Το θέατρο κατάμεστο!
Ο Πλάθιντο Ντομίνγκο εν μέσω παράστασης.
Ένας γνωστός άντρας κατευθύνεται προς το μέρος του…
Ανεβαίνει στη σκηνή…γονατίζει μπρος του, πιάνει τα χέρια του και τα φιλά…
Είναι ο Χοσέ Καρέρας.
Κι οι δυο τους μαζί με τον Παβαρότι, από τους μεγαλύτερους τενόρους του 20ου αιώνα.
Πριν συνδεθούν φιλικά, συνυπάρξουν μουσικά και ξεσηκώσουν τον κόσμο μέσα από το τραγούδι τους, υπήρξαν άσπονδοι εχθροί, όπως εχθρική είναι και η σχέση των περισσοτέρων Μαδριλένων με Καταλανούς.
Ο Μαδριλένος Ντομίνγκο απέναντι στον Καταλανό Καρέρας…H διαμάχη τους ξεκίνησε σε μια πολιτική συζήτηση σχετικά με την Καταλανική αυτονομία.
Πολιτικοί οι λόγοι που τους χωρίζουν…ικανοί όμως για τους συγκεκριμένους διάσημους τενόρους να δηλώσουν κάποτε πως δεν επιθυμούν κοινές εμφανίσεις και μάλιστα να τεθεί αυτό ως όρος στα συμβόλαιά τους και από τους δυο!
Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν αυτή την ιστορία.
Και τη θυμήθηκα με αφορμή τα σημερινά 75α γενέθλια του Πλάθιντο Ντομίνγκο …
Ήταν 1987 … δεν έχει αλλάξει τίποτα κι ο Καρέρας παραμένει πάντα εχθρός του Ντομίνγκο…
Όμως έχει ξεχάσει πως υπάρχουν χειρότεροι εχθροί…
Έρχεται αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο και βαρβαρότερο, την αρρώστια…
Ξεκινά έναν οδυνηρό αγώνα κατά της λευχαιμίας, που πριν λίγο διάστημα διέγνωσαν οι ειδικοί, με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης.
Μεταμοσχεύσεις, χημειοθεραπείες, συνεχόμενα ταξίδια κι επαφές με μεγάλους γιατρούς, που το υψηλό κόστος τους τον εξαντλούν οικονομικά…
Προκειμένου να ανταπεξέλθει ζητά βοήθεια από ένα Ιδρυμα υποστήριξης ασθενών με καρκίνο, που είχε πρόσφατα ιδρυθεί στη Μαδρίτη.
Η υποστήριξη τεράστια και ουσιαστική.
Χάρη στο Ίδρυμα αυτό, ο Καρέρας βγαίνει νικητής από την ύπουλη λευχαιμία και επιστρέφει στο τραγούδι.
Μόνο μια επιθυμία έχει αυτή την ώρα…Να βρει τους ιδρυτές της Οργάνωσης κι ευγνωμωνών να τους σφίξει το χέρι, να τους ευχαριστήσει που του χάρισαν τη ζωή.
Αρχίζει την έρευνα.
Μένει άφωνος όταν διαβάζοντας το καταστατικό ανακαλύπτει με μεγάλη του έκπληξη πως εμπνευστής της ιδέας δημιουργίας του ιδρύματος και Πρόεδρός του ήταν ο Πλάθιντο Ντομίνγκο!
Είχε προβεί σ’αυτή την ενέργεια για να βοηθήσει τον άρρωστο συνάδελφό του, τον «άσπονδο εχθρό» του!
Είχε επιλέξει, όμως να διατηρήσει την ανωνυμία του, προκειμένου να μην τον ταπεινώσει…
Το θέατρο κατάμεστο!
Ο Πλάθιντο Ντομίνγκο εν μέσω παράστασης.
Ένας γνωστός άντρας κατευθύνεται προς το μέρος του…
Ανεβαίνει στη σκηνή…γονατίζει μπρος του, πιάνει τα χέρια του και τα φιλά…
Είναι οΧοσέ Καρέρας, που νοιώθει την ανάγκη για ένα δημόσιο ευχαριστώ!
Μια τεράστια αγκαλιά σφραγίζει την αρχή μιας μεγάλης φιλίας.
Είναι το πιο συγκινητικό μέρος αυτής της ιστορίας…
Μιας ιστορίας ανθρώπινης καλοσύνης, παράδειγμα για όλους μας και έμπνευση…
Όταν μετά από καιρό ο Ντομίνγκο ρωτήθηκε γιατί κατέφυγε σ’ αυτή την πράξη για ένα επαγγελματικό ανταγωνιστή του και πολιτικό του εχθρό απάντησε με απόλυτη φυσικότητα:
«Μα δεν είχαμε την πολυτέλεια να χάσουμε μια τέτοια φωνή!»
Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν αυτή την ιστορία.
Πολλοί υποστηρίζουν πως είναι αναληθής και πως αναφέρεται συχνά ως πηγή έμπνευσης για την ανθρώπινη καλοσύνη και την αδελφοσύνη πέρα από τις διαφορές.
Η ασθένεια του Καρέρας πέρα για πέρα αληθινή, καθώς και το Ίδρυμα υποστήριξης ασθενών με λευχαιμία, λένε συγκροτήθηκε με χρήματα που συγκέντρωσαν από συναυλίες που έδωσαν οι τρεις μεγάλοι τενόροι (Ντομίνγκο, Καρέρας, Παβαρότι) γι’ αυτό το σκοπό.
Ψέματα, αλήθεια…ποιος ξέρει;
Πάντως η ανθρωπιστική πλευρά του Ντομίνγκο φαίνεται ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, με τον ίδιο να μη μένει ασυγκίνητος στον ανθρώπινο πόνο.
Μετά τον καταστροφικό σεισμό του ’85 στο Μεξικό έσκαβε με τα ίδια τα χέρια του στα χαλάσματα προκειμένου να βρει επιζώντες…
Φρόντισε δε για τη βοήθεια και την οικονομική στήριξή τους με συναυλίες που διοργάνωσε γι’ αυτό τον σκοπό.
[Ο Placido Domingo γεννήθηκε σαν σήμερα 21 Ιανουαρίου 1941 στην Ισπανία.
Οι γονείς του είχαν δηλώσει πως γνώριζαν πως θα ασχοληθεί με τη μουσική απ’όταν ο γιος τους ήταν πέντε χρονών, χάρη στην ικανότητά του να μουρμουρίζει ολόσωστα και στον τόνο τα τραγούδια μετά από μια παράσταση θαρθουέλας…]
O Ντομίνγκο, γνωστός για την ευελιξία, την άρτια τεχνική φωνής και τη δραματική της ένταση έχει ερμηνεύσει 147 ρόλους της όπερας στα ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, αγγλικά και ρωσικά.
Ιδιαίτερα δημοφιλής στους ρόλους του Καβαραντόσσι στην Τόσκα του Πουτσίνι…του Δον Χοσέ στην Κάρμεν του Μπιζέ…. ή του Κάνιο στους Παλιάτσους του Λεονκαβάλλο…
Κοινό και κριτικοί τον έχουν αναγνωρίσει σαν τον καλύτερο Οθέλλο της γενιάς του!
Όμως εμείς σήμερα θα τον ακούσουμε σε ένα εκπληκτικό ντουέτο με την Virginia Alonso από την όπερα «Η Αγριόγατα» του Manuel Penella, όπερα στην οποία ο διάσημος τενόρος έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Μεξικό το 1958 σε ηλικία δεκαεπτά χρονών.
