Και αν κάτι λατρεύω περισσότερο στον Φεβρουάριο είναι οι ανθισμένες αμυγδαλιές, είναι ο μήνας που έχουν πολλά αγαπημένα μου πρόσωπα γενέθλια, είναι μηνάς κρασου, καθαρτηρίου, καρναβαλιού.
10.000 προσφυγόπουλα αγνοούνται. Δε χρειάζεται κανείς να μπει σε εικόνες και επεξηγήσεις. Η αρρώστια που κρύβει η ανθρώπινη φύση είναι τεράστια, ακόμη και σε παιδικές ψυχές, τις ανυπεράσπιστες και μόνες ελπιδοφόρες.
Ας είναι ο Φεβρουάριος όμως μήνας καθαρτηρίου με την αλλαγή να ξεκινήσει από εμάς. Περισσότερο φως, αγάπη, χέρια που να βοηθούν και να αγκαλιάζουν, ρωγμές που ανθίζουν πριν την άνοιξη.
«One more time, one more chance…». Μια στροφή, μια οριακή κατάσταση για να αλλάξει η φορά. Η ελπίδα γεννιέται όταν ξεκινά από εμάς. Ανοιγμένες καρδιές, ανοιχτά σπίτια, ευσπλαχνία, κατανόηση, μαθήματα αγάπης από τα ζώα και μπορούμε να ελπίζουμε.
«Ρώτησα την αμυγδαλιά αν υπάρχει Θεός και η Αμυγδαλιά άνθισε» λέει ο Καζαντζάκης και θεός είναι ο εαυτός μας. Η θέση και η στάση μας απέναντι στον κόσμο, ο τρόπος που νοηματοδοτουμε και εξαργυρωνουμε το πρώτο κλάμα μας ως νεογέννητα.
«Κάποτε με άφησες να παίξω στον κήπο σου. Τώρα θα σε αφήσω και εγώ να παίξεις στον δικό μου» έλεγε το μικρό παιδί στον εγωιστή γίγαντα στην ιστορία του Όσκαρ Ουάιλντ κάτω από μια αμυγδαλιά.
Ο κήπος που μας δόθηκε ή που καταλήξαμε να έχουμε, μπορεί να ανθίσει και ας κουβαλά πληγές.
Έναν καλύτερο κήπο για το κάθε προσφυγόπουλο και το κάθε ον που αναπνέει πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Και πολλές ανθισμένες αμυγδαλιές.