[…]
είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν’ κι’ ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ’ σ’ αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες ειν’
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι’ όσο από μακρυά ακούμε να ‘ρχονται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε-φυσικά-δε μπορεί πια να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π’ αγαπούμε είναι δάση
[…]
Νίκος Εγγονόπουλος
Είχαμε αναφερθεί στο πρώτο μέρος, στην περίπτωση δύο ανθρώπων-ένας άντρας και μια γυναίκα-που παρά το γεγονός ότι ερωτεύθηκαν κεραυνοβόλα κάτω από σχεδόν ιδανικές συνθήκες, δεν τολμούν να ομολογήσουν και να ζήσουν τον έρωτα τους για διαφορετικούς προσωπικούς ο καθένας λόγους. Πιθανόν και από ιδιοτέλεια.
Σήμερα θα δούμε τη συνέχεια και στο επόμενο, το τέλος της ιστορίας.
Κόντευαν να συμπληρωθούν τρεις μήνες που συνυπήρχαν ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ, βιώνοντας καθημερινά διάφορα περιστατικά, που κάτω από άλλες συνθήκες, θα απολάμβαναν τον έρωτα τους χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ώσπου μια μέρα έγινε αυτό που τους απελευθέρωσε.
Η λογική αδυνατούσε πλέον να κρατήσει τα στόματα τους ευνουχισμένα, μπροστά στην καταλυτική δύναμη της φύσης.
Ήταν Σάββατο όταν ήρθε στο χώρο τους ένα κομπρεσέρ για να σπάσει το δάπεδο για την κατασκευή μιας ράμπας. Ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός.
Θέλοντας ΑΥΤΟΣ να της πει κάτι σχετικό με τη δουλειά, αναγκάστηκε να κολλήσει σχεδόν τα χείλη του στο αφτί της. Ρίγησε σύγκορμη από το άγγιγμα.
Η ενέργεια μεταδόθηκε ακαριαία και στο δικό του κορμί. Δεν μπορούσε πλέον τίποτε να μένει κρυμμένο. Να πνίγεται. Να στραγγαλίζεται.
Αυτό το ρίγος από το άγγιγμα των δύο φύλλων που αιώνες τώρα κρατιέται ακρωτηριασμένο από κοινωνικές και θρησκευτικές προκαταλήψεις και ιδεοληψίες.
Αυτή η φυσική, πηγαία και αέναη έλξη που αισθάνονται αρσενικό θηλυκό, όταν το ένα αγγίξει το σώμα του άλλου. Το ερωτικό σκίρτημα.
Γύρισε, έβαλε το ένα χέρι του πίσω από τον λαιμό της, το άλλο στο πιγούνι της και την φίλησε στο στόμα.
-”Τι έκανες;” γράφτηκε στα χείλη της, όταν μετά από λίγες στιγμές τραβήχτηκε πίσω με φανερή αμηχανία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της.
Την πήρε από το χέρι και βγήκαν στην αυλή (βολική δικαιολογία ο θόρυβος από το μηχάνημα αν τους έβλεπε κάποιο περίεργο μάτι).
-”Είναι μαρτύριο να παραμένει μετέωρο. Θέλω να το συζητήσουμε. Να δοθεί ένα τέλος”, της είπε κοιτώντας την βαθιά στα μάτια.
-”Μα…”
-”Δεν έχει μα. Αν ήμουν κανένας πέφτουλας που το μόνο που θα με ενδιέφερε θα ήταν πώς να σε πάω στο κρεβάτι, δεν θα το έκανα μετά από τρεις μήνες
-”Ξέρεις τους λόγους που δεν θέλω να κάνω κάτι μαζί σου…”…”που δεν μπορώ με κανέναν…”
-”Τους ξέρω και τους σέβομαι απεριόριστα… Η κιμπαριά μου έδωσε εξετάσεις και πέρασε. Εσύ τι πιστεύεις; Ακόμη και αν θέλαμε θα μπορούσαμε; Αυτό πρέπει να λυθεί”.
-”Με έφερες σε δύσκολη θέση…”
-”Ζητώ συγγνώμη. Ήταν πάνω από τις άμυνες μου αυτό που έγινε. Κράξε με όσο θες, με μια συμφωνία. Μετά θα ακούσεις τη δική μου ερμηνεία αυτού που έγινε”.
-”…”
-Αύριο, Κυριακή, πάμε μια εκδρομούλα εδώ κοντά. Θα το πάρουμε από το μηδέν και θα το αφήσουμε να κυλήσει χαλαρά και καθαρά, όπως γίνονται όλα τα υπόλοιπα εδώ και τρεις μήνες. Τακτοποίησε το παιδί σου, θα περάσω να σε πάρω κατά τις 10”,
-”…”
-”Σου υπόσχομαι, σου ορκίζομαι δύο πράγματα. Όποια και αν είναι η κατάληξη, δεν θα αλλάξει τίποτε στη δουλειά και σε οποιαδήποτε στιγμή, σε όποια φάση και αν είμαστε, αν μου πεις δεν μπορώ να συνεχίσω, σταματώ τα πάντα”.
-”…”
-”Άλλωστε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κάνω πίσω πρώτος εγώ. Ό,τι είναι να γίνει ,ας γίνει. Δεν μπορεί όμως να μένει άλλο μετέωρο…βασανιζόμαστε”.
-”Έχεις δίκιο. Εντάξει”
-”Τσάκα πέντε. Σε πάω πολύ σαν τυπάκι. Πάμε τώρα μέσα να συνεχίσουμε τη δουλειά μας. Αυτό που ήθελα να σου πω ήταν…”
(Στο επόμενο το τέλος τις ιστορίας)
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr