Κάθε που μπαίνει Φθινόπωρο κάποιοι παλιοί Νοέμβρηδες στριφογυρίζουν ακόμα στο μυαλό μου.
Αποφεύγω να μιλώ για ‘κείνα τα χρόνια, όχι γιατί δεν το θέλω, αλλά κάθε φορά που ‘μούρχονται στο νου με βαραίνουν ακόμα περισσότερο.
Από νωρίς το πρωί θυμάμαι περιτριγύριζα στο Πολυτεχνείο. Ο Θεοδωράκης, ο Μικρούτσικος,η Δημητριάδη, ο Παπακωνσταντίνου, αντηχούν ακόμα στα αυτιά μου.
Η σχολική επέτειος τελείωνε εν μέσω ισχνών ιαχών. Η πορεία διεξαγόταν ομαλώς,η τάξις δεν διεσαλεύετο. Πάντα προλάβαινα να παίρνω φρέντο καπουτσίνο-με κανέλα παρακαλώ-πριν τα καταστήματα κατεβάσουν ρολά.
Προχωρώ μονάχος κατηφορίζοντας την Στουρνάρη εν μέσω διπλοπαρκαρισμένων οχημάτων και ελάχιστων βιαστικών περαστικών ώρα περίπου 2 τα ξημερώματα.
Μερικές φορές αραιώνω το βήμα και στήνω το αυτί με μια μικρή ελπίδα ότι κάπου εκεί γύρω θα συναντήσω έναν Μυρογιάννη, μια Αργυροπούλου, έναν Διομήδη, ακόμα και τον Φύσσα που έφυγε σχετικά τελευταία κι αυτός.
Τίποτα. Δεν ανταποκρίνεται κανείς. Εκσφενδονίζω το υπόλοιπο του καφέ πάνω σε κάποιο καφάο του ΟΤΕ, ξεδιπλώνω τα τρύπια λάβαρα μου και με τις χαρακιές στο πρόσωπο να σκάβουν όλο και πιο βαθιά αλλά και με τα δόντια σφιγμένα συνεχίζω ακόμα πιο σκυφτός τη νυχτερινή μου πορεία.
Η πόλη είναι σε άδεια.
Ισιδώρα, κάνουν σαματά στο μυαλό μου αυτές οι εκκωφαντικές σιωπές. Με καψαλίζουν οι μνήμες, σου λέω.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr