Μεγάλο θρήνο άκουγαν, κατά την παράδοση, οι Αθηναίοι για νύχτες, την εποχή που ο λόρδος Έλγιν είχε απαγάγει μια από τις Καρυάτιδες για να τη μεταφέρει στα σκοτεινά κλίματα του βορρά. Ηταν οι Καρυάτιδες που έκλαιγαν για τη χαμένη αδελφή τους.
Για τη Μελίνα η επιστροφή των κλεμμένων έργων τέχνης ήταν σκοπός ζωής. Δεν ήταν άψυχα μάρμαρα ήταν ένα κομμάτι από τη ζεστή καρδιά του ελληνικού πνεύματος.
“Ακόμα κι αν η επιστροφή δε γίνει αμέσως, σκοπεύω να ζήσω αρκετά, για να δω τα Μάρμαρα να ξαναγυρίζουν στην πατρίδα τους”, είχε δηλώσει στο κοινοτικό κέντρο κατά την επίσκεψή της στο Τορόντο το 1987.
Αλλά η ζωή έχει τα δικά της κριτήρια και παίρνει τις δικές της αποφάσεις δίχως να νοιάζεται για τους σκοπούς των ανθρώπων. Η Μελίνα δεν ευτύχησε να ζήσει να υποδεχτεί την ξενιτεμένη αδελφή.
Πέθανε πριν από 20 χρόνια και οι αλαφροΐσκωτοι Αθηναίοι μπορούσαν να ξανακούσουν τις Καρυάτιδες να κλαίνε για την άλλη χαμένη αδελφή τους, –τη Μελίνα…