Μαγικές στιγμές . Μυστικές συγκινήσεις.
Πρώτα-πρώτα έπρεπε να βρεθούν καλάμια για το σκελετό.
Τρέχαμε στις ρεματιές να βρούμε γερά και κατάλληλα…
Μαζεύαμε τα μπακαλόχαρτα βδομάδες πριν…
Φτιάχναμε αλευρόκολλα κι αφήναμε τη φαντασία να οργιάσει…
Κολλάγαμε με μεράκι και για ουρά κόβαμε λωρίδες εφημερίδων!
Κι έπειτα άρχιζε η εξάσκηση…
Το “αμολάρισμα” δεν είναι παίξε – γέλασε…Θέλει την τέχνη του…
Κι ο σπάγκος τυλιγμένος στο κουβάρι θέλει τη μαστοριά του να μη σου μπερδευτεί…
Ολόκληρη ιεροτελεστία!
Και δώστου αμόλημα αγάλι-αγάλι…κι έπαιρνε κεφάλι ο αϊτός…και σηκωνόταν στον αέρα!
Και να τα γέλια και τα χαχανητά εμείς τα νήπια!
Και δώστου ν’αντηχούν τσιρίδες και χασκόγελα για το κατόρθωμά μας!
Η Καθαροδευτέρα με το χαρταετό της έμοιαζε με την ψυχή, που αποζητούσε ν’ αρμενίσει λεύτερη, ν’ανεβεί ψηλά!
Δεν είναι θάμα να βλέπεις καρδιές ολάκερες, παιδικές αθώες ν’ανεβαίνουν στα ουράνια;
Πόσο δίκιο είχε ο λογοτέχνης, που ‘λεγε πως “η πολιτεία ταξίδευε στον ουρανό την
Καθαροδευτέρα”!…πώς “σηκωνότανε ψηλά, δεμένη από χιλιάδες σπάγγους!”
Και πώς πετάγανε πολύ πιο πάνω κι απ’ τα σύννεφα.
Έτσι φαντάζανε στα μάτια των μικρών μας χρόνων…Δοσμένοι στις αγκαλιές των άστρων.
Αχ!… Νοστάλγησα πάλι…
Θέλω να “γίνω άνεμος για το χαρταετό … χαρταετός για τον άνεμο!!!”
Καλή Καθαροδευτέρα!
