Ίσως να είναι που άλλαξε ο καιρός, δεν ξέρω. Μπορεί να είναι και η αυπνία…
Ποιός να μου πει με σιγουριά, πάντως τώρα θέλω να μιλήσω για μήλα.
Δεν είναι ακόμα η εποχή τους, όπως θα έλεγε σίγουρα κι ο μπαμπάς που έτρεφε μεγάλο σεβασμό στην εποχική καρποφορία και ανθοφορία των πάντων –φαγώσιμων και μη- και η αγαπημένη του ατάκα ήταν ‘ …μα μήλα τον Αύγουστο;’.
Αχ μπαμπά μου, δίκιο έχεις…αλλά ας όψεται η κακούργα η δίαιτα.
Να σας εξομολογηθώ πως κάποτε έκανα μιά δίαιτα, απ΄αυτές που επιτρέπεται μόνο ο αέρας κι αυτός να ‘ναι κοπανιστός.
Όλη την εβδομάδα να μάχομαι το ψυγείο με το καταραμένο λαμπάκι του…το γνωστό ‘φως στο τούνελ’ και την τελευταία ημέρα να πρέπει να φάω 8 μήλα, με την φλούδα τους παρακαλώ, συν ένα βαρέλι νερό…
Κατά το απογεματάκι έπρεπε να πιω ένα χάπι διουρητικό [μη με μαλώνετε, ο άνθρωπος στην απελπισία του κάνει βλακείες…το δε συγκεκριμένο χάπι έπαιρνε κατά σατανική συμπτωση και ο παππούς μου, ετών 80 φεύγα ήτανε τότε θαρρώ…] και με τη δύση του ηλίου να είμαι στην διαιτολόγο για να ζυγιστώ, να πληρώσω το χαράτσι και να γιορτάσουμε όλοι μαζί που την σκαπούλαρα για ακόμη μία εβδομάδα.
Μιράκολο…
Όπως καταλαβαίνετε, χωρίς μήλα η συγκεκριμένη απόπειρα αυτοκτονίας δεν θα είχε καμία ελπίδα. Εγώ ευτυχώς είχα, ελπίδα, με αντάλαγμα δυστυχώς το να παραμείνω ‘πλάμπ’ για τους αγγλομαθείς και ‘θεωρητικιά’ για τους μερακλήδες.
Και ο μπαμπάς είχε πάλι δίκιο…όπως πάντα άλλωστε.
Αν το καλοσκεφτείς όλα άρχισαν από ένα μικρό αθώο μηλαράκι που απλά καθόταν ήσυχα ήσυχα στο δέντρο του . Δεν κουνήθηκε από το κλαδί του, θα μπορούσε να μας το ορκιστεί κιόλας πως δεν έφταιγε αυτό. Ίσως να μην κατάλαβε και ποτέ τί ακριβώς του συνέβη…
Αλλά ας το πιάσω καλύτερα από την αρχή.
Κι όταν λέω αρχή, εννοώ από την πολύυυυ αρχή.
Τότε, που το κατακόκκινο αθώο μηλαράκι δεν ήταν παρά ένα ζουμερό φρούτο πάνω σε ένα δέντρο στον ωραιότερο κήπο του κόσμου.
Ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί ο εξ΄από δω διάλεξε το συγκεκριμένο φρούτο, απ’όλα τα φρούτα του παραδείσου, για να του φορτώσει εις τους αιώνας των αιώνων το …προπατορικόν αμάρτημα.
Γιατί δηλαδή ο Αδάμ έπρεπε να δαγκώσει ένα μήλο και δεν θα μπορούσε να δαγκώσει ένα …μάνγκο , ένα ροδάκινο, ένα μούσμουλο βρε αδερφέ ;…
Όταν ο Αδαμ γνώρισε την Εύα ούτε που φανταζόταν ο καημενούλης τί του κλήρωσε το λόττο.
Ήταν βέβαια και άμαθο το παληκάρι. Δεν είχε ξαναδει γυναικα στην ζωή του. Κυριολεκτικά όμως. Να τα λέμε κι αυτά.
Αλλά, τί τα θες τί τα γυρεύεις τέκνον μου, το αποτέλεσμα ήταν ένα.
