Αντί εισαγωγής
Στη ζωή ποτέ δεν είναι αργά. Τώρα στα μεγάλα μου, σκέφτηκα να πάω να πάρω άλλο ένα πτυχιάκι, χωρίς πολλά-πολλά! Πώς; Θα ληστέψω μια τράπεζα, τώρα που τα οικονομικά μου είναι άθλια, θα με κλείσουν στις φυλακές της Κω και θα κάνω απεργία πείνας με αίτημα τις σπουδές μου στη Φιλοσοφική Αθηνών! Πού θα πάει! Στις 20 με 25 μέρες απεργίας, θα λυγίσουν οι βουλευτές του νομού, οι υπουργοί δικαιοσύνης και παιδείας, θα καταθέσουν τροπολογία στη Βουλή, η οποία θα λέει ότι μπορώ με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση μέσα από τις φυλακές της Κω να σπουδάσω ό,τι θέλω, οπότε ζήτω μου! Κάτω το κράτος, κάτω η εξουσία, κάτω οι εξουσιαστές! Ζήτω ο ένοπλος αγώνας. Ζήτωσαν οι ληστείες, για τη διευκόλυνση του αγώνα μας. Ζήτω η αναρχία και ζήτωσαν οι αναρχικοί όλου του κόσμου.
Το μόνο μου παράπονο, είναι πως δε ζει η μάνα μου για να με υπερασπιστεί για όλα όσα έπραξα περί τη ληστεία της τράπεζας και περί τον σκοπό που αναγκάστηκα να κλέψω. Α! ξέχασα να σας πω, ότι προσωπικά πιστεύω ότι τα χρήματα που θα κλέψω με τη βοήθεια και των άλλων συντρόφων μου, δεν σκοπεύω να τα χρησιμοποιήσω για την αγορά καταναλωτικών αγαθών, αλλά για να αγοράσω ό,τι θεωρώ χρήσιμο, προκειμένου να ανατρέψω το καθεστώς, την καθεστηκυία τάξη, τους καθεστωτικούς, το κράτος, τους κυβερνώντες και ό,τι άλλο έχει να κάνει με εξουσία και εξουσιαστές. Χρήσιμα εργαλεία για την «εκτύπωση προκηρύξεων μέχρι την αγορά όπλων και πυρομαχικών, για την χρηματοδότηση των παράνομων υποδομών άμυνας και επίθεσης. Από την ενοικίαση των παράνομων σπιτιών μας μέχρι την προμήθεια εκρηκτικών για να τινάξουμε στον αέρα την κοινωνική ειρήνη».
Ααααχ! Αν ζούσε η συχωρεμένη η μάνα μου, είμαι βέβαιος πως από την πρώτη στιγμή θα ‘μπαινε στα μάτια της εξουσίας με τα σοφά της λόγια: «Είμαι πάρα πολύ περήφανη για το γιο μου που αγωνίζεται ενάντια σε μία παράνομη και σάπια κοινωνία και άνομη και θα τον υπερασπιστώ μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος μου». Α ρε μάνα μόνο εσύ με καταλαβαίνεις!
Αλλά δε σας κρύβω πως έχω και άλλη μια καινοτόμα ιδέα: όσες μανούλες έχουν παιδάκια σχετικά μικρής ηλικίας να τα στείλουν να ληστέψουν τράπεζες, να μοιράσουν το προϊόν στους φτωχούς και τις άπορες κορασίδες, να δικαστούν, να καταδικαστούν, να κλειστούν στις φυλακές, να κάνουν απεργία πείνας και να τα βγάλουν έξω!
Το Βελβεντό και η μάθηση
Αλλά είναι ώρα να σοβαρευτούμε λιγάκι.
Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες και πάλι ενός ελληνικού φαινομένου. Η ελληνική κοινωνία σχεδόν μοιρασμένη στα δυο. Η μισή υπέρ ενός παιδιού που μόλις στην ηλικία της εφηβείας διέπραξε μαζί με άλλους τρεις απόπειρα ένοπλης ληστείας στην Αγροτική Τράπεζα και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο στις αρχές του 2013 στο Βελβεντό της Κοζάνης και για την οποία καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών και 11 μηνών. Σημερινό ζητούμενο του νεαρού Νίκου Ρωμανού είναι να του επιτραπεί να παρακολουθεί τα μαθήματα στη σχολή που πέτυχε. Η άλλη μισή κοινωνία, εναντίον του, αφού νομοθετικό πλαίσιο δεν υπάρχει και αφού μόλις πριν λίγες ημέρες ο Χριστόδουλος Ξηρός με την άδεια εξόδου από τις φυλακές Κορυδαλλού, δεν εμφανίστηκε ξανά στο κελί του. «Όπλο» του Ρωμανού, η πολυήμερη απεργία πείνας, ο κλονισμός της υγείας του και ο επαπειλούμενος θάνατος. Και η πολιτεία, προφανώς, διχασμένη και ελαφρώς αρχικά χαμένη, να μην αποφασίζει τίνος το μέρος θα πάρει. Ευτυχώς, στη συνέχεια, επικράτησαν νηφάλιες σκέψεις, οι οποίες πάνω από την ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να βάλουν τίποτα άλλο απολύτως κι έτσι αποφασίστηκε να κατατεθεί νομοσχέδιο στη Βουλή, με βάση το οποίο να του επιτρέπεται να παρακολουθεί τη σχολή του με την μέθοδο της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης με δαπάνες μάλιστα της πολιτείας.
Πέραν όμως όλων τούτων και κυρίως της νηφάλιας πρυτάνευσης της λογικής από πλευράς πολιτείας, υπάρχουν και κάποιες αλήθειες, οι οποίες θα πρέπει να ειπώνονται μετά πάσης ειλικρινείας, όσο πικρό περιεχόμενο κι αν έχουν για τους εμπλεκόμενους.
«Dura lex, sed lex.»
Αρχικά, θα ήθελα να υπενθυμίσω προς όλους μας δυο βασικές αρχές, οι οποίες έχουν να κάνουν με τους νόμους και την τήρησή τους.
Η λατινική γραμματεία λοιπόν, μας λέει λιτά, θυμόσοφα και κατηγορηματικά πως ο νόμος είναι νόμος όσο σκληρός κι αν είναι:
-«dura lex, sed lex» [«σκληρός νόμος αλλά (είναι) νόμος»].
Η αρχαία ελληνική γραμματεία συνδέει ακόμα με μεγαλύτερη σαφήνεια τους νόμους με τη λειτουργία της πόλης (πόλη-κράτος) και υποστηρίζει πως όταν δεν υπάρχουν ή δεν τηρούνται οι νόμοι η πόλη-κράτος καταλύεται:
-«Πόλεως ψυχή νόμοι εισίν, πόλις μη όντων νόμων καταλύεται».
Η Ελλάδα από τους αρχαίους χρόνους δίδαξε, καθιέρωσε και εμπέδωσε στα πέρατα της οικουμένης το δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν επέλεξε ποτέ της την απολυταρχία και την κάθε μορφή δικτατορίας ή αναρχίας.
Η περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, αν εξαιρέσει κανείς το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη αυτής της χώρας στην παιδεία και την μάθηση, το οποίο και είναι αδιαμφισβήτητο και αδιαπραγμάτευτο, αποτελεί μια μόνιμη επωδό των μονίμως φωνασκούντων για καταπάτηση των κείμενων νόμων, για αντίσταση κατά πάσης αρχής, για αμφισβήτηση της ίδιας της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος και επικράτηση μιας χαώδους και άναρχης πολιτείας, όπου τον πρώτο λόγο καλούνται να έχουν οι την αναρχία πιστεύοντες, ο πάσης φύσεως οπλισμός και τα πυρομαχικά, τα ρόπαλα και οι βόμβες μολότοφ, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για μια κοινωνία.
