Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να φοβάμαι το πέρασμα του χρόνου. Εγώ να φοβάμαι τον χρόνο. Εγώ που μέχρι τώρα προσδοκούσα το πέρασμα του, για να έρθω επιτέλους πιο κοντά στα όνειρα μου. Εγώ που ζούσα προσπαθώντας να πάω πιο γρήγορα από αυτόν, να τον προσπεράσω.
Ποτέ μου δεν τον σεβάστηκα. Θυμάμαι τις αμέτρητες φορές που τον ξεφτίλισα μέσα στην καθημερινότητα της νιότης μου. Θυμάμαι πως γελούσα μπροστά στην θεωρητική του δύναμη και στις συμβουλές των γηραιότερων.
Τώρα φοβάμαι, γιατί θεωρώ τραγικό το πέρασμα από το γνωστό στο άγνωστο. Όπως τραγική είναι και η αμφισβήτηση των ρόλων μου, γιατί εγώ τόσα χρόνια αυτοί οι ρόλοι ήμουν. Γονέας, σύζυγος, επαγγελματίας χωρίς να καταφέρω ποτέ να συνδυάσω την φροντίδα των άλλων με την φροντίδα του εαυτού μου στο βαθμό που ήθελα.
Μήπως τελικά από εδώ πηγάζει η ανησυχία μου; Μήπως η έλλειψη προσωπικής καθημερινής ικανοποίησης με οδηγεί σ΄αυτό το συνεχές κυνήγι μιας δεύτερης ευκαιρίας ζωής; Πραγματικά δεν ξέρω. Το μυαλό μου «ξεχειλίζει» μόνο από σκέψεις γύρω απ’την αλλοίωση του σώματος, την προοπτική της απομόνωσης και της μοναξιάς, μιας πιθανής αρρώστιας ή ακόμα και του θανάτου. Νιώθω εγκλωβισμένος ανάμεσα στον πόθο για το πριν και το φόβο για το μετά. Διαλέγω λύσεις επιφανειακές και συμπεριφορές απελπισίας δημιουργώντας την ψευδαίσθηση του «μ΄αρέσω».
Πόσο θα’θελα έστω και για λίγο να εστιάσω στην ουσία της ύπαρξης μου και όχι στο υποτιθέμενο αρνητικό μέλλον μου. Να αποδεχτώ το παρελθόν μου χωρίς ενοχές, ως δικό μου. Να νοιώσω ικανός να αλλάξω την καθημερινότητα μου κάνοντας την περισσότερο ποιοτική. Να ζήσω επιτέλους τη κάθε φορά σαν πρώτη φορά μέσα σ’αυτήν τη ζωή, που το μόνο της παράπονο είναι πώς την κρίνουμε χωρίς πραγματικά να τη ζούμε.
Πείτε με τρελό, όμως, εγώ παραφράζοντας τα λόγια του συγγραφέα σάς λέω πως γέρος, θα νοιώσω μόνο για καμία ωρίτσα, εκείνη πριν το θάνατο.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr