράλληλα συγκινητικό λόγο της, αναφέρθηκε στο γεγονός πως οι γυναίκες στην Αμερική πρέπει να πληρώνονται το ίδιο με τους άνδρες και να έχουν ίδια δικαιώματα.
Καλύτερης ταινίας το Birdman.
Καλύτερης σκηνοθεσίας ο Μεξικανός Alehandro G. Inarritu για το αντισυμβατικό Birdman.
Καλύτερου σάουντρακ ο ελληνικής καταγωγής Alexandre Desplat, για το The Grand Budapest Hotel, ο οποίος δεν ξέχασε να ευχαριστήσει την Ελληνίδα μητέρα του.
Καλύτερου τραγουδιού Glory, από την ταινία Selma. Ο John Stevens (Legend) και ο Lonnie Lynn μίλησαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και είπαν πως ο αγώνας είναι τώρα!
Καλύτερων Κουστουμιών η Milena Canonero για την πολύ ιδιαίτερη ταινία του Wes Anderson, The Grand Budapest Hotel.
Μακιγιάζ και Μαλλιά, Francis Hannon και Mark Coulier, άλλο ένα Όσκαρ για το The Grand Budapest Hotel.
Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το βραβείο παρέλαβε ο σκηνοθέτης της Ida, Paul PawlinIda, από την Πολωνία, υπενθυμίζοντας πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις.
Καλύτερου Ντοκυμαντέρ η «τολμηρή» για τα αμερικανικά δεδομένα Citizen four, με κεντρικό ήρωα τον Edward Snowden.
