Η μεθαυριανή εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας έχει εξελιχθεί εδώ και καιρό σε παρασκηνιακό μέτρημα κουκιών. Αναρωτιέται βέβαια κανείς γιατί τόση φασαρία, γιατί τόσος φανατισμός προκειμένου να εκλεγεί μια “εικόνα”, κάποιος που υποτίθεται μεν πως είναι ο ανώτατος άρχοντας, μα που στην ουσία δεν έχει εξουσία, είναι τελείως αποδυναμωμένος και ανίκανος να παρέμβει κάπου, έστω και αν αυτός ο ίδιος θα το ήθελε. Είναι βέβαια ένα σύμβολο – ένα figurehead που λένε οι αγγλοσάξωνες, ένα ακρόπρωρο καραβιού- και το κάθε κόμμα θα ήθελε να είναι το δικό του. Είναι όμως απαραίτητο να είναι έτσι; Σκέφτομαι δηλαδή πως αφού θέλουμε ένα σύμβολο γιατί, αντί κάποιου κωλοπετσωμένου κομματόσκυλου, δεν προτείνουμε κάποιον από τους τόσους και τόσους Ελληνες, επιστήμονες και καλλιτέχνες, ανθρώπους του πνεύματος που τιμούν και προβάλλουν την πατρίδα διεθνώς. Πολιτικοποιημένους ασφαλώς ναι, κομματικοποιημένους ασφαλώς όχι.
Αυτά όμως φαίνεται πως είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο. Τώρα μετράμε κουκιά, βολιδοσκοπούμε από δω, γραδάρουμε από κεί, προσθέτουμε και αφαιρούμε και θαυμάζουμε την ηθική και πολιτική ευελιξία διαφόρων πατέρων και μητέρων του έθνους που την μιά λένε έτσι και την άλλη αλλοιώς -προσδοκώντας τι άραγε; Το αληθινό όμως πανηγύρι θα στηθεί στην τρίτη ψηφοφορία. Τότε θα πέσουν τα μεγάλα μέσα, τότε η πειθώ θα γίνει καταναγκασμός, τότε θα γίνουν τα μεγάλα παζάρια, τα ανταλλάγματα και οι προσφορές. Δημοκρατικά πράγματα. Υπομονή όμως μέχρι τότε.