Γιατί είναι πια γνωστό τοις πάσι πως ο Αδάμ ήτο ο πρώτος και ο μεγαλύτερος μπουνταλάς της ανθρωπότητας – μιλάμε για μεγάλο χαιβάνι -και ο βασικός λόγος που ο Μεγαλοδύναμος έπλασε πολύ αργότερα τις πεθερές…
Αν υπήρχε από τότε μια πεθερά σίγουρα θα τον προειδοποιούσε τον γιόκα της
‘Και κοίταξε να μη σου δώσει αυτή τίποτις ορεκτικά να μασουλήσεις πριν το φαγητό και σου κόψει την όρεξη και δεν φας τα γεμιστά της μανούλας. Έτσι αγόρι μου;’
‘Έτσι μανούλα’ . ΟΥΠΣ.
Όμως μην σας μπερδεύω και γω με τα δικά μου γιατί η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη.
Τις πεθερές τις έπλασε ο Μεγαλοδύναμος όταν πια κίνδυνος δεν υπήρχε.
Κι όπως ακριβώς τελειώνει η καλοκαιρινή άδεια και όλοι γυρίζουν στην πρωτεύουσα πιο μαυρισμένοι αλλά πιό νευριασμένοι από ποτέ ακριβώς επειδή τελείωσε η άδεια, ακριβώς έτσι έληξε άδοξα και η πεντάστερη διαμονή στον παράδεισο με όλα τα έξοδα πληρωμένα και πρόγραμμα ελεύθερο…
Μόνο που στην περίπτωση του δημοσίου υπαλλήλου η άδεια ανανεώνεται καθώς η σύμβαση του είναι αιώνια, ενώ η σύμβαση του ζεύγους των πρωτοπλαστων απλά έληξε οριστικώς και αμετακλήτως .
Μπάι μπάι…και να μη μας γράφετε, είμεθα άγονη γραμμή και δεν έχει καράβι.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ενημερώσω πως αν δεν έχετε δει κανένα θαυμαστικό στο κείμενο αυτό μέχρι τούδε, αυτό συμβαίνει γιατί για άγνωστη αιτία μουλάρωσε το shift του πληκτρολογίου μου και δεν αντιδρά.
Σαν να έχει κάνει απανωτά μπότοξ ένα πράμα. Α, και να σας πληροφορήσω πως και για το υπόλοιπον του κειμένου αν δείτε θαυμαστικό …γράψτε μου.
Ευχαριστώ για την κατανόηση.
Και συνεχίζω…
Κάνανε που λέτε τα φύλλα συκής τους πανωβράκι -κατωβράκι οι πρωτόπλαστοι και μες την γκρίνια της Εύας και την κλαούνα του Αδάμ…και η έξοδος όπως πάτε όλο κάτω αριστερά.
Απ’ εδώ παν’ κι οι άλλοι. ‘Αλλοι’ τώρα, τρόπος του λέγειν…Ψυχή ζώσα τριγύρω. Μονόπρακτο το εργάκι και μάλιστα σε πειραματική σκηνή…Ούτε ο κούκος.
Κι όλα αυτά για ένα μήλο τέκνον μου.[θαυμαστικόν].
Μα για ένα μήλο;;;[πολλά θαυμαστικά]
Ένα μικρό αθώο μήλο κόστισε τελικά όσο τα έξοδα της γέννας ανά τους αιώνες συν τις οδύνες του τοκετού μπόνους πόντους και άφησε και μια μικρή τάση για δυσκοιλιότητα, έτσι για την τσαχπινιά.
Ο καιρός περνάει γρήγορα και τσουπ, φτάνουμε στην αρχαία Ελλάδα. Άλμα στον χρόνο το λένε…τζάμπα είναι κιόλας. Καλά δεν σας έφερα;
Πού σας έφερα;
Α, στην αρχαία Ελλάδα σας έφερα, όπου, ακούστε τώρα να τρελαθείτε, το να φας ένα μήλο στο κεφάλι ισοδυναμούσε με …πρόταση γάμου, μάλιστα καλά διαβάσατε. [ δύο θαυμαστικά] True story.
