Αχός βαρύς ακούστηκε από το άρθρο του κ.Νίκου Δήμου στο protagon για την επανάσταση του’21.
Πήραν φωτιά τα social Media, οι εκπομπές που εμπορεύονται τον πατριωτισμό, τα εθνικιστικού προσανατολισμού blogs, αλλά και οι απλοί πολίτες – αυτοί που έβλεπαν έναν αρθρογράφο, εν πλήρει κομπορρημοσύνη και αμετροέπεια, να κραδαίνει επιτιμητικά και απαξιωτικά τους «εθνικούς μύθους», ενάντια στο πόπολο, που – ως αμόρφωτο και πλανημένο – δεν γνωρίζει πόσο αιμοσταγείς σφαγείς υπήρξαν οι πρόγονοί του, για τους οποίους επαίρεται ότι το ελευθέρωσαν.
Ο υποφαινόμενος δεν είναι ιστορικός (όπως άλλωστε ιστορικός ΔΕΝ είναι και ο κ. Δήμου), άρα δεν θα τολμήσω επιστημονική απάντηση επί των γραφέντων. Ενδεικτικά και μόνο, ως πολίτης αυτής της χώρας, δικαιούμαι σε κάποιες παρατηρήσεις, με την συνεπικουρία των αναγνωστών – σχολιαστών, του άρθρου του κ. Δήμου.
Γράφει μεταξύ άλλων ο εν λόγω: «Στην Επανάσταση έγιναν πράξεις θηριωδίας εκ μέρους των Ελλήνων. Στην κατάληψη της Τριπολιτσάς σφάχτηκαν πάνω από 30.000 άμαχοι».
Θα μπορούσε να συμβάλει ο κ. Δήμου σε θετικό παραδειγματικό στοχασμό, και να έχει με το μέρος του κάθε νουνεχή, εάν έγραφε ότι κατά την επανάσταση, έγιναν θηριωδίες ΚΑΙ από τις δυο πλευρές. Όμως εμμένει να εμπεδώσει στον αναγνώστη μια αυτοτιμωρητική διάθεση για την Τριπολιτσά, ξεχνώντας τα γνωστά θανατικά αμάχων, όπως ας πούμε την σφαγή της Χίου (υπάρχουν σωρός τα κρανία ακόμα), του Μεσολογγίου, ή όπως έγραψε και ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, Φωτάκος: “Οι Τούρκοι χρόνια και χρόνια σφάζανε κοσμάκη, πήρανε παιδιά, πήρανε γυναίκες, σκλάβους χιλιάδες. Δεν είδανε ποτέ οι Χριστιανοί άσπρη μέρα).
Αλλά αυτό διαφεύγει της δυτικότροπης αβρότητάς του. Δεν έμαθε επίσης για τις γυναίκες της Χίου στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, ενώ του διέφυγαν και οι 30.000 άμαχοι των Κυδωνιών στην Ιωνία, που κατασφάχθηκαν, αφού η πόλη πυρπολήθηκε από τους Τούρκους – και γενικώς τα αιμάτινα ποτάμια των ρωμιών της Ιωνίας και της Κωνσταντινούπολης.
Ο αρθρογράφος, εκούσια παραλείπει ότι οι όποιες – ντροπιαστικές υπό το σημερινό ανθρωπιστικό πρίσμα – εξολοθρεύσεις, συντελέσθηκαν μέσα στο πολιτιστικό πλαίσιο της εποχής. Ένας βαλκανικός λαός, που δεν είχε εγκολπωθεί τα νάματα του Διαφωτισμού, όντας αιώνες σκλάβος, και ένας «στρατός» που δεν ήταν παρά «ασκέρια» (που 400 χρόνια υπέφερε τα πάνδεινα και σε κάθε εξέγερση ανασκολοπιζόταν), είχε απέναντί του κατακτητές με τις ίδιες συμπεριφορές. Δεν είχε … υπόψιν του τις (μεταγενέστερες, λόγω ωρίμασης των ανθρωπιστικών ιδεών που μπόλιασαν το Διεθνές Δίκαιο), συνθήκες της Γενεύης και άρθρα του ΟΗΕ, ώστε να φερθεί με ηπιότητα στους αμάχους!
(Τι να του θυμίσεις επίσης: ότι συζητήσεις γίνονταν ακόμη το 19ο-αρχές 20ου αιώνα στην πολιτισμένη Δύση – που είχε περάσει Διαφωτισμό- για το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες εμπλοκής σε πόλεμο, ή στα Συνέδρια Ειρήνης στη Χάγη, 70 χρόνια μετά την Τριπολιτσά, όταν ακόμη συζητούσαν αν το διεθνές δίκαιο θα έπρεπε να ισχύει για όλους, ή μόνο για την «πολιτισμένη» Δύση. Οι «άγριοι», εθεωρείτο από πολλούς international lawyers «ότι δεν ήταν σε θέση να δεχθούν καμία διεθνή συνθήκη, άρα η Δύση δεν θα έπρεπε να δεσμεύεται προς αυτούς με τέτοιες! Να του θυμίσεις, επίσης, τις βαρβαρότητες που έκαναν οι πολιτισμένοι Γερμανοί το 1900, όταν πήγαν στην Κίνα να καταστείλουν την Boxer rebellion το 1900, 80 σχεδόν χρόνια μετά τη σφαγή της Τριπολιτσάς…).
