Εδώ και μερικούς μήνες δεν έχω διαβάσει τίποτα το θετικό για τον Τσίπρα. Όλοι θέλουν να τον τσακίσουν. Η Νέα Δημοκρατία γιατί είναι πολιτικοί αντίπαλοι. Το ΠΑΣΟΚ επειδή έγινε ο χώρος πάρκινγκ τω οπαδών του, πολιτικών προσφύγων. Και πιο πολύ αυτοί που τον ψήφισαν τον τελευταίο χρόνο και είδαν ότι οι ελπίδες τους ήταν για άλλη μια φορά φρούδες. Ουσιαστικά σπάνια συναντώ κάποιον που να λέει ότι ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ. Και αν ανήκει κάτι ύποπτο συμβαίνει. Όπως και με το ΠΑΣΟΚ: αν ακούσω κάποιον να είναι ακόμα οπαδός του ΠΑΣΟΚ, όταν το έχει εγκαταλείψει το 80% της παλιάς δύναμης του, θα υποπτευθώ ότι είχε κερδίσει πολλά όταν το κόμμα αυτό ήταν στην εξουσία. Και μόλις το ψάξω λίγο θα δω κάποιο διορισμό σε καλή θέση, κάποιο επίδομα κλπ. Το ίδιο και με το ΣΥΡΙΖΑ: σχεδόν κάτι τρέχει όταν συναντήσω κάποιο οπαδό του.
Ουσιαστικά ο Τσίπρας δεν είναι πολύ χειρότερος από τους άλλους πρωθυπουργούς. Είναι απλά πιο προκλητικός. Όλοι δίνουν υποσχέσεις προεκλογικά και τις ξεχνούν την άλλη μέρα. Ο Τσίπας είναι λαοπλάνος σε βαθμό που οι πρώην υποστηριχτές του έλεγαν πως ό,τι και νάναι η “πρώτη φορά αριστερά” δε μπορεί να είναι χειρότερη. Μπορούσε και παραμπορούσε. Δεν υπήρχε υπόσχεση που να μην έδωσε, μέχρι που ονομάστηκε και Τσε Γκεβάρα της Ευρώπης. Και έφτασε σε βαθμό αισχρότητας: ακόμα και την επαύριο των εκλογών να πάει στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για να τιμήσει τους ήρωες που εκτέλεσαν οι Γερμανοί. Και η συνέχεια ήταν να παραδώσει την Ελλάδα στους εκτελεστές. Του ποδός λύσας την Ελλάδα, του τραχήλου δέδεκεν.
Αλλά δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε, που βέβαια είναι η εθνική μας παράδοση. Γιατί έτσι ξανακάνουμε τα ίδια λάθη αντί να τα διορθώσουμε. Αυτοί που κάνουν τις αθώες περιστερές είναι εκείνοι που ξεπούλησαν την Ελλάδα, ο Τσίπρας τη βρήκε ξεπουλημένη. Δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που χρέωσε την Ελλάδα σχεδόν 300 δις – ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο είναι αυτό το ποσό: σε μια μικρή χώρα σαν τη δική μας σημαίνει σκλαβιά και στις επόμενες γενιές. Δεν ήταν οι εξωγήινοι, ούτε οι Πακιστανοί που υπόγραψαν την αίτηση για τα δάνεια, ούτε αυτοί που έφαγαν τα λεφτά και τους έχουμε ριχτεί τώρα να τους ξεκάνουμε για να κρύψουμε τις δικές μας ατασθαλίες. Κι εδώ ο λαός, εντελώς ανώριμος πλην μερικών θυλάκων αυτογνωσίας, τα ξέχασε αυτά και ρίχτηκε στον Τσίπρα ενώ έχει – αν έχει – ελάχιστη ευθύνη για το χρέος ή για τους μετανάστες. Τόσο εύκολα ξεχνάμε ότι από το 1995 ήδη ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες, σχεδόν όλοι παράνομοι και κατηγορούμε τον Τσίπρα ότι ξοδεύει γι’ αυτούς χρήματα ενώ πένεται ο ελληνικός λαός.
Ο λαός έχει πλήρη ευθύνη για τους μετανάστες μέσω των πολιτικών: που έκαναν στραβά μάτια όταν οι μετανάστες έρχονταν κατά χιλιάδες επειδή τους χρειαζόμασταν για να μαζέψουν τι φράουλες και φυσικά σπάνια έφευγαν μετά. Κι ο Καναδάς παίρνει εποχιακούς μετανάστες αλλά έχει κάνει πρόβλεψη: πόσο θα μείνουν, πού θα μείνουν, με τι συνθήκες θα μείνουν, πόσο θα πληρώνονται, πώς θα καλύπτονται σε θέματα υγείας και τελικά έχουν το εισιτήριο στο χέρι για να ξαναφύγουν όταν λήγει η σύμβασή τους, όχι μια μέρα αργότερα. Και βέβαια τότε τα χρήματα περίσσευαν λόγω πακέτων Ντελόρ ή δανεισμού, οι Έλληνες δε χρειάζονταν να δουλεύουν, είχαν τους σκλάβους, γιατί για σκλάβους πρόκειται όχι για εργαζόμενους. Όταν όμως λιγόστεψαν οι παράδες και χρειάστηκε να πάνε για δουλειά οι Έλληνες, κατάλαβαν ότι είχαν σκάψει οι ίδιοι το λάκκο τους: τις δουλειές τις είχαν πάρει ήδη οι μετανάστες και έτσι ενάμισι εκατομμύριο έμειναν άνεργοι. Και ακόμα χειρότερα υπήρχε και ο δεύτερος λάκκος: οι χαμηλόμισθοι, που τώρα λενε «και πώς θα ζήσω με 500 ευρώ το μήνα;». Θα ζήσεις με τα στάνταρς που έβαλες ο ίδιος για τους μετανάστες οι οποίοι θα σου παίρνουν τη δουλειά γιατί θα πληρώνονται όσο τους πλήρωνες εσύ. Ο καπιταλισμός δε δίνει δεκάρα αν αυτός που πεινάει είναι Έλληνας ή ξένος, αλλά πώς θα χρησιμοποιήσει τη στρατιά των ανέργων για να ρίξει τους μισθούς και να μεγιστοποιήσει το κέρδος. Κάποτε ήταν καλοί οι μετανάστες, τώρα τους βρίζουμε γιατί είναι ανταγωνιστές μας.
Ασχολήθηκα με τα δυο πιο βασικά θέματα που συζητούν οι Έλληνες: το χρέος και τη μετανάστευση. Είναι ασφαλώς πολύ περισσότερα. Και δε φταίει ο Τσίπρας. Βρίστε τον όσο θέλετε, σαν τους άλλους είναι, αλλά μην ξεχνάτε τους άλλους. Αν δεις ότι στον οικογενειακό σου προϋπολογισμό χάθηκαν 1000 ευρώ θα ψάξεις να βρεις πού πήγαν. Ο Νεοέλληνας δεν κάνει τίποτα θα δει πού πήγαν τόσα χρήματα και πώς θα μπορέσουν να μαζέψουν όσα μπορούν από αυτά.
Αντί να στέλνουν στα δικαστήρια αυτούς που τους χρέωσαν – και έχουν ονόματα, συγνώμη που θα τα αναφέρω γιατί μπορεί να σας στενοχωρήσω αν είναι δικοί σας – ξεκινούν με το να πιστεύουν τις ψεύτικες υποσχέσεις των επόμενων. Δε θα έπρεπε μετά τη λήξη της θητείας να ζητάμε από την απερχόμενη κυβέρνηση να λογοδοτήσει: Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής, Σαμαράς και οι υπουργοί τους και να στραφούν «κατά παντός υπευθύνου»;. Αλλά πέφτουμε θύματα του αιώνιου μύθου: ο επόμενος θα είναι καλύτερος από τους προηγούμενους, αλλά ουσιαστικά του έχουμε κλείσει το μάτι: «φάε όσα μπορείς, ρίξε και σε μας κάνα κόκαλο, δε πρόκειται να σε ελέγξει κάποιος στο μέλλον». Αυτό είναι το σήμα κατατεθέν της Ελλάδας.
Ποιας Ελλάδας; Υπήρξε ποτέ Ελλάδα; Απελευθερώθηκε ποτέ; Οι ξένοι την «απελευθέρωσαν» και επίσημα έφτιαξαν το κόμμα τους: Ρωσικό, Γαλλικό, Αγγλικό. Οι Έλληνες απλά φυλάκιζαν ο ένας τον άλλον. Εκτός από εξαιρέσεις τα δελφίνια είναι λίγα και τα χαμίνια αμέτρητα κατά τον ποιητή. Οι Γκουραίοι τελικά θριάμβεψαν:
— Ωρέ Γκούρα, τι τα θες τόσα ζα, που πάμε να ελευθερώσουμε το Μαραθώνα;
— Τι δωρεάν θα τους ελευθερώσουμε; Θα τους πάρουμε τα μισά.
Τελικά αυτή η κάστα πλήθυνε και κατακυρίευσε τη χώρα.
Σε πολλές χώρες της Δύσης, αν κάποιος σε δει να ζημιώνεις το κράτος θα σε καταγγείλει αμέσως στις αρχές. Εδώ αυτό αντί να θεωρηθεί χρέος κάθε πολίτη, θεωρείται προδοσιά. Σαν να καταγγέλλεις κάποιον στο Σουλτάνο, τότε καλά έκανες, γιατί δεν είχες πατρίδα, τώρα όμως έχεις, –αν έχεις– και πρέπει να την προστατέψεις από αυτούς που την ζημιώνουν, ξένους ή ντόπιους.
Βρίστε λοιπόν τον Τσίπρα να το ευχαριστηθείτε, καλά θα κάνετε. Αλλά μην ξεχνάτε τους άλλους απατεώνες πριν από αυτόν, που τώρα εμφανίζονται ως μυξοπαρθένες