Φαντάζομαι ότι κι εσείς αντιμετωπίζετε αυτό το διάστημα το φαινόμενο της παραλαβής προσκλητηρίων. Προσκλητήρια για βαφτίσια. Προσκλητήρια για γάμ…ους. Έτσι, λοιπόν, βρέθηκα στο πρώτο μυστήριο της σεζόν, προσκεκλημένος στο γάμο του καλύτερου μου φίλου και στο τραπέζι που ακολούθησε μετά.
Ντύθηκα όσο πιο κόσμια μπορούσα για μία τέτοια περίσταση. Έφτασα σε ένα παραθαλάσσιο ξωκλήσι, που ήταν στου Διαόλου τη μάνα (sorry, αφεντικό αλλά ξέρεις πού μένει η μάνα σου). Δεν ήξερα σχεδόν κανέναν. Τους γονείς του γαμπρού και τον γαμπρό. Περίμενε με το γνωστό ηλίθιο χαμόγελο αμηχανίας κι ένα μπουκέτο λουλούδια στα χέρια. Φωτογραφίες, βίντεο, χαιρετούρες με συγγενείς που μπορεί να έβλεπε και για δεύτερη φορά στη ζωή του. Τον λυπήθηκα τον μπαγάσα. Με κοιτούσε κλεφτά που είχα αράξει σε ένα παγκάκι και κάπνιζα. Του χαμογέλασα και του έστριψα ένα. Το άναψα και του το πήγα κοντά. Τραβούσε τζούρες σαν δαιμονισμένος.
«Άμα το μετάνιωσες, έχω παρκάρει τη βάρκα εδώ δίπλα.», του λέω μισός σοβαρός, μισός αστειευόμενος.
Με κοιτάζει χαμογελώντας με ένα βοδινό βλέμμα. Η νικοτίνη ήταν το γιατρικό του. Με χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Άντε δώσ’ του χαιρετούρες και φιλιά. Πήγα πιο πέρα. Γκομενάκια με φορέματα για απονομές Oscars. Θείτσες με ταγιεράκια και συρματένια μαλλιά. Μπαρμπάδες με κουστούμια και καγκελωτά μουστάκια. Επήλθε η τραγική συνειδητοποίηση: και το σόι του γαμπρού και το σόι της νύφης προέρχονται από την τιμημένη Ρούμελη. Τι σημαίνει αυτό; Θα καταλάβετε εντός ολίγου.
Φτάνει και η νυφούλα στα λευκά. Πού τα βρίσκετε, ρε κοπελούδες μου, αυτά τα νυφικά που δεν μπορείτε να τα περπατήσετε; Χειροκροτήματα λες και παρελαύνει εύζωνος. Πάντα μέσα μου, σχολιάζω σαν sportscaster. Μπαίνει η νύφη στη μεγάλη περιοχή, βρίσκει στο μάγουλο τον γαμπρό (ξενέρωτοι!) και γκοοοοολ μπαίνουν στην εκκλησία. Οι περισσότεροι έξω κάνουν τσιγάρο και κουτσομπολεύουν. Τι θαύματα της αγάπης μου τσαμπουνάτε! Η διαδικασία γνωστή, σαν να παρακολουθείς σειρά σε επανάληψη. Περνάς στο fast forward τα τριαλαλι λαλο του παπά και εστιάζεις στον χορό του Ησαΐα που έχει συνήθως τον χαβαλέ. Τι εννοείς, δεν επιτρέπεται να ρίχνεις ρύζι μέσα στην εκκλησία; Πάει, χάλασε το μοναδικό αξιοσημείωτο συμβάν. Βγαίνει το ζευγάρι από το ξωκλήσι και μας κοιτάζει απορημένο να κρατάμε τα ρύζια στο χέρι.
«Γιουρούσιιιιι!!!», φωνάζω και τους ρίχνω τον πρώτο λίθο …εεε ρύζι! Πρέπει να μάζεψαν αποθέματα μέχρι και για τα Χριστούγεννα.