Γράφει επίσης ο -εκκωφαντικά αντιρατσιστής – μια αλήθεια που την ξέρει όλη η Ελλάδα, όσον αφορά στο δεύτερο σκέλος της: «Και όσοι δεν συμπαθούν τους Αλβανούς θα έπρεπε να ξέρουν πως μερικοί από τους πιο γενναίους οπλαρχηγούς και καπεταναίους μας ήταν Αρβανίτες που δεν μιλούσαν καν τα ελληνικά». Χοντροκομμένη ανάγνωση της Ιστορίας. Δεν είναι ο κατάλληλος να το γράψει και δεν είμαι ο κατάλληλος να απαντήσω. Όμως η ιστορική ανθρωπολογία δεν θεωρεί τους αρβανίτες του ’21 ως αλβανικά φύλα. Αλλά και να ήταν: Γιατί στέκεται μονομερώς και δεν αναφέρει τίποτα για τους τουρκαλβανούς, που με το μέρος των τούρκων, έσφαζαν τους Ρωμιούς;
Γράφει επίσης: «Η επανάσταση του 21 απέτυχε ολοκληρωτικά. Μετά την εισβολή του Ιμπραήμ δεν είχε μείνει ούτε μία επαναστατική εστία. Ελευθερωθήκαμε μόνο χάρη στην απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων – και την δράση τους στην ναυμαχία του Ναβαρίνου. (Ήταν η πρώτη – και η καλύτερη –«ανθρωπιστική επέμβαση» της ιστορίας)».
Φευ, η ναυμαχία του Ναυαρίνου, έχει καταστεί …η Αγία Λαύρα των άκριτων ευρωπαϊστών. Δεν ξέρουμε φυσικά ποια θα ήταν η εξέλιξη της επανάστασης χωρίς τη ναυμαχία, αλλά η «ανθρωπιστική» επέμβαση είχε και γεωστρατηγικές παραμέτρους, που αφορούσαν στο διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τον έλεγχο του Σουέζ. Αφετέρου είχαν παραμείνει επαναστατικές εστίες, π.χ. το Ναύπλιο δεν έπεσε ποτέ, ενώ και η Μάνη παρέμεινε αδούλωτη.
Γράφει για το κίνημα «Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες. Ο Κοραής μας το μυκτήρισε». Ο προβληματισμός που διατύπωναν μήπως δεν ήταν ώριμες οι συνθήκες, δεν λαμβάνεται υπόψιν.
Αυτά ενδεικτικά. Η ιστορία είναι σύνθετη ενασχόληση, ανιχνεύεται από τους ιστορικούς, που την προσεγγίζουν με μειλίχια και αποιδεολογικοποιημένη διάθεση, μοχθώντας να ανακαλύψουν την αλήθεια, μέσα από πάμπολλες, δυσδιάκριτες, και συχνά αντικρουόμενες πηγές.
Καμιά σχέση δηλαδή με αυτό που έκανε ο κ. Δήμου, να χρησιμοποιήσει την ιστορία ως όχημα εξυπηρέτησης των ιδεολογικών του προτιμήσεων– να την «σιδερώσει», κατά που θα έλεγε και ο μπάρμπα Γιάννης Σκαρίμπας – μιας και τον αναφέρει ως μία εκ των πηγών του!
Αυτή η μονομέρεια και η ιδεολογική χειραγώγηση της ιστορίας εκ μέρους του, είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη που ξεσήκωσε τη θύελλα των αντιδράσεων και όχι η κατάρριψη των εθνικών μύθων – άλλωστε πολλοί από αυτούς έχουν ήδη καταρριφτεί και τους αποδέχεται μεγάλο τμήμα των πολιτών. Για παράδειγμα: σε ανύποπτο χρόνο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα», εκλαϊκευμένη ιστορική μελέτη, ότι δεν υπήρξε το «κρυφό σχολειό». Τροφοδότησε δημόσια συζήτηση χωρίς κραυγές, και τώρα μάλλον είναι άποψη κοινής αποδοχής.
Αλλά δεν διάλεξε κανείς την ημέρα που ο λαός γιόρταζε την επέτειο της ανεξαρτησίας του, να του πετάξει κατάμουτρα μονομερώς σιδερωμένες αλήθειες, προκειμένου να υπηρετήσει τις ιδεολογικές προτιμήσεις του.
