Θυμάμαι εκείνη την χιλιοειπωμένη ατάκα όπου ούτε εμείς οι ”Ειδήμονες” μπορέσαμε ποτέ να αποφύγουμε : ”Για να είσαι ενημερωμένος πολίτης , πρέπει πρώτα να είσαι ελεύθερος πολίτης”.
Συμφωνώ, αλλά από ποια κέντρα πληροφόρησης τάχα;
Και όσο πιο βαθιά το συνειδητοποιώ,τόσο πιο πολύ με παραπέμπει σε ένα κόσμο εφιάλτη του Όργουελ όπου αρνούμαι πεισματικά να διαβάσω όσα μου προσφέρονται ως original ειδήσεις ακόμα και από αυτόν εδώ το χώρο που λέγεται fb ο οποίος ”θεωρείται” χώρος ελεύθερης έκφρασης και απρόσκοπτης διακίνησης ιδεών!
Κλείνω τις οθόνες και ανοίγω τα βιβλία. Ή μάλλον κλείνω και τα βιβλία και εξασκώ το βλέμμα μου στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας.
Επιζητώ την αρμύρα να με αγκαλιάζει και τον ήχο των ιδρωμένων τζιτζικιών στο ντάλα μεσημέρι πάνω από τα πεύκα να με συντροφεύει.
Γυρίζω σε εποχές όπου δεν υπήρχαν οθόνες, μονάχα κάτι ατελείωτα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων.
Αυτή τη μνήμη θέλω να διαφυλάξω. Τη μνήμη της αφής.
Είναι η μόνη επανάσταση που έχει νόημα ακόμα μέσα σε αυτή τη θολούρα και τη σύγχυση που καθημερινά μας επιβάλλεται από τη σαχλαμάρα της οθόνης.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author