* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης
και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ο έρωτας έχει κάτι από την παράνοια και την απληστία του καπιταλισμού. Πρόκειται για την ιδιοκτησία του άλλου και για το ξόδεμα του εαυτού. Διαρκές ανικανοποίητο. Διαρκής επιθυμία. Διαρκής ανάγκη. Κι ο τρόμος της μοναξιάς να ελλοχεύει και στην πιο παθιασμένη αγκαλιά. Κανείς κομμουνισμός στην ανασφάλεια που είναι όλη δική σου. Και το κοινωνικό σύστημα που αναγκαστικά επιλέγεις, δουλοκτητικό.
Επειδή ερωτευμένος με μια κίνηση, ένα βλέμμα, ένα σκίρτημα, ένα χαμόγελο ερωτεύεσαι κατ ‘ ουσίαν τον άγνωστο βασανιστή σου που αφελώς πιστεύεις πως γνωρίζεις. Αφέντης και δούλος στο σκλαβοπάζαρο των αισθήσεων και των παραστρατημένων συναισθημάτων. Κανένα κέρδος για το αύριο, το μέλλον δηλαδή τα γηρατειά που τα λένε αγάπη. Εδώ καμιά εξασφάλιση. Όλα μεροδούλι μεροφάι. Με την γεύση του αρμυρού ιδρώτα διαρκώς στα χείλη. Ίδια με την γεύση της ανασφάλειας.
Είναι τότε βέβαια που πιστεύεις, μέσα στην μέθη της τρέλας σου, ότι η ίδια η Άνοιξη επέστρεψε οπισθοβατώντας στην καρδιά του καλοκαιριού μόνο και μόνο για να σου δείξει την πλάτη της… Μόνο για σένα. Να μυρίσεις τα μαλλιά της. Μήπως και ονειρευτείς κάποτε το πρόσωπο της. Γλυκερά ψέματα θα πεις.
Έτσι είναι πράγματι! Κι ευτυχώς… Αφού η πίκρα, καθόλου ψεύτικη, σερβίρεται τελευταία.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author