Δηλαδή αν δεν ήξερες καλό σημάδι παντρευόσουν την φίλη της αγαπημένης σου που καθόταν ακριβώς δίπλα της και σε στραβοκοίταζε ώρα…ενώ αν ήσουν λιγάκι παραπάνω χειροδύναμος από το κανονικό [αλλά ευθύβολος] είχες πετύχει την σωστή νύφη αλλά με μια μικρή εγκεφαλική βλάβη, στην καλύτερη των περιπτώσεων με μια ξεγυρισμένη αμνησία…
Παρ΄όλα αυτά, το μήλο ήταν λύση σαφώς οικονομικότερη από ένα μονόπετρο. [πιφ…Αμερικανιές ]
Κι αν έχετε μιαν ιδέα περί των μυθολογικών μας θα έχετε ακούσει για κείνη την παλιά ιστορία με το άλλο το μήλο…εκείνο που έκρινε τα ‘καλλιστεία’ της εποχής και η τυχερή καλλονή που το έλαβε πήρε και τον τίτλο ‘μις ομορφότερη καλεσμένη’, το γνωστό ‘μήλον της έριδος’ …γκαγκά γκαγκάαααν…
Στο σημείο αυτό θα σας ξεσκονίσω λίγο τις μυθολογικές σας γνώσεις και θα σας θυμίσω πως η Έριδα ήταν μιά στρίντζω που χαιρόταν με τις δυστυχίες των άλλων. Είχε να μοιάσει βλέπετε, καθώς ήταν αδερφή του Άρη [θεού του πολέμου], κόρη της Νύχτας [μητέρα όλων των κακών] και χτενιζόταν στο ίδιο κομμωτήριο με την Μέδουσα[χιούμορ]. Ψωνίσαμε από σβέρκο δηλαδή.
Όταν λοιπόν έγινε η δεξίωσης του γάμου του Πηλέα [ένας, δεν τον ξέρετε] μετά της Θέτιδος [η μαμά του Μπράντ Πητ ντε] οι νεόνυμφοι δεν την εκάλεσαν λόγο της κακιάς της αύρας και του κατίμαυρου του τσί της…[είπα ‘μαύρο’ και συχίστηκα, φτου]
Το μαθαίνει αυτή, σκυλιάζει και… πηγαίνει ακάλεστη. Όχι θα κάτσει να σκάσει.
Βρε τι της είπαν πως παράπεσε η πρόσκλησης, πως ήταν ανάδρομος ο Ερμής, πως είχε κάπιταλ κοντρόλς και τέλος πάντων μια παρεξήγησης ήτανε και τίποτις δεν ήτανε ..Καλέ πάρτε ένα φοντάν να μας ευχηθείτε μιας και ήρθατε απ΄του διαόλου τη μάνα να μας καταραστείτε.
Τίποτα αυτή. Μου-λά-ρα.
Θα σας κάνω μαλλιοκούβαρα, σκέφτηκε γελώντας σατανικά [εδώ βάλτε μόνοι σας ήχο σατανικού γέλωτα] και ρίχνει ένα μήλο, χρυσό όμως [δεν ήταν καμιά γιούφτισσα] ανάμεσα στις καλεσμένες με την ένδειξη ‘Η ΚΑΛΗ ΛΑΒΕΤΩ’, τάχαμ δήθεν πως το ‘φερε για δώρο γάμου.
Σε τα μας;
Κι έγινε το μάλε βράσε.
Αυτές οι καλεσμένες τα μιλούσαν τα αρχαία Ελληνικά φαρσί και δεν ήταν σαν την Βουγιουκλάκη με το Ναυσικάααααα Ναυσικάαααα 30 προσκαλεσμένους είχα κύριε καθηγητά χθες βράδυ, οπότε και κατάλαβαν πως το μήλο έγραφε
“Να το πάρει η ομορφότερη”
Ήρα, Αθηνά και Αφροδίτη γίνανε μπίλιες .
Πανικός στο παρκέ. Φάουλ δεν εδώθησαν.
