Ο Λουκάνικος στη Λογοτεχνία, του Άρη Μαραγκόπουλου

Ας το πω, λοιπόν, τώρα που έφυγε ο Λουκάνικος. Σε δύο περιπτώσεις, στην αρχή και στο τέλος του βιβλίου η ταύτιση του ήρωα Σανιδόπουλου με τον αδέσποτο (στην κυριολεξία) σκύλο, εμπνέεται από αυτό το «ηρωικό» ζώο.

1. Στον Πρόλογο (στο τέλος):

Το δεκάχρονο ερεθισμένο κορμί του, το σκεπτόμενο, το φύσει ελευθεριακό του κορμάκι, εκείνο το πρωί πήρε τις τολμηρές του αποφάσεις κι ας μην είχε ακόμα ακούσει τίποτε για το Χαστουκόδεντρο:

– Non serviam! Κανέναν πουλημένο πατέρα!

Και θα μείνω για πάντα αδέσποτο σκυλί.

2. Στον Επίλογο (στο τέλος):

– Πάλι καλά λοιπόν που υπάρχει και το Χαστουκόδεντρο…! μουρμούρισε χαμογελώντας ο Σανιδόπουλος και τράβηξε ανάλαφρα στην αντίθετη κατεύθυνση, ίδιος με αδέσποτο σκυλί της πλατείας Συντάγματος.

Άρης Μαραγκόπουλος