Από μικρός συνήθισα να με αποκαλούν «φαντασιόπληκτο» οι δικοί μου.
Αιτία γι’ αυτό το επίθετο ήταν όσα έλεγα, όσα ζωγράφιζα και όσα έφτιαχνα με πλαστελίνη.
Αργότερα και όσα έγραφα.
Υπήρχε αρχικά ένα αρνητικό φορτίο σε αυτή τη λέξη.
Αργότερα το θεώρησα προνόμιο και κάτι που με έκανε ξεχωριστό.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ήταν κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά που μοιραζόμουνα, λίγο ή πολύ, με όλους τους άλλους ανθρώπους.
Η «φαντασία» και η δημιουργία κυριαρχικών όσο και συνεκτικών, για μεγάλες κοινωνικές ομάδες, ιδεών είναι αποδεδειγμένα το κύριο χαρακτηριστικό όλων των Homo Sapiens εδώ και πολλές χιλιετίες.
Φαντασία και ιδέες για το καλό αλλά και για το κακό.
Μεγαλώνοντας κι άλλο, άρχισα να χτίζω τη δική μου φαντασιακή καλύβα. Εκεί που σκεφτόμουν να ζήσω κι εκεί όπου ακόμα ζω.
Επινοημένη από εμένα, φυσικά, ως προς το σχέδιο κατασκευής αλλά με πολλά δανεικά υλικά.
Μέτρο για το χτίσιμό της ήταν και είναι δύο ―βασικά― μορφές: ο Σωκράτης και ο Χριστός.
Ο Σωκράτης ως υπόδειγμα υποταγής μέχρι θανάτου στους Νόμους που το υπερσύνολο των ανθρώπων στο οποίο εθελοντικά ανήκε είχε θεσπίσει.
Ο Χριστός ως υπόδειγμα χρήσης και υπεράσπισης μέχρι θανάτου του υπερόπλου επιβίωσης του ανθρώπινου είδους, το οποίο ανθρώπινο είδος λέγεται ότι υπεραγαπούσε ως Υιός του Ανθρώπου. Υπερόπλο επιβίωσης του ανθρώπινου είδους, στο σημερινό και κοντινά μελλοντικό πολιτισμικό επίπεδο, εννοώ την Αγάπη.
Σε λίγες μέρες, ανοίγουν τα σχολεία.
Πολλά παιδιά θα κληθούν ―από γονείς, δασκάλους και άλλους― να «κάνουν τον σταυρό τους». Περισσότερο σαν προσαρμογή σε κάποιους κανόνες του Χριστιανικού κράτους στο οποίο ανήκουν παρά σαν μια έκφραση συμπάθειας στο όργανο μαρτυρίου τού κατ’ εξοχήν υπερασπιστή της Αγάπης ή ―συνεκδοχικά― έκφραση πίστης στον ίδιο τον Χριστό.
Δεν με απασχολεί η θεότητα του Χριστού και έχω γράψει αρκετές φορές και δεν θα κουραστώ να γράφω και να λέω ότι ένας άνθρωπος που έχει πει, ή φέρεται να έχει πει, «Αγαπάτε αλλήλους» και την ώρα του μαρτυρίου του λέει, ή φέρεται να λέει «Άφες αυτοίς…», τότε αυτός ο Άνθρωπος έχει αγγίξει την έννοια του Θεού ως υπέρτατης συμπαντικής δύναμης.
Και σύμφωνα με την κατάταξη ενός πολιτισμού με κριτήρια της κλίμακας Καρντάσεφ (Kardashev scale), μια κοινωνία που θα μπορεί να ελέγχει και να χειραγωγεί την τεράστια ενέργεια που προϋποθέτει αλλά και απαιτεί η Αγάπη, θα είναι μια κοινωνία ― δυνάμει― «Θεών» και επέκεινα της τωρινής μας νόησης και φαντασίας.
Ξαναέρχομαι όμως στο άνοιγμα των σχολείων, στα παιδιά και στον «σταυρό» που πολλές και πολλοί, Χριστιανές και Χριστιανοί, θα τα προτρέψουν να κάνουν «σαν καλά παιδάκια».
Και λέω ότι καλό θα είναι, αν κάνουν τα παιδιά τον σταυρό τους, να τον κάνουν με γνώση και σεβασμό στο σύμβολο της Αγάπης κι όχι του μαρτυρίου.
Και λέω να εμποδίσουμε με κάθε τρόπο οποιονδήποτε σκεφτεί ―κι αναφέρομαι σε εαυτούς, αλλήλους και άλλους πιο μακρινούς― να κάνει εκείνος τον σταυρό των παιδιών.
Να μετατρέψει δηλαδή σε σταυρό μαρτυρίου για τα παιδιά την επαφή τους με την κοινωνία, το σχολείο, τη μάθηση και τη γνώση.
Αναφέρομαι στους πολλούς τρόπους που έχει η κοινωνία, αλλά και πολλά από τα άτομα που την συναποτελούν, να μετατρέπει σε «σταυρωτήδες» ή «εσταυρωμένους» τα μικρά και μεγάλα μέλη της.
Ευχή κάνω να μη βρεθεί ούτε ένα παιδί που θα πει ή θα σκεφτεί ότι « Άλλος μου κάνει τον Σταυρό μου».
Με ποιον τρόπο θα το καταφέρουμε αυτό ας το σκεφτούμε, η καθεμιά κι ο καθένας, μόνοι μας.
Κι αν κάποια ή κάποιος έχει καλύτερον τρόπο, εργαλείο ή μέσο για τον σκοπό αυτό απ’ την Αγάπη, ας το πει.
06 Σεπτεμβρίου 2017
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author