«ΟΙ ΝΟΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ»
του Μερκούριου Αυτζή
Εικονογράφηση: Κατερίνα Βερούτσου.
Το βιβλίο που διάβασα
«Η ζωή με τον παππού είναι συναρπαστική.
Κάθε φορά που τον σκέφτομαι όλο το σπίτι γεμίζει μουσική.»
Αυτές είναι οι δύο πρώτες φράσεις του βιβλίου.
Η πολυτέλεια που μου έχουν προσφέρει τα πολλά χρόνια ανάγνωσης, πάρα πολλά βιβλία και τα χρόνια γραφής, είναι να μπορώ να διώχνω μακριά μου τη «στοχευμένη» ή την «δι’ αντιπροσώπου» ανάγνωση.
Να το κάνω πιο λιανά: όταν ξεκινάω να διαβάζω ένα βιβλίο δεν προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα φανεί σε ένα παιδί ή σε έναν ενήλικο, δεν θέλω να αποτελεί κριτήριο της ανάγνωσής μου το αν πρέπει ή δεν είναι και τόσο απαραίτητο να το διαβάσω, για λόγους ημιεπαγγελματικούς (γραφιάδικους εννοώ), ενημερωτικούς, χρησιμοθηρικούς ή «δημοσίων σχέσεων».
Το διαβάζω για μένα και αφήνομαι στο ρεύμα του.
Αν υπάρχει ρεύμα και είναι αρκούντως γοητευτικό, θα με πάρει μαζί του.
Δεν αναζητώ το αριστούργημα γιατί ξέρω ότι κάθε αριστούργημα μπορεί να φτιάχνεται με πρώτη ύλη το ίδιο το λογοτεχνικό προϊόν αλλά ο χρόνος είναι αυτός που θα βάλει την τελική σφραγίδα.
Αλλιώς…
Χαίρετε και φιλιά στο σπίτι.
Η πρώτη ανάγνωση του βιβλίου του Μερκούριου Αυτζή, «Οι νότες του παππού ταξιδεύουν», από τις εκδόσεις Παρρησία, μου δημιούργησε έναν γόνιμο διχασμό: ενώ έχω το προνόμιο να ακούω στην προσφώνηση «παππούς», έχω ταυτόχρονα μέσα μου ολοζώντανη τη μνήμη της ιδιότητας του παιδιού και του «εγγονού».
Είναι αυτό το πατίκωμα των χρόνων που πέρασαν που τα κάνει να μοιάζουν με έναν συνδυασμό μιλφέιγ και κόντρα-πλακέ. Όπου τα στρώματα είναι ο χρόνος, τα βιώματα και οι συγκινήσεις. Πασπαλισμένα με την άχνη της επιλεκτικής μνήμης.
Αυτό είναι που με έκανε να διαβάσω το βιβλίο αυτό περισσότερο με τη μνήμη του εγγονού παρά με το παππουδερό μου σήμερα. Αν και, εδώ που τα λέμε, η μνήμη ―κάθε μνήμη― είναι το θεμέλιο για κάθε σήμερα που έχει ακόμα τη δύναμη να κοιτάζει με ελπίδα το αύριο.
Ο Μερκούριος Αυτζής αφιερώνει το βιβλίο στον «παππού Πρόδρομο». Εγώ ξέρω ποιος είναι ο «παππούς Πρόδρομος» και ο συγγραφέας δεν τον αποκαλεί έτσι λόγω της σχέσης του μαζί του αλλά λόγω της σχέσης του «παππού Προδρόμου» με τα εγγόνια του. Όπως λένε οι μαμάδες στα παιδιά τους «πες ευχαριστώ στη γιαγιά» και λέγοντας «γιαγιά» αναφέρονται στη μητέρα τους.
Η Μνημοσύνη είναι τιτάνια δύναμη και δίκαια κάποτε λογιζόταν θεά, παρ’ όλο που ήταν Τιτανίδα, κόρη της Γαίας και του Ουρανού και μητέρα των Μουσών από τον Δία.
