Όντως ιστορική είναι η συνάντηση σήμερα στο Βατικανό του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάπα Φραγκίσκο, όχι φυσικά για τους λόγους που επικαλείται η ξαφνιασμένη «Αυγή», ότι δηλαδή «πρώτη φορά ηγέτης της ριζοσπαστικής Αριστεράς γίνεται δεκτός στο Βατικανό». Εκτός αν το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ως εκπροσώπους της «κρατικιστικής», και όχι της ριζοσπαστικής, Αριστεράς τον Φιντέλ Κάστρο ή τον Νικολά Μαδούρο , που επίσης έχουν συναντηθεί με τον Πάπα – ως παράδειγμα.
Προσιτός, ανοιχτόμυαλος και διπλωμάτης ο Πάπας (σ.σ. μην ξεχνάμε ότι το Βατικανό έχει πίσω του δυο χιλιάδες χρόνια διπλωματικής ιστορίας…), ήταν φυσικό να αποδεχθεί το αίτημα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, για συνάντηση. Ως προς αυτό ουδεμία απορία. Η απορία αναδύεται από το αίτημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεδομένου ότι έρχεται λίγο καιρό μετά την επίσκεψή του στο Αγιο Ορος, η οποία διαπέρασε με πολλά ηλεκτροσόκ, τόσο τον κομματικό του μηχανισμό, όσο και την κυβερνητική παράταξη:
Τον κομματικό μηχανισμό, γιατί αυτός ένιωσε έξω από τα νερά του, αν μη και προδομένος, βλέποντας τον αρχηγό του να συναντάται με μοναχούς, τους οποίους πολλοί θεωρούν ως τους πλέον επιφανείς εκπροσώπους της αρτηριοσκληρωτικής κοινωνικής ακινησίας και της αγωνιστικής απραξίας επί γης. Φυσικά στην εσωκομματική δυσαρέσκεια,(αλλά και στο χιούμορ των socialmedia), συνέβαλε και η λεκτική ακροβασία του κ. Τσίπρα, ο οποίος για να σώσει τα προσχήματα καινα προσδώσει ένα αριστερό επίχρισμα δικαιολογίας προς τους εσωκομματικούς επικριτές του, ταύτισε τους Αγιορίτες με τους …Ζαπατίστας, «όλα για όλους, τίποτα για εμάς»! (αποδεικνύει φυσικά και την ελλειμματική πολιτική κουλτούρα του).
Ηλεκτροσόκ διαπέρασε ωστόσο και την κυβέρνηση, που είδε τον «μισητό εχθρό» να γίνεται αποδεκτός – ή έστω δεκτός – στα έως τώρα απόρθητα κάστρα της συντηρητικής παράταξης, απ΄ όπου, κατ΄ αποκλειστικότητα, δια του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, απομυζούσαν τις ψήφους των ευρέως θρησκευόμενων, ή τα θρησκόληπτων, κοινωνικών στρωμάτων, από συστάσεως ελληνικού κράτους.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φέρεται να τηλεφώνησε στους κ.κ. Βαρθολομαίο και Ιερώνυνο για να τους ενημερώσει σχετικά με τη συνάντηση στην «Αγία Έδρα» με τον Ποντίφηκα, και συζήτησε διεξοδικά μαζί τους για τις σχέσεις του Πατριαρχείου και της Ελλαδικής Εκκλησίας με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Δεν έχει σημασία η ατζέντα της συζήτησης, που κατά τη γνώμη του γράφοντος είναι …φιλολογική, ότι δηλαδή στη συνάντηση των δύο πλευρών, θα πρυτανεύσει «το μείζον θέμα της παγκόσμιας ειρήνης και της ανάγκης ανάληψης πρωτοβουλιών για την αποτροπή των πολεμικών συγκρούσεων, το μεταναστευτικό -ιδιαίτερα μετά τις ανθρωπιστικές τραγωδίες στη Μεσόγειο- καθώς οι αναγκαίες δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος», κατά πως διαμηνύει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σημασία έχει αυτή καθ΄αυτή η συνάντηση και δείχνει ότι υπάρχει ένας αριστοτεχνικός σχεδιασμός εκ μέρους του κ. Τσίπρα , να πλαγιοκοπήσει τα κατεστημένα εντός και εκτός χώρας. Αυτό διεφάνη πέραν της επίσκεψης στο Αγιο Ορος, και με την συνάντηση του Κόμο, για την οποία κάποιοι εσωτερικοί του επικριτές το έψεξαν, γιατί προτίμησε λέει το Κόμο, και όχι «τα κινήματα» που διαδήλωναν στη Θεσσαλονίκη (σ.σ. όπου «κινήματα» μπορεί κάλλιστα κάποιος να χαρακτηρίσει τον ετήσιο εθιμικό συνδικαλιστικό τουρισμό διαμαρτυρίας, ενάντια στον επίσης ετήσιο και εθιμικό τουρισμό παροχών, εκ μέρους των κυβερνήσεων).
Ο κ. Τσίπρας, με αυτές του τις κινήσεις φέρεται και φαίνεται, να θέτει εαυτόν, στην αιχμή των προβληματισμών για μια άλλη πορεία της Ε.Ε. Εμπεδώνει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη την εικόνα του ως μια ευρωπαϊκή προσωπικότητα – μικρού έστω βεληνεκούς ως τώρα – που αρθρώνει έναν διαφορετικό λόγο, για την δημιουργία μιας πιο ανθρώπινης Ευρώπης. Και αυτό θα το εισπράξει, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το μέλλον θα δείξει αν η αποδοχή του εκ μέρους των πλέον συντηρητικών ευρωπαϊκών θεσμικών προσωπικοτήτων, ως συνομιλητή τους, θα δικαιώσει αυτό που πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή οι διεθνείς επαφές Τσίπρα «σημαίνουν αποδοχή και αποδεικνύουν ότι η Αριστερά ήρθε για να μείνει». Αλλωστε αυτό θα εξαρτηθεί πρωτίστως από την ευτυχή της ή όχι πορεία, εφόσον αναλάβει την κυβερνητική εξουσία.
Σίγουρα όμως ο κ. Τσίπρας φιλοτεχνεί ένα ευρωπαϊκό προφίλ, η ακτινοβολία του οποίου μάλλον θα επιβιώσει και της ενδεχόμενης – λέω ενδεχόμενης – αποτυχίας του κόμματός του, οψέποτε κληθεί να κυβερνήσει! Καταφέρνει να είναι η άλλη φωνή – πολύ περισσότερο που η ιδιότητα του επικεφαλής της ευρωπαϊκής Αριστεράς, της προσθέτει …ντεσιμπέλ!