Κλωτσιές εδώθησαν και δεν έμεινε χιτών για χιτών στην θέση του. [Καλά αυτό ήταν αναμενόμενον. Πού πας καλή μου χωρίς κουμπιά και φερμουάρ με τα μεταξωτά και να φυσάει; Όχι πως δεν τα είδαμε και στις Κάννες αυτά για να λέμε και του στραβού το δίκιο…]
Φεύγανε οι βόστρυχοι δώθε κείθε, τα σανδάλια πήγαιναν σύννεφο και ό,τι λήκυθος [ είχε έρθει ως δώρο στους νεόνυμφους δεν έφτασε ποτέ με την κάρτα αλλαγής της στο Άκρον Ήλιον Κρυστάλ [αυτό οι νεότεροι μάλλον πρέπει να το γκουγκλάρουν, σόρυ] .
Εκεί μέσ’ στο μαλλιοτράβηγμα, ο Δίας βάζει τον Πάρι να ‘καθαρίσει’ [Τρώας πρίγκιψ-σώμα άγαλμα-μοντελοπνίχτης εποχής].
‘Πάρι , σάλτα να τις ξεκαλουπώσεις’
Βουτάει αυτός το μήλο, το περί ου ο λόγος και το χαρίζει στην Αφροδίτη, καρφωτό. Μεγάλος κουβαρντάς, λες και ήτανε δικό του.
Ούτε δημοπρασίες ούτε τίποτα. Τσακ μπαμ.
Με το δίκιο της θυμώνει η Ήρα -ναι, πάλι- που δεν έλαβε το μήλο κι ας είχε σμπρώξει ένα κάρο μνες στον διαγωνισμό κι ας είχε και το στεφάνι της μέσον, κι από τσαντίλα, με ένα μαγικό ξόρκι κάνει την Ελένη [μία καλεσμένη, συμπαθητικιά, μη φανταστείτε -όχι την Μενεγάκη] την κάνει την ωραιότερη όλων, συμπεριλαμβανομένης και την Αφροδίτης.
Σκάνδαλο.[ Όπως τότε που δεν βγήκε σταρ Ελλάς η Βάνα Μπάρμπα και πέταξε τα δωδεκάποντα στην επιτροπή και έφυγε άτιτλη. Αλλά μετά …τους έδειξε αυτή. ]
Ε, την βλέπει την ωραία Ελένη ο Πάρις, λέει ‘την θέλω την ποθώ, τυλίχτετηνε, θα την πάρω για το σπίτι’.
Της λέει και το αθάνατο ‘έχω και κότερο πάμε μια βόλτα’, αυτή άλλο που δεν ήθελε [ καλή μπιπ ήταν και του λόγου της, σα δε ντρεπότανε παντρεμένη γυναίκα] και για να μην τα πολυλογώ κάπως έτσι ξεκίνησε ο Τρωικός ο πόοολεμος…
Γενικά τα μήλα ήταν ένας έξυπνος τρόπος να μην ξοδευτείς όταν είσαι καλεσμένος σε γάμο. Τότε, γιατί τώρα χρειάζεται όλος ο κάμπος …
Να φανταστείτε πως στον γάμο του Δία με την Ήρα [ναι καλέ, το είχε αποκαταστήσει το κορίτσι…αλλιώς πώς θα την έκανε και επισήμως τάρανδο ;] μιά καλεσμένη , η Γαία [μία, πού να σας εξηγώ] τους πήγε δώρο σκέτα μήλα. Τα μήλα των Εσπερίδων…χωρίς την φρουτιέρα να υποθέσω. Ξένα μήλα πήρε κι αυτή.
Καταξοδεύτηκε η συμπεθέρα…
Φυσικά ο γάμος δεν στέριωσε…δεν ξέρω αν έφταιγαν τα μήλα, πάντως αυτή δεν του έδωσε ποτέ διαζύγιο κι αυτός για να την πικάρει γέμισε το παλάτι ξώγαμα…Ό,τι περπατούσε , πετούσε και κολυμπούσε.
Ήτανε ζωηρός ο μακαρίτης.
Ένα πονηρό μυαλό θα μπορούσε να υποθέσει πως τα μήλα ήταν το βιάγκρα της αρχαιότητας…ειδικά αυτά των Εσπερίδων. Μη με ρωτήσετε πού φύονται.
Και μιάς και λέμε για ‘ζωηράδες’ τί θυμήθηκα το σπασικλάκι;
Θυμήθηκα έναν νέο ονόματι Μήλο και μιά νέα, την Πελία [νομίζατε θα πω Αχλάδω, ε;…απαπα] που ερωτεύτηκαν σφόδρα . Ως εδώ καλά.
Είχαν όμως και έναν φίλο, πολύ κολλητό του γαμπρού…ονόματι Άδωνι. [ ήταν μαζί στο κολέγιο τα παιδιά]
Όλοι μαζί λοιπόν και με τις ευλογίες της θεάς Αφροδίτης [όπου γάμος και χαρά…] ήτανε ένα τρελό παρεάκι…ήτανε.
Λέω ‘ήτανε’ γιατί ο Άδωνις πεθαίνει ξαφνικά -δεν ξέρουμε αν ήταν ο δάκτυλος της Αφροδίτης, η αλ κάιντα ή απλά δίπλωσε το σανδάλι του κει που κυνηγιόντουσαν στα λιβάδια με τον Μήλο- και τότε το ζευγάρι παθαίνει ‘Παπακαλιάτη’ .
Να ακούνε μόνο κλασική μουσική και συγκεκριμένα όλα τα ρέκβιεμ που είχε δώρο τις Κυριακές η Καθημερινή, να πίνουν τ΄άντερά τους να γίνονται λιώμα και να τρέχουν με τις άμαξες σαν τρελοί στην παραλιακή προς Σούνιο, να μην πλένονται…Ένα χάλι σας λέω.
Ώσπου μιά μέρα ο Μήλος από την στεναχώρια του σε μιά στιγμή τρέλας και απόλυτης απλυσιάς πάει και κρεμιέται από ένα δέντρο.
Η Πελία, εντελώς παραπληροφορημένη περί του after life, φαρμακώνεται για να συνεχίσουν όλοι μαζί, λέει, το γλέντι στον Άδη.
Μπέρδεψε το ‘αφτεράδικο’ με το ‘άφτερ λάιφ’ κι αυτή.
Ένα μυαλό κι αυτό περμανάντ[θαυμαστικόν]
Κινησούλα να δείτε στου ακατονόμαστου κείνες τις μέρες. Ρεζερβέ όλο το μαγαζί για πάρτη τους.[θαυμαστικό με κλεισιμο ματιού]
Κι έτσι κατέληξαν όλοι στο χώμα αντάμα, κανείς στην φυλακή .
H Αφροδίτη τώρα που είχε κάνει και όλα τα έξοδα του γάμου πολύ στεναχωρέθηκε και αποφάσισε να κάνει κάτι για να μην ξεχάσει κανείς τους εκλιπόντες.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς να χτυπήσει τα ονόματά τους τατού στο μπούτι της στα σανσκριτικά, αυτή έκανε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Αποφάσισε να δώσει στον καρπό του δέντρου που κρεμάστηκε ο Μήλος το όνομά του [και κάθε φορά που κάποιος έτρωγε ένα μήλο να σκεφτόταν τον κρεμασμένο να πηγαίνει πέρα δώθε με το αγέρι σαν το εκρεμές…Τί γλυκό] και καπάκι να μεταμορφώσει την Πελία σε περιστέρι [προφανώς για να κουτσουλάει ολημερίς το συγκεκριμένο δέντρο. Για γούρι. Η κουτσουλιά του περιστεριού. Ξέρετε ]
Τα ύστερα του κόσμου πια αυτή η μυθολογία μας[12 θαυμαστικά, ένα για κάθε θεό του Ολύμπου]
Τί Game of Thrones και πράσιν’ άλογα…
Τί να μας πει τώρα και η Κοκκινοσκουφίτσα με το πανέρι της …
Βέβαια αν μου πείτε για την Χιονάτη, θα σας πω μάλιστα.
Εδώ έχουμε μιά πλοκή περίπλοκη, με ανατροπές , με πολλά πρόσωπα και φυσικά….ένα μήλο…Αυτή την φορά δηλητηριασμένο.
Η ανυποψίαστη και αθώα Χιονάτη ήταν αυτό που λέμε ‘καθαρό amber alert’ .
‘Χάθηκε από τον οικογενιακό πύργο πριν κάτι τέρμινα.
Είναι ψηλή, μελαχρινή με πολύύύ λευκό δέρμα. Τόσο λευκό που όταν χιονίζει της βάζουμε κουδουνάκια. Όταν χάθηκε φορούσε ένα ωραίο μεσάτο φόρεμα που την πάχαινε όμως λίγο στους γοφούς, με μανικάκι φούσκα και μια μπέρτα με ψηλό γιακά να καλύπτει τον σβέρκο, ριχτή, χρώματος μπορντωμωβί να σέρνεται στα χώματα.
Κάνει καλό σίδερο και κα-τα-πλη-κτι-κό παστίτσιο.
Δευτέρες και Παρασκευές ελεύθερες. Τετάρτες ρεπό. Αδιαπραγμάτευτο.
Την αναζητά η μητριά της για να την σκοτώσει.
Αν την βρείτε μπορείτε να κρατήσετε την μπέρτα για να φτιάξετε κουρτίνες σκίασης Καταπληκτικό ύφασμα, αθάνατο.’
Και δίπλα μια φωτό ταυτότητας από την στέψη της που η κακιά μητριά της είχε ζωγραφίσει μουστάκια, φρύδια ορκ και μια ελιά στην μύτη. Χάρμα οφθαλμών.
Χάθηκε η χαζή στο δάσος και κατέληξε να συζεί με 7 ανθρακωρύχους [ μεγέθους extra small]
Κανείς δεν χάνεται πραγματικά…if you know what I mean…
Mιά μέρα που είχε γενική καθαριότητα και οι ανθρακωρύχοι έλειπαν ταξίδι για δουλειά στα έγκατα της γης [που δεν είχε καθόλου σήμα], χτύπησε η πόρτα και το εξυπνοπούλι μας την άνοιξε.
Να μην παίρνει καραμέλες από ξένους της είχαν πει…για μήλα δεν της είχαν πει .
Δείγμα μήλου δωρεάν, της είπε μια ντίλερ χάλια κακάσχημη [δεν είμαι ρατσίστρια αλλά δεν βλεπόταν σε καμιά εικονογράφηση λέμε], της δίνει αυτή ένα εντελώς δηλητηριασμένο μήλο, το δαγκώνει η χαζή [χωρίς να το πλύνει] πάρτην κάτω τέζα.
Τώρα θα μου πείτε, πώς αφού η Χιονάτη δάγκωσε ένα δηλητηριασμένο μήλο δεν κόντεψε να πεθάνει από το δηλητήριο αλλά κόντεψε να πεθάνει γιατί το στραβοκατάπιε …τί να σας πω και γω ; Ό,τι μου λένε σας λέω.
Πιθανά οι συγγραφείς να είχαν μια μικρή διαφωνία ως προς τον τρόπο που έπρεπε να πεθάνει η πρωταγωνίστρια και είπαν…δεν βαριέσαι…ποιός θα το προσέξει, αφού στο τέλος την αναστήσουμε.
Άσε που όλοι θα κοιτάνε τους κοιλιακούς του πρίγκιπα. [όντως]
Η ουσία είναι πως πάλι ένα μήλο τα έκανε όλα.
Μέχρι γαμπρό βρήκε στην πεθαμένη. Και μάλιστα πρίγκιπα.
Κανείς δεν χάνεται τελικά…Τα έλεγαν πως σε κάποιες κηδείες γίνονται τα καλύτερα κονέ και δεν το πίστευα[θαυμαστικόν]
Ένα μήλο μπορεί να κάνει θαύματα…Θα έχετε ακούσει πως ένα την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα. Μήλο.
Α προπό, αυτό το ρητό δεν είναι καθόλου μα καθόλου Ελληνικό, για την ακρίβεια το 1904 κάποιος J.T.Stinson, Αμερικανός fruit expert [λέει ο γκούγκλις], εδήλωσε σε μιά ομιλία του στο Σαίντ Λούις τα εξής
‘One apple every day makes the doctor go away’.
Τώρα τί επάγγελμα είναι αυτό του ‘fruit expert’ θα σας γελάσω. Αν και υποπτεύομαι πως έτσι θα έλεγε η μαντάμ Σουσού τον μανάβη της.
Kαι αφού περάσαμε ολόκληρο ωκεανό και βρεθήκαμε κατά Μανχάταν μεριά, θα σας πω και γιατί ονομάστηκε η Νέα Υορκη ‘big apple’. Έτσι, επειδή σας συμπάθησα.
Λοιπόν που λέτε, ο αθλητικογράφος John J. Fitz Gerald, [ κουνήστε το κεφάλι ότι τάχα τον ξέρετε, δεν θα σας παρεξηγήσω] σε μια σειρά άρθρων του στην New York Morning Telegraph που αναφερόταν στις ιπποδρομίες της Νέας Υόρκης την δεκαετία του ΄20 , χρησιμοποίησε την έκφραση ‘μεγάλο μήλο’ .
Είχε ακούσει να αποκαλούν έτσι τον ιππόδρομο της Νέας Υόρκης κάποιοι αφροαμερικάνοι σταβλίτες της Νέας Ορλεάνης.
Έκτοτε καθιερώθηκε. Η δύναμη του τύπου. Η τέταρτη εξουσία αν έχετε ακουστά.
Τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία…
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, θα μου πείτε, αλλά με κάτι τέτοια εντυπωσιάζει την Μενεγάκη ο Κουτσογιαννόπουλος και δεν έχει να ψάχνει για δουλειά ο άνθρωπος κάθε που αλλάζει η σεζόν στα κανάλια και τρέχουν όλοι με τα βιογραφικά παραμάσχαλα [Άντε μωρέ, είπα ‘κανάλια’ και συγκινήθηκα, σνιφ…]
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην μία άκρη του Ατλαντικού, στην άλλη άκρη, κάπου εκεί στην ταπεινή και καταφρονεμένη, πτωχή πλην τιμία Ελλαδίτσα μας τα παιδάκια στα προαύλια των σχολείων παίζουν τα ‘μήλα’ και το ‘ανέβα μήλο κατέβα ρόδι να σε ρωτήσω τί κάνει η κόρη, η κόρη πλέκει χρυσό γαιτάνι κτλ κτλ’, συλλαβίζοντας εν χορώ το
‘ΝΑ ΕΝΑ ΜΗΛΟ’ .
Έλλη, Λόλα; Μα πού κοιτάνε πάλι αυτές;
Έλα να συγκεντρωθούμε λιγάκι παιδιά γιατί τα χρόνια τρέχουν σαν το νερό στο… μύλο [τσαχπίνικο λογοπαίγνιο…ευχαριστώ] .
Τα χρόνια περνούν εν μέσω ακατάσχετης μηλοκατάποσης, μηλοχυμών, μηλοπιτακίων, και ευφάνταστων ταρτών μήλου με άρωμα κανέλας, την μαύρη ζάχαρη να κριτσινάει στους ουρανίσκους μας και μιά μπάλα παγωτό βανίλια στο καπέλο. Μαγεία.
Ώσπου ένα άλλο μήλο -ψηφιακό αυτή την φορά- κατακυριεύει τον κόσμο και του ανοίγει διάπλατα πόρτες και παράθυρα να μπαινοβγαίνουμε εμείς.
Εγένετο Apple.
Με όλα τα ‘άι- άι’ του αυτό και ελαφρά δαγκωμένο. Κι όμως ακόμα και με ένα κομμάτι λιγότερο τα κατάφερε πολύ καλά…Πάρα πολύ καλά … A very good job…indeed …θα έλεγα .
To μηλαράκι που και γω κρυφοκοιτάζω όταν σας γράφω και σκέφτομαι καμιά φορά πόσο απλές και ξεκάθαρες είναι τελικά οι πιο μεγάλες ιδέες.
[Και πόσα νεύρα πια σήμερα με το κολλημένο shift αγαπητέ Στηβ…σήμερα τα άκουσες λίγο]
Τώρα εσείς θα νομίζετε πως ξέχασα το σημαντικότερο μήλο της σύγχρονης ιστορίας…αλλά απλώς σας άφησα το καλό για το τέλος.
Να δω και πόσοι το αναζήτησαν.
Πρόκειται για ένα ώριμο μήλο. Ώριμο, στα όρια της εγκατάλειψης του κλαδιού που το γέννησε. Ώριμο για να φαγωθεί . Ένα μήλο που δεν φαγώθηκε όμως ποτέ και θα μπορούσα να πω πως ‘έπεσε’ από το δέντρο του ‘επ’ αγαθώ της κοινωνίας’ βεβαίως- βεβαίως .
