Δεν μίλησα στην βιβλιοπαρουσίαση του Κωστή Α. Μακρή για την «Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια», που έγινε στις 3 Μαρτίου στο βιβλιοπωλείο του ΠΑΤΑΚΗ στην Ακαδημίας.
Ίσως γιατί ο πιο αληθινός εαυτός μου βγαίνει γράφοντας.
Και το χρωστάω στον Κωστή αυτό το σημείωμα.
Με αφορμή την Εβίτα του, αλλά αιτία τον ίδιο.
Το βιβλίο λένε ότι είναι ο πιο καλός μας φίλος.
Ένα βιβλίο, το πρώτο του Κωστή («ο Πιοζ Ναμε και οι πέντε γάτες») στάθηκε η αφορμή για να γνωρίσω εγώ έναν καλό φίλο.
Από αυτούς που συγκατέλεξα στους πολύτιμους.
Στους ακριβούς.
Σ’αυτούς που εύχομαι να μείνουν για πολύ-πολύ-πολύ-πολύ-… στη ζωή μου και εγώ στην δική τους.
Αυτούς που εύκολα ονομάζω «Πολυτιμίνιους».
Ο Κωστής είναι ένα Πολυτιμίνιο –κατά τα Ενθαρρύνια και τα Αποθαρρύνια τα δικά του- που είναι κέρδος στις ζωές των άλλων.
Είναι ένα εξηντάχρονο παιδί, που δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του, αλλά παίρνει πολύ σοβαρά τους φίλους του και όλους όσοι τον εμπιστεύονται για κάτι.
Είναι ένας φιλόσοφος της ζωής που διαβάζοντάς τον με έμαθε να γαληνεύω το μέσα μου και να έχω επιείκεια για τους άλλους χωρίς να χάνω τον χρόνο μου σπαταλώντας τον εκεί που δεν θα τον εκτιμήσουν.
Με έμαθε να βάζω όρια για να αποφεύγω τα διλήμματα.
Μου έμαθε πολλά και θα μου μάθει ακόμα περισσότερα διαβάζοντάς τον.
Το κυριότερο: ότι αν δεν αγαπώ, δεν μπορώ να ελπίζω σε τίποτα.
Άρα, άνθρωπε, αγάπα!
Κι εγώ θέλω πια να τραβώ προς εκεί που μ’αγαπούν χωρίς συμφέρον ή σκοπιμότητα.
Το τελευταίο του βιβλίο ανήκει στην σειρά “Σπουργιτάκια” που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 6 έως 9 χρόνων.
Όμως πρόκειται για ένα πολιτικό βιβλίο μόλις 57 σελίδων.
Ένα κοινωνικό βιβλίο 57 σελίδων.
Έναν οδηγό ζωής για μικρούς και μεγάλους.
Χωράει σε όλες τις βιβλιοθήκες.
Αλλά κυρίως χωράει σε όλων την καρδιά και το νου ως μια υπενθύμιση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αν το αποφασίσουμε.
Το αφιερώνει στους γονείς του, στις Εβίτες της ζωής του και σε όλους, όσοι τον βοήθησαν και τον βοηθούν να νικά τα δικά του αποθαρρύνια.
Εκείνο το απόγευμα, του αφιέρωσαν ένα χάρτινο, χρυσό στέμμα που το καπελώθηκε με χαρά και καμάρωνε μπρος σε 60 με 70 ανθρώπους.
Ο Κωστής Α. Μακρής μου θύμισε τον Μικρό Πρίγκιπα.
Μόνο που δεν είναι μικροσκοπικός.
Αλλά με την παιδικότητα και την αθωότητα του παιδιού παραδέχτηκε στο κοινό ότι άρχισε να γράφει το 2008 όταν έμεινε άνεργος. Και από τότε κατάλαβε ότι του άρεσε πολύ να γράφει φανταστικές ιστορίες που θυμίζουν την πραγματικότητα ή πραγματικές ιστορίες με μπόλικη φαντασία.
Με το πρώτο του βιβλίο κέρδισε το βραβείο Εφηβικού-Νεανικού Βιβλίου για το 2011.
Με την «Εβίτα» του κέρδισε την δειλία και την αναβλητικότητα του καθημερινού, κανονικού ανθρώπου.
Καλοτάξιδο και τούτο το παιδί σου, ακριβέ μου, Κωστή. Είναι τόσο όμορφο να μου θυμίζεις ότι στα 60 τους οι άνθρωποι μπορούν να παραμένουν παιδιά!
Υγ: Το βιβλίο παρουσίασαν η Λότη Πέτροβιτς και ο Μάνος Κοντολέων.
Ακολουθεί έκθεση εικόνων από την βιβλιοπαρουσίαση. Διακρίνοντα: Λότη Πέτροβιτς, Μάνος Κοντολέων, Γεωργία Γαλανοπούλου, Γιώργος Αρκουλής, Μαρλένα Σκουλά-Περιφεράκη, Κώστια Κοντολέων, Κώστας Λαδόπουλος (ο γνωστός Φώντας Λαδοπρακόπουλος), Σοφία Μαντουβάλου.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr
