Όλη μου την ζωή έπαιζα το παιχνίδι με τις κούκλες όπου εγώ, πάντα εγώ, είχα την ονειρική κατάληξη του γάμου με το τέλειο νυφικό…ήμουν όμορφη πάντα, στο “όλη μου την ζωή”…
Όλη μου την ζωή ονειρευόμουν την Κυριακή να ξυπνάω με τον άντρα της ζωής μου από τα χοροπηδήματα των 3,4,5…παιδιών μας, μαξιλαροπόλεμο με πούπουλα στον αέρα, δυνατά γέλια…
Όλη μου την ζωή ονειρευόμουν μαθήματα χορού και πιάνου με την κόρη μου, τρελές μαγειρικές με τα πολλά παιδιά μου στην τεράστια κουζίνα μας…
Ήμουν τέλεια Μητέρα στο “όλη μου την ζωή”…
Όλη μου την ζωή ήξερα, θα κάνω μια κόρη και θα την βγάλω Άννα! Το όνομά σου, (προτού ακόμη σε χάσω, τo ήθελα)…και έναν γιο που θα τον λένε Αλέξανδρο ή Νικήτα και μετά πάλι κόρη, την μικρή Αστάρτη… ήμουν ευτυχισμένη και ΣΙΓΟΥΡΗ στο “όλη μου την ζωή”…
Όλη μου την ζωή με ονειρευόμουν ηθοποιό…ήμουν απίστευτη ηθοποιός στο “όλη μου την ζωή” και με χειροκροτούσαν τα παιδιά μου όταν έπεφτε η αυλαία…
Δεν θέλω να βγάλω συμπέρασμα.
Όχι σήμερα.
Γιατί πάντα θα ονειρεύομαι τα ίδια να συμβούν, ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ…
* Η Έλλη Πολέμη είναι αναγνώστρια της Πόρτας.