Δεν ξέρω μόνον ποιο είναι το ζητούμενο του ίδιου του Νίκου Ρωμανού, ο οποίος δηλώνει αναρχικός, καθώς και των αυτόκλητων υπερασπιστών του από το κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.:
-να μπορεί να σπουδάσει
-ή να βγει έξω και να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του με τις ληστείες και τα καλάσνικοφ;
Γιατί, μέχρι σήμερα που γράφονται αυτές οι σκέψεις, ο Νίκος Ρωμανός:
-δεν έχει αποκηρύξει τις πράξεις για τις οποίες καταδικάστηκε, ούτε πολύ περισσότερο έχει μετανοήσει,
-αντίθετα, με κάθε ευκαιρία που του δίδεται μέσα από τις φυλακές διακηρύσσει τα αναρχικά του πιστεύω υπογραμμίζοντας πως η αναρχία «Δεν μπορεί να περιοριστεί ούτε σε ακίνδυνες και δημοκρατικά αποδεκτές εκδηλώσεις, ούτε σε φετιχισμούς των μέσων, αλλά συνιστά μία αδιαίρετη ολότητα κάθε μορφής αγώνα. Το κάθε άτομο ή ομάδα, ανάλογα με τις επιθυμίες, τις διαθέσεις και το σκεπτικό του, συμβάλλει με όποιον τρόπο γίνεται στη συνέχιση του αγώνα. Αναρχία είναι ο τρόπος μας να οργανωνόμαστε, να ζούμε και να παλεύουμε. Είναι η οργάνωση χωρίς περιορισμούς, είναι η αδιάκοπη πάλη. Είναι η ακραία συντροφικότητα που βιώνουμε στις εξεγερμένες κοινότητες απέναντι στο σάπιο κοινωνικό οικοδόμημα. Κλείνοντας θα θέλαμε να χαιρετίσουμε όλους τους συντρόφους που δραστηριοποιήθηκαν. Κολλώντας αφίσες, φωνάζοντας συνθήματα, οργανώνοντας συγκεντρώσεις, βγάζοντας κείμενα αλληλεγγύης (μέσα και έξω από τη φυλακή). Σε αυτούς που αυτή τη στιγμή ετοιμάζουν τις επιθέσεις τους.»
Προς απόδειξη, λοιπόν, αυτών των παραινέσεων του νεαρού Ρωμανού, ο οποίος και κόπτεται για το δικαίωμα της μάθησης, προσφέροντας ακόμα και τη ζωή του, οι σύντροφοί του από τον αντιεξουσιαστικό χώρο των πάσης φύσεως αναρχικών, κατέβηκαν στο σύνηθες κέντρο της Αθήνας, τα κατακαημένα Εξάρχεια, Σουρνάρη, Σολωμού, Τζώρτζ και Πατησίων για να συμπαρασταθούν στον αγώνα του, πυρπολώντας λεωφορείο, αυτοκίνητα ιδιωτικής χρήσεως, καταστήματα και ό,τι άλλο έβρισκαν στο διάβα τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι συμμετείχαν πολιτικές οργανώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ (μ-λ) και το ΕΕΚ.
Και το ερώτημα το οποίο αναδύεται μέσα από αυτές τις αντιλήψεις, όχι των αναρχικών, αλλά των πολιτικών παρατάξεων, είναι:
-Πώς και γιατί ένα κόμμα το οποίο έχει δώσει όρκο και έχει δηλώσει πίστη στην υπεράσπιση της δημοκρατίας, τώρα να υπερασπίζεται τους αναρχικούς; Σε ποιο βωμό προσφέρονται όλα τούτα τα μασκαραλίκια; Μήπως στο βωμό των ψήφων των αναρχικών;
Είναι τυχαίο άραγε, ότι δηλώσεις στήριξης προς τον Νίκο Ρωμανό έκαναν έξι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, οι Μ. Γλέζος, Δ. Παπαδημούλης, Γ. Κατρούγκαλος, Κ. Κούνεβα, Σ. Σακοράφα και Δ. Χρυσόγονος;
Είναι τυχαίο άραγε, ότι δήλωση στήριξης υπέγραψαν επίσης αιρετοί και μέλη της Κ.Ε. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από τον χώρο της παιδείας όλων των βαθμίδων και τύπων;
