Ποτέ δεν είμαι έτοιμος για τα Χριστούγεννα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα Χριστούγεννα έρχονται ως η υπόσχεση μιας γιορτής που δεν θα είναι ποτέ όπως την ήθελες, όπως τη φαντάστηκες, όπως τη χρειάστηκες. Η χειμωνιάτικη γιορτή, αυτή τελοσπάντων που πουλάνε τα παραμύθια των σκοτεινών παιδικών χρόνων και οι αμερικάνικες ταινίες των αμήχανων εφηβικών χρόνων, και οι διαφημίσεις της κάθε μέρας, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πραγματικά συμβαίνει στο τέλος.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε.
Όσο μεγαλώνω προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται περισσότερο οπλισμένος γι’ αυτή την αναμενόμενη από τόσο κόσμο γιορτή, που σημαίνει τόσα πολλά και τόσα λίγα, που μετράει μια ζωή τώρα τον αληθινό και τον ψεύτικο χρόνο, τις ωραίες και τις άσκημες μέρες, τις ωραίες και τις άθλιες οικογένειες του ηττημένου κόσμου.
Κι αυτό είναι το ενοχλητικό σε όλη αυτή την ιστορία: δεν μου αρέσει καθόλου μα καθόλου να χρειάζεται να είμαι οπλισμένος, σε άμυνα, ενώ κανονικά, αυτές τις μέρες, θα έπρεπε να είμαι πολύ χαλαρός. Επειδή όλον τον υπόλοιπο χρόνο επίσης πολεμάω, επίσης αγωνίζομαι, επίσης προσπαθώ να μη με σκοτώσουν για ένα ανόητο τίποτε, για το γεγονός και μόνο ότι υπάρχω και έχω φωνή, τη φωνή μου.
Ναι, με δυσκολεύουν πολύ τα άτιμα τα Χριστούγεννα και οι δύσκολες ευχές που τα συνοδεύουν.
