Μια υπέροχη χορογραφία, εμπνευσμένη από κάτι ακόμα βιαιότερο από τους βομβαρδισμούς στη Συρία, ακόμα σημαντικότερο από την υιοθέτηση του κινέζικου Γουάν ως νομίσματος της Ζιμπάμπουε, ακόμα πιο ανατρεπτικό από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, είναι η τελευταία πρωτοποριακή δημιουργία του Φωνιαδάκη. Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από την εξαιρετική ομάδα του, την ώρα που χορεύει μαγικά στο παρακμασμένο Ρεξ, στην Αθήνα.
Την έμπνευση του δημιουργού τη γονιμοποίησε η γιγαντοσύνη του σύμπαντος και οι απαράβατοι νόμοι του, που διέπουν τα πάντα, πέρα από το καλό και το κακό, πέρα από το δίκαιο και το άδικο.
Η Τέχνη στην υπηρεσία της συνειδητοποίησης της πραγματικότητας. Στο σύμπαν δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ούτε λογική. Μόνο δυνάμεις και κανόνες.
Φαίνεται ότι το ίδιο γίνεται και στην ανθρωπότητα. Πριν λίγους μήνες ζήσαμε την ολοκλήρωση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Σήμερα 147 εταιρίες κινούν την τεχνολογία και την οικονομία χωρίς σύνορα, ελέγχοντας το 40% του παγκόσμιου πλούτου (και άλλες 590 άλλο ένα 40%). 62 άνθρωποι κατέχουν τόσον πλούτο, όσον έχει ο μισός πληθυσμός της γης.
Ενώ στην οικονομία συμβαίνει αυτή η πρωτοφανής συγκέντρωση, στη μία χώρα μετά την άλλη παίρνουν τα ηνία κυβερνήσεις με απόψεις αποσχιστικές, απομονωτικές, εσωστρεφείς και εχθρικές προς την διαφορετικότητα. Τι ακριβώς προαλείφει αυτή η αντιφατική πραγματικότητα; Έχουν τη διάθεση ή τη δυνατότητα οι εθνικιστικές κυβερνήσεις καταχρεωμένων κρατών να στραφούν εναντίον της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας; Ή σκοπεύουν να ασχοληθούν κυρίως με το να διχάζουν και να καλλιεργούν το φόβο και το μίσος στους πολίτες τους, ώστε να τους κρατούν απασχολημένους και να κάνουν τις μπίζνες τους ανενόχλητες, τώρα που οι εκκλησίες δεν έχουν πια τα μέσα και την επιρροή για να συσκοτίζουν, να ενοχοποιούν και να τρομοκρατούν όσο άλλοτε;
Η ψήφος στον κ. Τραμπ δεν είναι συμπτωματική. Είναι απότοκο της κυριαρχίας του συστήματος αξιών που καλλιεργείται συστηματικά από τα ΜΜΕ σε όλο το δυτικό κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες. Τα προεκλογικά προγράμματα δεν παίζουν πια ρόλο στις εκλογές (ποιος τα μαθαίνει και ποιος τα πιστεύει εξάλλου;), σίγουρα όχι όσο το θέαμα, οι εντυπώσεις, η ωμή δύναμη, η γκλαμουριά, τα λεφτά και το θράσος.
Τα κόμματα είναι μηχανισμοί για την κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας, δεν είναι γραφεία μελετών και αυθόρμητης έκφρασης. Είναι μηχανισμοί στοχευμένης καθημερινής επικοινωνίας. Η εκλογή και η επανεκλογή Ομπάμα αποδίδονται σε ένα Dream Team από κορυφαίους κοινωνικούς ψυχολόγους και συμπεριφορικούς οικονομολόγους (βλέπε εδώ κι εδώ).
Ο κόσμος ακολουθεί τα κόμματα επειδή τα “γουστάρει”, όχι επειδή τα αξιολογεί και τα εκτιμά. Η ψήφος δίνεται με συναίσθημα και από προσωπικό νιτερέσο, όχι με λογική και από ψύχραιμη ανάλυση. Και, επειδή ο άνθρωπος είναι αγελαίο ζώο, πρώτιστο ρόλο παίζει η προσωπικότητα και ο δυναμισμός του αρχηγού.
Τα κόμματα της μεταπολίτευσης έχουν χάσει από καιρό και την αθωότητά τους και την αξιοπιστία τους. Δεν υπάρχει πολίτης που πιστεύει τα λεγόμενά τους. Παρά το ότι απέτυχαν συνολικά και πτώχευσαν το κράτος, συνεχίζουν να υπάρχουν και να έχουν ακόμα οπαδούς. Το κόμμα, μάλιστα, με τον κληρονομικό αρχηγό, παίρνει σημαντικό προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως των Ελλήνων λένε ότι δεν τους εκφράζει κανένα κόμμα και κανένας αρχηγός. Αυτοί συνεχίζουν να αποτελούν τη σιωπηρή πλειοψηφία, που δεν βρίσκει έκφραση στο πολιτικό σύστημα, γιατί δε μπορεί να ταυτιστεί με καμία ηγεσία και κανένα πολιτικό σχηματισμό. Είναι εκείνοι που δε μπορούν να πουν ‘κλείνω τη μύτη μου και ψηφίζω αυτόν’, όπως είπαν στην Ισπανία για το Ραχόι.
Η ισχύς και η ευελιξία του κ. Τσίπρα δεν συγκρίνονται με κανενός άλλου προσώπου στην πολιτική σκηνή. Δεδομένου ότι η ελληνική πολιτική σε όλα τα μείζονα αποφασίζεται εκτός συνόρων, οπότε ελάχιστα εξαρτάται από το ποιος κυβερνά, μεγαλύτερη αδυναμία της ευρέος φάσματος κυβέρνησής του είναι η ασυνέπεια εξαγγελιών και έργων. Ακούγεται ότι η επικοινωνία του κυβερνώντος κόμματος σχεδιάζεται, κατά το πρότυπο Ομπάμα, από ομάδα επιστημόνων της συμπεριφοράς.
Η καινούρια φωνή που ακούστηκε μέσα στην κρίση, ήταν του Σταύρου. Η εξέλιξη του μοντέλου του Ποταμιού όμως, δεν αποδείχτηκε αποτελεσματική.
Μιας και δε μπορούμε να αλλάξουμε λαό, αν θέλει να εκφράσει ένα σημαντικό μέρος του, χρειάζεται να αλλάξει το Ποτάμι. Χρειάζεται να ξαναεπινοήσει τον εαυτό του.
Όπως είπε και ο Αϊνστάιν, δε μπορείς να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα, αν κάνεις τις ίδιες ενέργειες.
***
Δεν έχει απαντηθεί, πώς οι Έλληνες δεν επέτρεψαν σε καμία κυβέρνηση να τους επιβάλλει την απαγόρευση του καπνίσματος στα μέρη που διασκεδάζουν, αλλά δέχτηκαν υπάκουα τον ΕΝΦΙΑ και τις μειώσεις των συντάξεων. Όποιος εξηγήσει αυτό το παράδοξο, μπορεί να βρει και πώς θα κερδηθούν οι επόμενες εκλογές.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr