Περιμέναμε λίγη ώρα με την κρυφή ελπίδα η μικρή Ροζαλία να ανοιγοκλείσει τα μάτια της, να κουνήσει έστω ένα βλέφαρο και τέλος
πάντων, να κάνει κάτι για να μας παραμυθιάσει. Θα μάς έφτανε ένα μικρό, ένα τοσοδούλικο ψεματάκι, για να κατατροπώσουμε ακόμη μια
φορά τον σιχαμερό ανίκητο θάνατο. Τόσες τρολιές έχουν γράψει για το θέμα!
Το κοριτσάκι, που είναι η ατραξιόν του Παλέρμο, και ίσως και ολόκληρης της Σικελίας, πέθανε το 1920, όμως σήμερα έχει τέτοια ζέστη, που
το μωρό δεν έχει καμιά όρεξη για παιγνίδια!
Προχωρήσαμε σιωπηλά λίγο παρακάτω, τα 2000 ταριχευμένα πτώματα, αυτά που εκθέτουν στις κατακόμβες των καπουτσίνων του
Παλέρμου, συνθέτουν ένα μοναδικά μακάβριο θέαμα και μας φέρνουν λίγο πιο κοντά στο εφήμερο της ζωής.
Η ιστορία τους ξεκινά στα 1599, όταν ο πρώτος νεκρός καπουτσίνος, ο Silvestro da Gubbio βρήκε την αιώνια θέση του. Από τότε και μέχρι
της αρχές του 20ου αιώνα, ορισμένα από τα μέλη της κοινωνίας του Παλέρμο, οι πλούσιοι κάτοικοι και οι μοναχοί καπουτσίνοι, συνεχίζουν
να χαμογελούν στο θάνατο!
Έφτανε να έχεις το χρήμα, και μπορούσες να περάσεις στην αιωνιότητα, αφού σου αφαιρούσαν όλα τα υγρά, έπειτα σε ομορφο-στόλιζαν, σε
κρατούσαν καθαρό και τακτοποιημένο, μέσα στις κατακόμβες. Και κάθε τόσο οι κληρονόμοι συγγενείς σε μνημόνευαν και σε τιμούσαν με
διάφορες λατρευτικές τελετές. Λουλούδια, κλάματα και άλλα τέτοια ωραία, αφού ο μακαρίτης δεν έχει λιώσει, μα ούτε και προβλέπεται! Έτσι
γίνεται η καλύτερη παρέα, ακούει όλα τα παράπονα, δίχως γκρίνιες και μουρμούρα!
Και σήμερα τα σκοροφαγωμένα κορμιά δείχνουν τους κανόνες του παλαιού Παλέρμο, στον ένα διάδρομο οι παρθένες, λίγο πιο κάτω
υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, παραπέρα τα άτυχα πλουσιόπαιδα που ξεψύχησαν νωρίς, και οι ιερείς εδώ σουλατσάρουν, φυσικά δεν μπορούν
να λείψουν τα υψηλόβαθμα μέλη της τοπικής κοινωνίας.
Τέσσερις αιώνες καταγράφονται μέσα από τον θάνατο όλων εκείνων που δεν τρύπωσαν στο χώμα, και έτσι συνεχίζουν να μετρούν το χρόνο
κρεμασμένοι πάνω στα τσιγκέλια τους.
Εδώ και αρκετά χρόνια οι κατακόμβες των καπουτσίνων στο Παλέρμο έγιναν ξακουστό μουσείο. Και το αντίτιμο για αυτή, την πιο απόκοσμη,
όμως τόσο εκπαιδευτική βόλτα, είναι μονάχα τρία ευρώ.
Στη θέα των ανθρώπινων σωμάτων που δεν έχουν λιώσει, παύουν τα χαμόγελα και οι πολλές κουβέντες. Οι ταξιδιώτες, όσο υποψιασμένοι
κι αν είναι για τα “εκθέματα”, σταματούν τη γλώσσα, κλείνουν τα στόματα τους πάνω στις άδειες τρύπες, εκείνες τις σκοτεινές
κόγχες των κρανίων που χάσκουν και τρομοκρατούν, αφού αποκαλύπτουν την τραγική μας κατάληξη.
Ετούτοι δεν έλιωσαν, όχι γιατί είναι Άγιοι, πολύ απλά διότι άδειασαν τα κορμιά από τα υγρά τους, ενώ σε εκείνες τις φαμίλιες που περίσσευε
το χρήμα, πλήρωσαν τους καλύτερους γιατρούς και χημικούς, για να βρουν συνταγές και να διατηρήσουν τα σώματα των συγγενών τους.
Το φαινόμενο είναι η δίχρονη Ροζαλία, μέσα σε κείνη χύθηκε η μέχρι πριν λίγα χρόνια μυστική φόρμουλα του μάστορα Σαλαφία, του
χημικού που κατάφερε να χτυπήσει κατάστηθα τον αγύρτη θάνατο. Εκείνος ολοκλήρωσε τον κύκλο του στο διπλανό νεκροταφείο και έγινε
τροφή για τα σκουλήκια!
Όμως το κοριτσάκι δεν έλιωσε, αν και πέρασαν 90 χρόνια από το θάνατο της, διατηρείται σαν να την πήρε χθες βράδυ ο ύπνος.
Στην έξοδο ένα σωρό μπιχλιμπίδια και αναμνηστικά μας περιμένουν κρεμασμένα, ελάχιστοι στέκονται και ψωνίζουν, οι περισσότεροι
βγαίνουν βιαστικοί, γυρνούν τα μάτια τους στον ήλιο. Ουφ, καλές οι κατακόμβες με τα ταριχευμένα πτώματα, αλλά δεν χρειάζεται να τις
πάρουμε και στο σπίτι!
Ευτυχώς, όλοι είμαστε περαστικοί, σκέψου να μην γινόμασταν και πάλι χώμα, θα ψωνίζαμε ακριβό αθάνατο τσιγκέλι και θα λαδώναμε για
την καλύτερη γωνιά, εκείνη που θα μας κρεμούσαν…
