Δεν ήταν κεραυνός σε ανέφελο κομματικό ουρανό η διαγραφή Γρηγοράκου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Γρηγοράκος ήταν προκεχωρημένο φυλάκιο εκείνης της άποψης που έχει εμφιλοχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ -ως απότοκο της κυβερνητικής συνεργασίας με τη Ν.Δ.- και η οποία άποψη δεν είναι καθόλου αρνητική σε επανάληψη ενός τέτοιου πειράματος.
Δεν είναι εμφανές αν η κίνηση Γρηγοράκου ήταν οργανωμένη, αν και στο ΠΑΣΟΚ αυτό πιστεύουν. Πάντως, ως άποψη είναι καταγεγραμμένη και εμβληματικός της αρχηγός θεωρείται ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος πάντως δήλωσε ότι είχε πλήρη άγνοια των δηλώσεων Γρηγοράκου, πριν αυτές δουν το φως της δημοσιότητας, και αιφνιδιασμό αφού βγήκαν.
Σαφώς στους βουλευτές και τα πολιτικά στελέχη που κινούνται σε αυτήν την τάση η κ. Γεννηματά δεν ήταν αρεστή ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, το έναυσμα της ανταρσίας του πρώην βουλευτή ήταν η δήλωση της περί «αβύσσου» που χωρίζει το κόμμα της από τον κ. Μητσοτάκη. Τα στελέχη αυτά ένιωσαν ότι η αρχηγός του ΠΑΣΟΚ υψώνει μονομερώς τείχη προς τη Δεξιά, τα οποία θα τους εγκλωβίσουν σε μια κατάσταση απαξίας και δευτερεύοντος εσωκομματικού και πολιτικού ρόλου, στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ συναπαντηθεί στο μέλλον με δυνάμεις της Κεντροαριστεράς.
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Δημοκρατική Συμπαράταξη τονίζει ότι «δεν πρόκειται να γίνει εφεδρεία ή ουρά, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε της Νέας Δημοκρατίας».
Ο εκπαραθυρωθείς με δήλωσή του υποστηρίζει ότι «η επιστροφή στις πρακτικές του παρελθόντος επικυρώνεται με την αυταρχική απόφαση της Προέδρου να με θέσει εκτός Κ.Ο» και συνεχίζει σκληρά: Ο κατακερματισμένος χώρος της Αριστεράς θα βρει την πολιτική του έκφραση κόντρα στις απαίδευτες ηγεσίες».
Εδώ μάλλον έκανε λάθος εκτίμηση ο βουλευτής. Απαίδευτη ή όχι η κ. Γεννηματά, δεν είναι νεοσσός στην πολιτική, και γνώριζε την παμπάλαια αρχή: Αρχηγός παραμένει όποιος έχει την πυγμή να κόψει κεφάλια στην πρώτη σοβαρή αμφισβήτηση, εφόσον δεν έχει υπάρξει ακόμη κάποια αποτυχία του που θα την δικαιολογούσε.
(Το ίδιο έκανε ο πατριάρχης του κόμματος Ανδρέας, το ίδιο έκανε ο ανιψιός Καραμανλής, το ίδιο έκανε ο υιός Παπανδρέου (άσχετα αν έχασε την αρχηγία στο πύρινο μέτωπο που δημιούργησε ο ίδιος με την υπαγωγή στο μνημόνιο), το ίδιο έκανε ο Τσίπρας, για να αναφερθούμε σε μερικά παραδείγματα).
Είναι άγνωστο ακόμη πως θα αντιδράσουν οι εμφορούμενοι με τις απόψεις Γρηγοράκου. Ωστόσο, νομίζουμε ότι υπάρχει ένα βασικό λάθος ανάλυσης, τόσο σε αυτούς που οραματίζονται τη συνεργασία με τη Ν.Δ., όσο και σε εκείνους τους εκτός ΠΑΣΟΚ κεντροαριστερούς, που συνιστούν τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τη διάχυσή του σε ισότιμες συνεργασίες με υποδεέστερης δυναμικής ομάδες, ή προσωπικότητες.
Το ΠΑΣΟΚ άντεξε και παρέμεινε κοινοβουλευτικό κόμμα όταν βρέθηκε στην κόλαση. Έκτοτε, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές, ανακάμπτει σταδιακά. Ασχέτως αν θα γίνει ή όχι ξανά μεγάλο κόμμα, σαφώς θα έχει τον δικό του ζωτικό χώρο στον πολιτικό χάρτη, και αυτόν τον χώρο περιχαρακώνει η ηγεσία του.
