Λένε, και πολύ σωστά, ότι : ” Όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μιά φυλακή ” , προσθέτοντας μόνο και αυτό : Όπου ανοίγει ένας χώρος Τέχνης και επικοινωνίας ξορκίζονται ή τουλάχιστον αιχμαλωτίζονται τα άγρια πνεύματα.
Με αυτό το σκεπτικό, όπως πάντα, έτσι κι εφέτος ξεκίνησα τις καλοκαιρινές μου διακοπές επισκεπτόμενος χώρους που παράγουν πολιτισμό, που προάγουν τον πολιτισμό, που δίνουν ώθηση σε νέα πράγματα εξερεύνησης όπου πάντα η ατίθαση ψυχή αναζητά για να τραφεί.
Μιά παρένθεση εδώ : διακοπές, υποστηρίζουν πολλοί, σημαίνουν παύση των πάντων και χαλάρωση μέχρι εκουσίας παράλυσης.Δεν συμφωνω απόλυτα. Για μένα διακοπές σημαίνουν μιά μικρή ανάπαυλα από τις καθημερινές έντονες δραστηριότητες, ποτέ όμως αποκοπή από τα δρώμενα τόσο σε πολιτικό όσο και σε πολιτιστικό επίπεδο.
Χωρίς πολλές περιστροφές και σε επιμήκυνση του Ελληνικού καλοκαιριού, ξεκίνησα να επισκεφθώ το ” Τρενοτεχνείον ” , ένα εγκαταλειμμένο χώρο του σιδηροδρομικού σταθμού της Κυπαρισσίας όπου πριν τέσσερα περίπου χρόνια διαμόρφωσε σε θέατρο-πολυχώρο ο ηθοποιός,σκηνοθέτης,ποιητής,στιχουργός και με πολλά άλλα εύσημα στους ώμους του κουβαλώντας, ο Νίκος Καλογερόπουλος.
Με πολύ μεράκι και προσωπική εργασία δημιούργησε ένα πραγματικό κόσμημα παραγωγής πολιτισμού εκεί ακριβώς όπου κάποτε τα τρένα σφύριζαν αδιάκοπα, ” ταράζοντας ” την ησυχία των κατοίκων εκτελώντας αυτές τις απεριόριστες και τέλειες διαδρομές Φιλιατρά-Κυπαρισσία-Πύργος-Πάτρα-Αθήνα.
Όλα ξεκίνησαν το 2013 όπου με την πενιχρή έως ασήμαντη συνεισφορά των τοπικών Αρχόντων και καμιά κρατική επιχορήγηση ( ο Νίκος ποτέ δεν έσκυψε να φιλήσει χέρια κυβερνώντων ή μη, Μ.Κ.Ο., και λοιπών παρατρεχάμενων), στήθηκε αυτό το υπέροχο εργαστήρι πάσης φύσεως Τεχνών,υψηλής στάθμης και μεγάλου οικονομικού ρίσκου.
Με τα δόντια κρατήθηκε έως το Φθινόπωρο του 2016 όπου και έπαψε να παράγει πολιτισμό όχι μόνο για την ιδιαίτερη πατρίδα του τα Φιλιατρά αλλά και για ένα μεγαλύτερο μέρος της ευρύτερης Πελοποννήσου.
” Ξέρεις κανένα Έλληνα που να μη χρωστά;” , μου λέει ο Νίκος. ”Εγώ χρωστώ ακόμα και της Μιχαλούς γιατί ήρθα να πουλήσω πολιτισμό στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και μου το αρνήθηκαν. Δεν φταίει ο κόσμος φίλε, χαμηλές οι τιμές, υψηλές όμως σε ποιότητα οι παραστάσεις αλλά είναι πολλοί οι παράγοντες όπου το εγχείρημα ” Τρενοτεχνείον ” δεν πέτυχε του σκοπού του όπως εγώ τον είχα φανταστεί ”, και καταλήγει : ”Ο κόσμος ξεφραγκιάστηκε, νέκρωσε η αγορά, η κρίση (που κρίση να τους πιάσει και σεληνιασμός), χτύπησε κατακέφαλα και την Επαρχία.
Να ληφθεί υπόψη ότι ο Νίκος Καλογερόπουλος για ένα μικρό χρονικό διάστημα φιλοξενήθηκε στο σπίτι του ηθοποιού από την αγαπημένη του Άννα μέχρι να ενοικιάσει το δικό του καταφύγιο ζώντας σθεναρά για την επόμενη μέρα,για ένα καλύτερο αύριο που πιστεύει ότι σίγουρα θα έρθει μέσα από αγώνες και αφού τσακίσουμε τους πάσης φύσεως οσφυοκάμπτες.
Είμαι σίγουρος ότι ο Νίκος ποτέ δεν λογάριασε κόπους και θυσίες, ποτέ δεν το έβαλε κάτω.Τα όπλα του πάντα είναι επί σκοπόν.
Στο ενεργητικό του ο καλλιτέχνης έχει 14 ταινίες αρχής γενομένης το 1980 με το ” Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι ” , ” Το ρεμπέτικο ” του Κώστα Φέρρη ( 1983 ) , καταλήγοντας με τους ” Ιππείς της Πύλου ” το 2011,ταινία εξ ολοκλήρου γυρισμένη στη Μεσσηνία.
Στις ταινίες του εμπεριέχεται πάντα το πολιτικό στοιχείο διανθισμένο με εκείνη την τολμηρή αλλά και καυστική σάτυρα-αυτοσαρκασμός θα έλεγα-με λαϊκή απήχηση στο ευρύτερο κοινό του το οποίο πραγματικά τον λατρεύει βρίσκοντας στο λόγο του στοιχεία που άμεσα το αγγίζουν, μετατρέποντας το από απαθή έως αμήχανο στην αρχή σε ενεργό δύναμη στη συνέχεια.
Είναι κρίμα για την περιοχή, είναι μεγάλη η απώλεια για μιά κοινωνία η οποία μαστίζεται από τα αδιέξοδα, και μόνη διέξοδο βλέπει να έχει το κουμπί της τηλεόρασης και των υποπροϊόντων που της προσφέρονται, η στέρηση τέτοιων χώρων προαγωγής της πραγματικής Τέχνης και του Πολιτισμού.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author