*Χρυσός Ολυμπιονίκης στους κρίκους, 15 Αυγούστου 2016
Αν δεν ήταν Έλληνας ο Λευτέρης Πετρούνιας, μάλλον δεν θα έγραφα αυτό που γράφω.
Γράφω ελληνικά και σκέφτομαι ελληνικά αλλά όχι μόνο για την Ελλάδα.
Στηθήκαμε στην τηλεόραση για να δούμε το αγώνισμα των κρίκων.
Θέλαμε και ήθελα να κερδίσει το χρυσό ο «δικός» μας.
Από πού κι ως πού «δικός μας»;
Τι έχω κάνει εγώ για να κερδίσει την πρώτη θέση αυτό το παιδί;
Τι του έχω προσφέρει;
Τι περισσότερο έχει αυτός ο αθλητής από τους συναθλητές του για να θέλω να κερδίσει το χρυσό, πέρα από το ότι συνηθίζει ―όπως, λένε― να λέει «Ναι, ρε φίλε!» όποτε καταφέρνει αυτό για το οποίο έχει καταβάλει τεράστιες προσπάθειες;
Αυτό το περισσότερο, θέλησα να ανιχνεύσω στο χαμόγελό του πάνω στο βάθρο δίπλα στα άλλα παιδιά.
Στη φωτογραφία έχω κρύψει κάπως τα μετάλλια για να φανούν τα χαμόγελα.
Για να φανεί αυτό το «ναι, ρε φίλε!» που γίνεται «ναι, ρε φίλοι», δίπλα στον Βραζιλιάνο Ολυμπιονίκη του Λονδίνου, Αρτούρ Ζανέτι (αργυρό μετάλλιο) και τον Ρώσο Ντένις Αμπλιάζιν (χάλκινο μετάλλιο).
Μετά την απονομή μουρμούριζα: «Να είστε καλά, παιδιά, φίλοι…»
Για όλα τα παιδιά του κόσμου.
Με μια υπόγεια θαυμαστική παραπανίσια ευχή για τον «δικό μας» Λευτέρη.
Ε, ναι, ρε φίλοι. Μια παραπάνω ευχούλα δικαιούμαι να του τη δώσω.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The articleexpresses the views of the author
iPorta.gr