«Ναι στις συνεργασίες, όχι στην αυτοδιάλυση»
Με την αποτυχημένη διαχείριση που έχει επιδείξει ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει απογοητεύσει στρώματα ψηφοφόρων που προσελκύστηκαν από τα εκλογικά κελεύσματά του, χωρίς τελικώς να απολαύσουν την ευδαιμονία που υπόσχονταν οι πλουσιοπάροχες υποσχέσεις του.
Το μέγιστο ποσοστό των ψηφοφόρων αυτών προήλθαν από τον χώρο του τότε καθημαγμένου ΠΑΣΟΚ. Κάποιοι εκ των ψηφοφόρων θα βρεθούν ανέστιοι, κάποιοι θα παραμείνουν στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι θα επανακάμψουν στον πρωτινό τους χώρο -στον οποίο δεν έζησαν και άσχημα στις καλές εποχές.
Σε αυτούς, που για λόγους πολιτικής τοποθέτησης, απεγκλωβίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν μπορούν να πάνε στη Δεξιά (όποιας μορφής), απευθυνόταν και η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ με τα περί «αβύσσου που χωρίζει το κόμμα της με τον κ. Μητσοτάκη).
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει ότι η καθηλωμένη και καρκινοβατούσα Κεντροαριστερά απέκτησε προστιθέμενη αξία λόγω της εκλογής Μητσοτάκη στη Ν.Δ. Υποστηρίζει ότι θέλει τη συμπαράταξη των κεντροαριστερών δυνάμεων, όπως το απέδειξε και στις εκλογές (ουσιαστικά εξ ’ ανάγκης, λόγω των μικρών ποσοστών που είχε το κόμμα τον καιρό της αγανάκτησης και της κατακραυγής).
Για τον λόγο αυτό, η κ. Γεννηματά θα πάρει πρωτοβουλίες που θα έχουν τελική κατάληξη τη συγκρότηση της Συμπαράταξης. Η χθεσινή συνάντηση με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, και οι επόμενες με κορυφαία στελέχη και πρώην υπουργούς που βρίσκονται εκτός ΠΑΣΟΚ ή εν υπνώσει, είναι η αρχή των πρωτοβουλιών αυτών, κατά τους επιτελείς της Χαριλάου Τρικούπη. (Αυτά, σύμφωνα με το περιβάλλον της κας Γεννηματά, τα γνώριζε ο κ. Γρηγοράκος).
Οι ίδιοι, ωστόσο, τονίζουν ότι η οργανωτική αυτοτέλεια του ΠΑΣΟΚ μέσα στους κόλπους της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. Δεν υπάρχει περίπτωση το ΠΑΣΟΚ να διαχυθεί σε άλλα σχήματα.
Αυτό αποτελεί και άποψη στελεχών πέραν τον χαρακτηριζόμενων ως επιτελικών. Κάποια αντιμετώπισαν δύσθυμα το χθεσινό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Liberal, με τίτλο «Κοντόφθαλμη, ανεπαρκής και πολωτική», όπου φωτογραφιζόταν η κα Γεννηματά. Ο αρθρογράφος θεωρεί «σαφές ότι η κα Γεννηματά δεν επιθυμεί να αφήσει την καρέκλα του προέδρου ενός μικρού και απαξιωμένου κόμματος».
Διερωτήθηκαν, αφού είναι απαξιωμένο τι το χρειάζονται; Στα στελέχη αυτά υπάρχει η εκτίμηση, όπως και με τους περίφημους «58», ότι ένα τμήμα της ελίτ που κινείται στον χώρο της Κεντροαριστεράς ( πολίτες κατά τα άλλα με περγαμηνές μόρφωσης και δημοκρατικότητας, αλλά και με εκχειλίζοντα ελιτισμό), απλώς θέλει να ηγεμονεύσει στην Κεντροαριστερά, με τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, χωρίς το ΠΑΣΟΚ.
Υπενθυμίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ ούτως ή άλλως είναι το πιο μαζικό κόμμα της Κεντροαριστεράς, και στο πεδίο της πολιτικής ο καθείς έρχεται με τα όπλα του και τα στρατεύματά του.
liberal.gr
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr