Ο Χάρης Ανεμούδης είναι τραπεζικός υπάλληλος
Ένα στρατιωτικό αντίσκηνο μερικές κονσέρβες, ένα καρπούζι, ψάρια που ψαρεύαμε, μέχρι και αχινούς τρώγαμε, αλλά τότε δεν μας ένοιαζε, είμασταν νέοι.
Το βράδυ φωτιά στην αμμουδιά μια κιθάρα ένα τραγούδι και αγκαλιά με το φεγγάρι,ευτυχώς που είμασταν νέοι.
Και μετά μεγαλώσαμε και ίσως φοβηθήκαμε.
Την ίδια διαδρομή την κάναμε σε μισή ώρα με τα αμάξια μας,
η έρημη Χαλκιδική γέμισε με σπίτια μέχρι και πολυκατοικίες δυστυχώς.
Και μετά μεγαλώσαμε και εκεί που στήναμε το αντίσκηνο υπάρχουν τώρα βίλλες και beach bar με ξαπλώστρες.
Και μετά μεγαλώσαμε και πάψαμε να τραγουδάμε με μια κιθάρα και να χορεύουμε με το φεγγάρι.
ίσως γιατί πολλοί από εμάς δεν μπορούμε να το δούμε λες και από τότε ντράπηκε και δεν ξαναβγήκε κι αυτό.
Ύστερα πάλι σκέφτηκα ότι αυτές οι διαδρομές και τα ταξίδια με τα φορτηγά ήταν οι καλύτερες στην ζωή μου.
Γιατί όταν χανόμουν πάλι αυτές οι διαδρομές δεν ήταν που με βοήθαγαν να βρω τον δρόμο μου;
Κοίταξα την φωτογραφία πάλι και σκέφτηκα ότι μια φορά ζείς
και δεν πρέπει να σε νοιάζει για τα τρένα που έχασες.
Κοίταξα την φωτογραφία πάλι και άκουσα την κιθάρα να ξαναπαίζει τις νότες τις παλιές.
Κοίταξα την φωτογραφία και είδα το φεγγάρι να προβάλει και πάλι.
Ας είναι ευλογημένες οι εφηβικές μας διαδρομές,
είναι αυτές που μας έδειξαν τους δρόμους τους καλούς.
Καλημέρα στα παιδιά που ακόμη ακούνε μουσικές και χορεύουνε με το φεγγάρι.