Η Μνημοσύνη (ή Μνήμη) είναι αυτή που, μαζί με τις νότες, θα κρατήσουν ζωντανή τη σχέση των εγγονιών με τον παππού και τις μουσικές του όταν ο παππούς δεν θα είναι πια (σωματικά) παρών για να χορεύει τη μικρή εγγονή του πάνω στις μύτες των παπουτσιών του.
Θα μπορεί όμως να ακούει η εγγονή τις νότες του παππού της που θα ταξιδεύουν, θα νιώθει τις μουσικές στις οποίες τη μύησε, εκείνη και τον αδελφό της, για να μπορούν να πλέκουν όμορφα μέσα στη σκέψη τους λουλούδια, μουσικές, χρώματα, αγάπη, σπιτικούς ήχους και εικόνες χαράς.
Εφόδια ικανά να σε στηρίζουν μια ζωή γιατί τι πιο σπουδαίο και πιο όμορφο και πιο συναρπαστικό από το να έχεις μια γλυκιά παιδική ηλικία, όταν σε αγαπούσαν, σου τραγουδούσαν και σου δείχνανε όλα τα χρώματα του κόσμου; Και τα φωτεινά και τα σκοτεινά, όπου μέσα τους ―στα σκοτεινά εννοώ― το φως αποκτάει μεγαλύτερη αξία.
Με τις « νότες του παππού» που «ταξιδεύουν», ο Μερκούριος Αυτζής έβαλε στην υπηρεσία της αναγνωστικής απόλαυσης και συγκίνησης, με απλή γλώσσα απλών πραγμάτων, έννοιες και καταστάσεις που μόνο απλό δεν είναι να διατυπωθούν με επάρκεια.
Ό,τι αποσιωπάται, δεν είναι μόνο σιωπή.
Ό,τι λέγεται δεν είναι μόνο λόγος.
Και οι νότες δεν είναι μόνο νότες.
Είναι τα φορτία μνήμης που κουβαλάνε όλα τα αισθητά όταν, ενωμένα με τη σκέψη, έρχονται να μας θυμίσουν ότι δεν είμαστε μόνοι μας και τι καλά που δεν είμαστε μόνοι μας.
Είναι όλες εκείνες οι μνήμες που μας λένε ότι η φυσική μας ύπαρξη είναι στενά δεμένη με την ύπαρξη εκείνων που συναποτελούν τα θεμέλιά μας και που θα γίνουν ουσιώδες κομμάτι στο οικοδόμημα ζωής που θέλουμε να υψώσουμε για να βλέπουμε τις ρίζες μας από ψηλά.
Μέσα στο βιβλίο ζουν όμορφα και αρμονικά κοντά στις λέξεις και οι εικόνες της Κατερίνας Βερούτσου. Η εικονογράφος υπηρετεί το κείμενο και αναγνωρίζει την αναγκαιότητα σύμπραξης μορφών, των χρωμάτων και ρυθμού που απαιτείται για τη μεγαλύτερη αισθητική απόλαυση του βιβλίου ως ενιαίου συνόλου.
Ο Μερκούριος Αυτζής, με το βιβλίο του «Οι νότες του παππού ταξιδεύουν», από τις Εκδόσεις Παρρησία, με κράτησε γερά στο ρεύμα της αφήγησής του σε όλες τις σελίδες, με συγκίνησε και μου πρόσφερε ένα αίσθημα όμορφης φιλοξενίας στο λογοτεχνικό σπίτι του.
Τον ευχαριστώ.
23 Ιουλίου 2017
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
________________________________________
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Τίτλος: ΟΙ ΝΟΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ
Συγγραφέας:ΑΥΤΖΗΣ ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ
Εικονογράφηση: ΒΕΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Εκδότης: ΠΑΡΡΗΣΙΑ
Χρονολογία Έκδοσης: Απρίλιος 2016
Αριθμός σελίδων: 40
Διαστάσεις: 22×23
Προτεινόμενες ηλικίες: 6-9 ετών