ΤΟ ‘ψαξα ξανά στο λεξικό για να καταλάβω γιατί οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες αποκαλούν “ραχοκοκκαλιά” της εθνικής μας οικονομίας τις μικρές, τις μικρομεσαίες, τις οικογενειακές επιχειρήσεις.
Γι’ αυτές που αφανίζονται ή αργοπεθαίνουν και χύνονται από τους μαυρογυαλούρους τόνοι τα δάκρυα.
ΛΟΙΠΟΝ, από εκπρόσωπο αυτής της ραχοκοκκαλιάς έρχομαι.
Πριν από λίγη ώρα έδωσα σε αυτόν τον εκπρόσωπο της ραχοκοκκαλιάς μερικές δεκάδες ευρώ για μια δουλειά που μου έκανε…
Του ζήτησα “μια αποδειξούλα” (η δουλική διακριτικότητα) κι αυτός (της ραχοκοκκαλιάς) έψαχνε αμήχανα την τσέπη του! Δεν ξέρω τι έψαχνε, αλλά δεν το βρήκε ποτέ… Ούτε το δρόμο προς την ταμειακή μηχανή βρήκε…
Μετά από ένα δυο λεπτά αμηχανίας, έγινε αμοιβαία κατανοητό ότι η “αποδειξούλα” δεν επρόκειτο να μου δοθεί…
Με ένα “καλά, δεν πειράζει” εγώ και η “ραχοκοκκαλιά” αποχαιρετιστήκαμε.
ΚΑΙ γιατί δεν τον πήρες από τα μούτρα, ρωτάς Τιραμόλα…
Γιατί δεν θέλω να παίρνω κανέναν από τα μούτρα για να κάνει αυτό που λέει ο Νόμος. Δεν ούτε είμαι “μπάτσος”, ούτε ΣΔΟΑΣ.
Αν το έκανα σε αυτόν, το ίδιο θα έπρεπε να κάνω με τέσσερις τουλάχιστον άλλους τέτοιους της “ραχοκοκκαλιάς” που τους τελευταίους μήνες μου τα πήραν “μαύρα” και έψαχναν τη τσέπη για να βρουν – τι; Την “αποδειξούλα” που δεν βρίσκουν ποτέ… Ζούγκλα δηλαδή…
ΘΕΛΩ να ξημερώσει μια μέρα που αυτό το κράτος θα γίνει δίκαιο και κανονικό. Που οι μαυρογυαλούροι δεν θα κλαίνε γενικώς και αορίστως για τη “ραχοκοκκαλιά”, αλλά μόνο για τους συνεπείς μικρούς και μικρομεσαίους που παίζουν fair στην πιάτσα και τα βγάζουν πέρα με το στανιό. Όχι για τον άλλο που κάνει χρόνια τώρα τον κακομοίρη, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μαυραγορίτης.
Ραχοκοκκαλιά οι μεν, “ραχοκοκκαλιά” και οι δε…
Το να θωπεύεις όμως και τους δυο είναι πολιτική απατεωνιά… Τελεία…