Ένα μήλο μυστηριώδες όσο και ιστορικό.
Το μήλο του Νεύτωνα.
Ο Ισαάκ Νεύτων βρέθηκε να σπουδάζει στο Cambridge [μα πού πάνε και τα βρίσκουν πια αυτά τα πανεπιστήμια …]το 1661.[δηλαδή πολύ παλιά].
Αυτός τώρα σπουδάζει, σπουδάζει, σπουδάζει αλλά εκεί γύρω στο 1665 το πανεπιστήμιο αναγκάζεται να κλείσει λόγω …πανούκλας.
Ο Νεύτωνας αποφάσισε τότε να γυρίσει στην γενέτειρά του. Για την ακρίβεια το 1666[τυχαίο;] ολόκληρη η Ευρώπη κόντεψε να ‘κλείσει’ λόγω πανούκλας . Ήτανε μια εποχή που κανείς δεν ενδιαφερόταν για την μόρφωσή του αλλά για το πώς θα την σκαπουλάρει από τον μαύρο θάνατο .
Η επιστροφή στο Λίνκολσάιρ σήμαινε για τον Νεύτωνα και την εγκατάσταση του στο πατρικό σπίτι, στην αυλή του οποίου υπήρχε, όπως καλά μαντέψατε, μια ψηλή…μηλιά.
Στην Αγγλία, θα έχετε ακουστά πως οι μέρες με πραγματική ηλιοφάνεια είναι σπάνιες…Μιά τέτοια σπάνια μέρα λοιπόν ο Ισαάκ αναζητώντας λίγη σκιά ξάπλωσε κάτω από το δέντρο της αυλής του.
Ένα μήλο που το κοτσάνι του αποφάσισε πως είναι καιρός να του αδειάζει την γωνιά έπεσε στο κεφάλι του επιστήμονά μας και έτσι άρχισαν όλα.
Ενώ όλοι οι άλλοι είδαν ένα μήλο που ωρίμασε και έφτασε ο καιρός του να φαγωθεί, αυτός αναρωτήθηκε γιατί.
Γιατί να πέσει; Και γιατί να πέσει καρφί στο κεφάλι του που ήταν ακριβώς από κάτω;
Και τότε κάτω από το καρούμπαλο, μέσα στο κεφάλι του Άγγλου φυσικού γεννήθηκε μια σπουδαία ιδέα. Η ιδέα της βαρύτητας.
Και επισήμως πια το 1687 μέσα από το βιβλίο του ‘Principia Matematica’ θα συναντήσουμε το πρώτο αξίωμα για τις βαρυτικές δυνάμεις …με άλλα λόγια .
τον ‘ νόμο της παγκόσμιας έλξης’.
Αν λοιπόν αναρωτιέστε γιατί ‘τα αντικείμενα πίπτουν καθέτως και ουδέποτε οριζοντίως βεβαίως -βεβαίως’ όπως έλεγε και ο διευθυντής του κολλεγίου θηλέων στο Ξύλο βγήκε απ΄τον Παράδεισο, ιδού η απάντησή σας.
Ο Νεύτωνας μία πτώση μόνο δεν θα μπορούσε να εξηγήσει επιστημονικώς…αυτήν από τα σύννεφα…
Αυτές οι πτώσεις δεν εξηγούνται με την επιστήμη … βεβαίως- βεβαίως.
Εδώ είναι που λένε πως η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Κι επειδή ποτέ δεν θα σταματήσουν οι άνθρωποι να πέφτουν από τα σύννεφα, κι επειδή κανένα μήλο δεν έφταιξε πραγματικά γιατί πάντα ήταν θέμα του ανθρώπου [του ημίθεου ή του Θεού αν θέλετε ] που έτυχε να πέσει στα χέρια του κι επειδή τρελαίνομαι για μηλόπιτες…μιλήστε μου για μήλα.
Και αν θυμηθείτε και σεις καμιά ωραία ιστορία με μήλα ιστορικά ή και μη …η Πόρτα αυτή είναι πάντα ανοιχτή.
Το ξέρω γιατί κι εγώ από δω μπήκα…