Λέμε «δημοκρατία»: ένα είδος σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης όπου από ένα «τυχαίο δείγμα» εκβιάζεται ένα «ναι» ή ένα «όχι» σ’ ένα σύνολο από προεπιλεγμένες εναλλαγές, που συνήθως συνδέονται με τα faits accomplis [τετελεσμένα] των decision-makers, των οποίων οι σφυγμομετρήσεις υπηρετούν τους σκοπούς τους.
Από την σκοπιά της παραδοσιακής Αριστεράς, της παρωχημένης Αριστεράς του Κρατισμού και της διόγκωσης του Δημοσίου, όλα τα δεινά πηγάζουνν από την απεριόριστη επιδίωξη του κέρδους. Οι μείζονες βιομηχανικές μας επιχειρήσεις μπορούν σήμερα με ασφάλεια να υπολογίζουν σε μίαν απρόσωπη ροή εντυπωσιακά υψηλών εσόδων. «Τα κέρδη είναι μία εργαλειακή επινόηση-υποτασσόμενη κατά δεδομένες λογιστικές περιόδους στην επέκταση της εκτελεστικής εξουσίας» (Seymur Melman, “Priorities and the State Machine”, New University Thought, Χειμώνας 1966-1967, σσ. 17-18).
Το στάδιο της καπιταλιστικής επιχείρησης είναι η μεγάλης κλίμακας κοινωνική ολοκλήρωση και ο έλεγχος, όταν οι εταιρείες λειτουργούν ως δημόσιες αρχές ενδιαφερόμενες για τον εξορθολογισμό της συνολικής οικονομίας.
Για το «ξεμάγμα» που είδε στον κόσμο η γενιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (οι ξεμαγεμένοι ενήλικοι της γενιάς του Μάη του ’68), έπαιξαν καθοριστικά τον ρόλο τους, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ: (α) η μνήμη της οικονομικής κατάρρευσης της δεκαετίας του ’30, (β) η τεράστια αναστάτωση και η κόπωση του πολέμου, (γ) η απελπισμένη μολονότι κατανοητή αναζήτηση ασφάλειας και ανακούφισης αμέσως μετά, (δ) η ζάλη της νέας ευημερίας, (ε) η ακραία αμυντική παράλυση ενόψει του θεσμοπυρηνικού τρόμου και (στ) το παρατεινόμενο καθεστώς διεθνούς έκτακτης ανάγκης.
Θεσσαλονίκη, 17.05.2016