Απ οτι φαίνεται το εκλογικό αποτέλεσμα θα εστιαστεί στο αν θα υπάρξει αυτοδυναμία ή οχι απο τον ΣυΡιζΑ. Τουλάχιστο έτσι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Στις κάλπες της Κυριακής όμως συμμετέχει και ο ψυχισμός του Έλληνα, μαζί με τις ψήφους του στις κάλπες. Συμμετέχουν τα συναισθήματα του, η λογική του, οι επιθυμίες ,οι ματαιώσεις και οι προσδοκίες του.
Ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε πολύ ψηλά τον πήχυ. Μιλάει για ”Ελπίδα” που έρχεται. Απομυθοποιεί την ισχύ της οικονομικής πραγματικότητας στην σχέση μας με τους δανειστές και ”παίζει” με την ευαίσθητη χορδή που ανέκαθεν κινητοποιούσε τον Έλληνα: να φθάσει στον στόχο χωρίς τον κόπο της διαδρομής.
Η ΝΔ απο την πλευρά της επένδυσε στον φόβο και την τρομολαγνεία. Περιέγραψε ένα ζοφερό μέλλον, αν εκλεγεί ο ΣυΡιζΑ, με έναν άγαρμπο εκφοβισμό για την περίπτωση που Βερολίνο και Βρυξέλλες ”διώξουν” μια κυβέρνηση Τσίπρα απο το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Και οι δυο στρατηγικές έχουν ισχυρά μειονεκτήματα. Η μεν πρώτη( του ΣυΡιζΑ) ακινητοποιεί τον ορθολογισμό και την εκλογίκευση που σίγουρα χαρακτηρίζει πολλούς Έλληνες, ενώ αυτή της ΝΔ απωθεί όλους εκείνους που κουβαλούν οργή και θυμό για τα πεπραγμένα 5 ετών μέσα στην κρίση. Ο φόβος όμως δεν νικάει ποτέ τον θυμό. Μπορεί να νικάει την ελπίδα, προσωρινά. Την οργή όμως δύσκολα την κερδίζει.
Είναι οι πρώτες εκλογές μεταπολιτευτικά όπου ο μέσος ψηφοφόρος( εάν ”υπάρχει” ως τέτοιος) έχει ανάγκη απο ”ψέμματα αισιοδοξίας”. Όταν ο θυμός καλπάζει, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα κατα συνθήκην ψεύδη απο τα εκούσια, ακόμα και απο τα ακούσια ψέμματα, λόγω άγνοιας. Και αυτή η άγνοια κινδύνου φυσικά, όπως και η ημιμάθεια και οι μή ξεκάθαρες θέσεις για το αύριο, είναι επικίνδυνοι σύμμαχοι για την ατομική και συλλογική μας μοίρα.
Ίσως λοιπόν η κάλπη να εγκρίνει ”ψέμματα”. Και θα το κάνει κυρίως επειδή ξέρει ότι άκουσε ”αληθινά” ψέμματα εδώ και 5 χρόνια. Ο Ράμφος, που σε πολλά με βρίσκει κάθετα αντίθετο, μιλάει για ένα ολόκληρο σύστημα ψυχολογικών εξισώσεων που θα κρίνουν τις εκλογές. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό ακριβώς το σύστημα, κρύβεται πίσω απο την ευθύνη της επιλογής, πίσω απο την μείζονα ευθύνη της ψήφου.
Η ελληνική κοινωνία βίωσε την ματαίωση και πέρασε στην απώθηση. Η 5ετία που πέρασε δεν είναι μικρός χρόνος. Οι θυσίες που δεν έπιασαν τοπο, η απόγνωση, οι ελπίδες που διαψεύστηκαν, είναι μεταβλητές που θα κρίνουν το αποτέλεσμα.
Μια ολόκληρη κοινωνία πέρασε στην εσκεμμένη ακρισία επειδή κουράστηκε απο την πολεμική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η βιοπολιτική λειτούργησε. Το άτομο χάθηκε ,κλείστηκε στο καβούκι του και απώθησε την συλλογικότητα, μέσα στην κοινωνική και οικονομική κρίση. Η ατομική συνείδηση καλύφθηκε απο το θυμωμένο κοινωνικό υποσυνείδητο.
Εάν ο Τσίπρας και το επιτελείο διαπραγμάτευσης που θα έχει μαζί του στους δανειστές, λειτουργήσουν ως στελέχη του ΣυΡιζΑ, σίγουρα θα έχουμε πρόβλημα στην χώρα. Εάν πάλι λειτουργήσουν ως πολιτικοί εκπρόσωποι του ελληνικού λαού, και όχι μόνο ως απλοί τεχνοκράτες της διαχείρισης, τότε οι λεονταρισμοί και οι αστοχίες στα ζητούμενα θα περιοριστούν, ώστε να επιτευχθεί τελικά μια ρεαλιστική και βιώσιμη λύση για το μέλλον της χώρας στην ΕΕ. Και αυτά τα στελέχη είναι που θα πρέπει να διδαχτούν απο την λάθος διαπραγματευτική συμπεριφορά των τελευταίων κυβερνήσεων. Οι άνθρωποι που συμμετείχαν 5 χρόνια τωρα στις συζητήσεις με την τρόικα, μπορεί να πάλευαν μεν για το καλύτερο όμως ενδυόμενοι τον ρόλο των ψυχρών τεχνοκρατών πολλές φορές, κυνηγώντας τους αναγκαίους ποσοτικούς και αριθμητικούς στόχους, και πιεσμένοι στο έπακρο απο την αδιαλλαξία των στελεχών της τρόικας, ξεχνούσαν μερικές φορές ποιούς τελικά εκπροσωπούσαν.
Καλή ψήφο σε όλους…