Ακολουθεί η δεξίωση με πληροφορεί το προσκλητήριο. Ευτυχώς αυτό το βρήκα εύκολα. Γράφω τις ευχές μου στο βιβλίο ευχών. Παίρνω δύο ποτά, που δυστυχώς δεν περιλαμβάνουν αλκοόλ και κάθομαι στο τραπέζι. Μουσική ελαφρώς ό,τι να ‘ναι. Μα έχω καλή διάθεση και το απολαμβάνω. Έρχονται φιλικά ζευγάρια του γαμπρού. Από τη δουλειά. Οι γυναίκες πιο ευχάριστες και σε λίγη ώρα ανοίγονται και οι αρσενικοί. Καταφθάνει το ζευγάρι. Θριαμβευτική είσοδος. Τούρτες. Σαμπάνιες. Ο πρώτος χορός. Ήθελα να ήξερα τι συζητάνε την ώρα που χορεύουν! Κάθονται κι επιτέλους ώρα για φαΐ!
Σηκωνόμαστε. Παίρνουμε πιάτα. Γεμίζουμε και στρωνόμαστε στο φαγοπότι. Τζάμπα φαΐ, ρε σύντεκνε! Μη το σκαλίζεις σαν κότα! Ξαφνικά βλέπω το ζευγάρι, με κουμπάρους και γονείς όρθιους μπροστά από το τραπέζι. Με πιάνουν τα γέλια. Μοιάζουν σαν παιδιά σε σχολική εορτή που περιμένουν αμήχανα τη σειρά τους για να πουν το ποίημα τους. Ο DJ στην κοσμάρα του, παίζει χορευτικά ποπ κομμάτια. Συνεννοούνται κάποια στιγμή και ξεκινάνε τα… κλαρίνα! Είπαμε, τιμημένη Ρούμελη. Μετά από ένα χορό με το γαμπρό, βγαίνω για ένα τσιγάρο. Πετυχαίνω στην υποδοχή μαζεμένους μπαρμπάδες να παρακολουθούν ένα ποδοσφαιρικό ματς.
Ξαφνικά βγαίνει η νύφη με θειάδες στο κατόπι προσπαθώντας να της μαζέψουν το νυφικό επί ματαίω. Αντικρίζει τους μπαρμπάδες στην τηλεόραση και βάζει μια ιαχή με μπινελίκια. Ήταν από το δικό της σόι εξ’ ου και η άνεση των μπινελικίων. Τσακίζονται και επιστρέφουν στην αίθουσα του γλεντιού. Ενώ βάζουν παραμάνες κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο πάνω στο νυφικό. Μια ηλιοκαμένη τουρίστρια βγάζει φωτογραφίες την ήδη τσιτωμένη νύφη. Νιώθω τον βρασμό της κι απομακρύνομαι με ελαφριά πηδηματάκια. Η δόση του γλεντιού και της χαράς με οδηγούσε σιγά σιγά προς τον αλκοολισμό. Έτσι λοιπόν χαιρέτισα το σόι και το ζευγάρι και κινήθηκα προς την ηρωική μου επιστροφή στη δουλειά.
Κάνοντας ένα τσιγάρο πάνω στη βάρκα, έκανα μια ανασκόπηση της βραδιάς. Θεωρώ ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να γιορτάσει όπως και όποτε γουστάρει τις προσωπικές του στιγμές. Το καθήκον των φίλων και των συγγενών είναι να βρίσκονται δίπλα τους σε ό,τι κι αν επιλέξουν να κάνουν. Η κριτική ανήκει σε εκείνους που ενώ το παίζουν φιλελεύθεροι κι όχι μικροαστοί, είναι απλά δέσμιοι των κόμπλεξ και της δήθεν ανωτερότητας. Φυσικά και η υπερβολή είναι ελαφρώς σοκαριστική κάποιες φορές. Μα η υπερβολή των συναισθημάτων υπάρχει πάντα και στις χαρές και στις λύπες.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα παραβρεθείτε σε κάποιο γάμο που σας φαίνεται υπερβολικός, σκεφτείτε μόνο την χαρά των φίλων σας κι όχι το τι θα θέλατε εσείς.
Και στα δικά σας!
