– Πρώτη φορά στη ζωή μου θλίβομαι που δεν είμαι νέος. Πρώτη φορά θλίβομαι γι’ αυτό. Δεν μετανιώνω για τα χρόνια εκείνα, θλίβομαι που ο αγώνας είναι λειψός, που ο αγώνας είναι θολός, που ο αγώνας, ακόμα κι εμπρός στον θάνατο μιας χώρας, δεν συνεπαίρνει παρά ελάχιστους νέους. Δεν τους συγκλονίζει, δεν τους τρελαίνει, δεν είναι έτοιμοι να τα δώσουν όλα για όλα.
Δοκίμασα να τον διακόψω (προς υπεράσπιση των νέων), αλλά δεν με άφησε.
– Θλίβομαι ακόμα που δεν έκανα από μεριάς μου όσα έπρεπε για να αποτραπεί αυτή η κατρακύλα. Που δεν κατάλαβα βαθιά μέσα μου ότι έπρεπε να κάνω περισσότερα, να κάνουμε περισσότερα. Που επέτρεψα στο σκυλολόϊ, το ίδιο εκείνο σκυλολόϊ των χρόνων του πατέρα μου, του γερο-Καραμανλή, του γερο-Παπαντρέα και του γερο-Μητσοτάκη, στο ίδιο εκείνο σκυλολόϊ με τους απογόνους του να αλυχτάει και να αφρίζει ακόμα, να αλυχτάει και να αφρίζει και να σπέρνει τον πανικό της αμάθειας, του αγνωστικισμού και της υποτέλειας.
Πώς να μη θλίβομαι ρε Άρη. Οποιοσδήποτε στη θέση μου σήμερα θα αισθάνεται το ίδιο, πρόσθεσε θλιμμένα ο θλιμμένος Κος Σανιδόπουλος και μου έδειξε μια μικρή νεανική του φωτογραφία τού 1978-79, από κάποια διαδήλωση (έχει σημειώσει με αχνό κόκκινο χρώμα τον εαυτό του στην τρίτη σειρά πίσω από τη ντουντούκα…).