Είναι τυχαίο άραγε, ότι δήλωση συμπαράστασης έκαναν επίσης και οι βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ζωή Κωνσταντοπούλου, Θοδωρής Δρίτσας, Τάσος Κουράκης, Βασιλική Κατριβάνου και Παναγιώτης Λαφαζάνης, οι οποίοι επισκέφτηκαν ως και τον υπουργό δικαιοσύνης για να προβούν σε ανάλογες παραστάσεις;
Κι ένα τελευταίο ρητορικό ερώτημα προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.:
-Μεθαύριο που θα έλθετε στην εξουσία, θα υπερασπίζεστε τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές, (όντας εσείς στις αρχές και στις εξουσίες);
Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο θόρυβος και η μονοπώληση της ευαισθησίας περί την παιδεία και την μάθηση σε έναν καταδικασμένο νεαρό για εγκληματικές πράξεις, για τον οποίο ως προς το σκέλος του δικαιώματος μάθησης δίδεται νομοθετική λύση; Και στο κάτω-κάτω η αιτίαση πως πρόκειται για παιδάκι, έχει και την απάντησή της: ένα παιδάκι δεν εγκληματεί και μάλιστα με καλάσνικοφ, δηλώνοντας αμετανόητο και επιπροσθέτως να διατείνεται ότι ληστεύει για να αγοράζει όπλα και πυρομαχικά, προκειμένου να ανατρέψει την εξουσία;
Να μάθει λοιπόν γράμματα ο Νίκος Ρωμανός. Όλοι έχουμε ευαισθησίες και θέλουμε να συμμετέχουμε της ημετέρας παιδείας. Αλλά το έγκλημα και μάλιστα το οργανωμένο ανήκει κι αυτό στη μάθηση και στις δημοκρατικές κοινωνίες, όπως αυτές που δίδαξε η αρχαία Ελλάδα στα πέρατα της γης; Να το αφήσουμε ατιμώρητο; Να αφεθεί ελεύθερος ο νεαρός; Αυτή είναι μήπως η σκάση των μόνιμων υπερασπιστών των αναρχικών και των κουκουλοφόρων που κατακαίνε την Αθήνα και την Ελλάδα ολόκληρη για να τιμωρηθούν η πολιτική και οι πολιτικοί; Και τότε, πώς και πού μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές από τις απόψεις του άλλου άκρου, των χρυσαυγητών;
Εξακολουθούμε να είμαστε στα καλά μας ή μήπως παρανοήσαμε; Επιτέλους μπορούμε να ξεχωρίσουμε δυο βασικές έννοιες; Τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του πολίτη σε μια δημοκρατική χώρα; Γιατί, στο τέλος-τέλος, περί αυτού πρόκειται. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις για την άγρα των ψηφαλακίων!
Λίγη ντροπή! Μην κρύβεστε πίσω από τα δάχτυλά σας. Φαίνεστε! Ένα κι ένα κάνουν δυο, δεν κάνουν ούτε τρία ούτε έντεκα! Ο Νίκος Ρωμανός,
-δεν πρέπει να πεθάνει,
-δεν δικαιούται να εκβιάζει,
-δεν του επιτρέπεται να εγκληματεί,
-μπορεί να σπουδάσει ό,τι θέλει,
-αλλά τα εγκλήματά του δεν μπορεί να μείνουν ατιμώρητα.
Αυτή η υποκρισία μας, αυτή η τάση να λαϊκίζουμε εκεί που γνωρίζουμε ότι υπάρχει εκλογική πελατεία, δεν αντέχεται πλέον. Ούτε να μονοπωλούμε και να περιφέρουμε ανά τας ρύμας και τας οδούς τις ευαισθησίες μας.
ΥΓ: Μπορώ να κατανοώ μια μάνα ενός τέτοιου παιδιού που δηλώνει ως ελεύθερος πολίτης αναρχικός, αλλά επιθυμώ να της πως ότι είναι καλύτερα να μην τον υπερασπίζεται, γιατί μάλλον του κάνει κακό. Κάπως έτσι έβγαινε και τότε, μετά το 1984, για να υπερασπισθεί την αθωότητα του πατέρα της Αθανασίου Νάσιουτζικ, ο οποίος δολοφόνησε τον Διαμαντόπουλο, όμως δικάστηκε και καταδικάστηκε αμετάκλητα. Μπορώ λοιπόν να κατανοώ τον πόνο της, μόνο όταν τον κρατά μέσα στη σιωπή της.
