Τα ζώα με έμαθαν να αγαπώ τους ανθρώπους. Αλλιώς η ζωή είναι μισή. Ο μέγας και αγαπημένος μου Κώστας Γεωργουσόπουλος μού είχε πει πριν από καιρό: «αγαπάω αυτόν που αγαπάει τα σκυλιά. Μου είναι ανυπόφορο να ακούω πως όποιος αγαπάει τα σκυλιά έχει προβλήματα με τους ανθρώπους».
Παλεύει μέσα μου το πιάτο που περισσεύει. Σε ποιον να το προσφέρω; Στο αδέσποτο ή στον άνθρωπο που στα κρυφά ψάχνει για αποφάγια στα σκουπίδια; Η αξιοπρέπεια πάει περίπατο, όταν ο πολίτης μένει νηστικός, το παιδί μένει ατάϊστο, το βλέμμα ατονεί από την πείνα.
Πολιτισμός είναι να μην πεινάει ούτε ένας άνθρωπος σε τούτη την κοινωνία. Στην όποια κοινωνία.
Πολιτισμός είναι μα βάζεις στην θέση του άλλου τον εαυτό σου.
Πολιτισμός με βιβλιοπαρουσίασεις, συναυλιούλες, παραστασούλες και την πείνα των συμπολιτών κρυμμένη κάτω από το χαλάκι δεν υπάρχει. Ίσως να θωπεύει τα αυτιά των αργόσχολων κυριών που μην έχοντας τι να κάνουν διοργανώνουν μπαζάρ και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, αλλά αν δεν βγεις από το καβούκι σου και την προσωπική σου πολυτέλεια για να ενδυθείς έστω και οπτικά την ανέχεια, είσαι μαριονέττα της φιλανθρωπίας.
Δεν είναι εφικτό όσο καλές προθέσεις κι αν έχει κάποιος να σώσει από την πείνα ολάκερο τον κόσμο. Είναι πολλές οι παράμετροι. Συμφέροντα, κράτη-μπότες που εισβάλλουν πατώντας παντού για να κερδοφορήσουν… Οι μικρές κοινωνίες όμως συνθέτουν το παζλ και έχουν την δυναμική να αλλάξουν την γενική εικόνα.
Από τον τόπο και το πόστο του ο καθένας, αν φροντίσει από την όποια θέση έχει, να περιορίσει κάπως το φαινόμενο της πείνας, κάτι θα αρχίσει να αλλάζει. Γιατί οι κοινωνίες αλλάζουν από τους μικρούς τρελλούς ιδεολόγους και οραματιστές. Αυτούς που δεν μένουν παθητικά ευαίσθητοι, αλλά ενεργοποιούν την υπόστασή τους για την προσφορά. Και δεν μπορείς να μιλάς για Πολιτισμό, για Πρόοδο, για ευμάρεια όταν αυτά δεν είναι προνόμιο όλων.
Γιατί – το ξαναλέω- Πολιτισμός είναι να μην πεινάει ούτε ένας άνθρωπος. Και σκυλί… και γατί… Να σου θυμίσω , μέρες που έρχονται, πως σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση, ο Θεός δημιούργησε πρώτα την Φύση, μετά τα Ζώα και στο τέλος τον άνθρωπο. Έτσι εξηγείται γιατί στις προτεραιότητές μας δεν είναι ο συνάνθρωπος. Υπάρχει έλλειψη βαθιά στο πώς και τι αγαπάμε. Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Δες το περιβάλλον σου, δες τα αδέσποτα, κοίταξε προσεκτικά και τους ανθρώπους (όχι τους λουσάτους του fb με τα Gucci & burberry. Τους άλλους με την παντόφλα την καλοκαιρινή στο καταχείμωνο και το βλέμμα της απόγνωσης που δεν μπορείς ποτέ να δεις κατάματα). Κι αναρωτήσου, αν έχεις πολιτισμό απόψε που θα σουλατσάρεις στην παραλιακή, την ίδια στιγμή που κάποιοι θα προσπαθήσουν να ξεγελάσουν την πείνα τους με νερό. Μήπως πρέπει να το πάρεις αλλιώς;
ΥΓ: Κανείς από τους κυρίους και τις κυρίες που αποζητούν-διεκδικούν την ψήφο των επικείμενων εκλογών, δεν έχει αναφερθεί στην πείνα. Μιλούν για αλλαγές, ανατροπές, οράματα, για τουρισμό, για αξιοθέατα, για προβολή κλπ κλπ κλπ… Κανείς δεν μίλησε για την πείνα που, αν υπάρχει σε μια κοινωνία, καταλύει με απίθανη δυναμική όλες τις προηγούμενες παραμέτρους. Όλοι οι υποψήφιοι ξέχασαν πως ο σεβασμός στον πολίτη υπάρχει, όταν οι δομές της κοινωνίας δεν αφήνουν ούτε έναν ατάϊστο. Οκ… υποοψήφιοι! μην πάρετε φόρα τώρα… Εδώ κι είκοσι μέρες σας παρακολουθώ όλους προσεκτικά. Αν τώρα αρχίσετε να μιλάτε για Πρόνοια και συμπαράσταση στον πεινασμένο πολίτη, θα έχετε πέσει στον λάκκο που εσείς ανοίξατε. Είπαμε… τα πράγματα είναι τόσο απλά και τόσο περίπλοκα ταυτόχρονα. Και όσο σας παρακολουθώ μιλάτε για αεροδρόμια, για εκποιήσεις, για θέατρα, για δυναμισμό και προσεγγίσεις ψηφοφόρων τύπου πόρτα-πόρτα. Κάνετε παιχνίδι εξαίρετης πολιτικής λογομαχίας. Ξεχάσατε όμως το βασικό που σας καθιστά ανθρώπινους: το πολίτη που πεινά.
