Ανατομικά υποδήματα Lumberjack, Stonefly, Ecco,
[Κέντρο, Περιοχή 100 Μαγαζιά, έναντι Everest]
Συμφωνία λοιπόν. Κοινώς μόνιμη λιτότητα, μόνιμος έλεγχος, μόνιμη ασφυξία. Αόριστες αναφορές για μελλοντική ρύθμιση χρέους και για έξοδο στις αγορές- αν και γι αυτά γίνεται αναφορά ότι θα τρέξουν από τα μέσα της επόμενης χρονιάς (αρκεί να ”βγει” το πρόγραμμα). Θετικά υπάρχουν ; Κάποια ναι. Σε ποσοτικό επίπεδο, για παράδειγμα, δημιουργούνται προϋποθέσεις ελάφρυνσης των ετήσιων βαρών που θα φορτώνονται στις πλάτες μας.Προσοχή όμως:όχι οτι θα μας περισσεύουν λεφτά. Απλά όταν χρειαστεί να ξαναπάρουμε μέτρα,θα είναι κάπως λιγότερα από αυτά που θα χρειαζόμασταν με τα σημερινά δεδομένα. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.
Πρέπει όμως να καταλάβουμε την αφανή συσχέτιση μεταξύ μακροχρόνιων δεσμεύσεων και βραχυχρόνιας ρευστότητας. Ανταλλάσσουμε ιδρώτα με λεφτά, λεφτά που αφορούν τις υποχρεώσεις μας προς τους δανειστές. Μια ανταλλακτική συνήθεια 7 ετών που μάλλον μονιμοποιείται πλέον καθώς οι ”σωτήρες” μας νιώθουν ότι έτσι σώζουν τα λεφτά τους, όχι οτι συμβάλλουν στην ανάκαμψη της ελληνικής μίζερης κατάστασης.
Ας αφήσουμε την τεχνική ανάλυση της συμφωνίας. Αφορά ροές μεγεθών για 43 χρόνια στο μέλλον.Πολλοί δεν θα ζούμε ίσως. Οπότε ας μην χαθούμε σε πλεονάσματα, ρήτρες, δις, μέτρα. Ας αναρωτηθούμε όμως γιατί πάντα αυτή η συμφωνία, 7 χρόνια τώρα, καθυστερεί υπερβολικά και γιατί κάθε φορά μοιάζει σαν αμοιβαία επωφελής και για τις δυο πλευρές.
Πρόκειται για μια σχεδόν προσχεδιασμένη κατάσταση. Κάθε φορά, λίγο πριν φθάσει το ελληνικό δημόσιο σε αδυναμία πληρωμής υποχρεώσεων του προς τους δανειστές, δηλαδή πάντα οριακά και εσπευσμένα, έρχεται η συμφωνία και η εκταμίευση της δόσης. Πρόκειται για μέθοδο αρκετά καλά δοκιμασμένη που αποδίδει πάντα. Ποιος άραγε επωφελείται από την παγιωμένη πλέον καθυστερημένη συνθηκολόγηση των δυο πλευρών; Πόσο άραγε αγνοεί η ελληνική πλευρά το κόστος της καθυστέρησης; (ειδικά αυτής του 2015 αλλά και της τωρινής συμφωνίας…)
Ναι,υπάρχει άγνοια από την πλευρά μας. Αλλά πρόκειται για βολική άγνοια. Πρόκειται για την ηθελημένη απώθηση του κόστους που δήθεν είναι ανώδυνο μπροστά στο ”αγωνιστικό”,στο ”διεκδικητικό” στοιχείο μιας δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης. Άλλωστε μας το είπε μετά το τελευταίο Eurogroup ο πονηρός Σόιμπλε : ”Είχαμε καταλήξει στην ίδια συμφωνία πριν 3 εβδομάδες αλλά η ελληνική κυβέρνηση πήρε παράταση για επικοινωνιακούς λόγους” ! Μοιάζει σαν να δείχνουμε ότι αντέχουμε μέχρι και στα πέναλτι να πάμε,σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που δήθεν λήγει ισόπαλος ενώ στην πραγματικότητα είναι χαμένος από τα αποδυτήρια.
Οι δανειστές άραγε επωφελούνται από την καθυστέρηση ; Μα έτσι μόνο εμφανίζονται ,στο τέλος ως σωτήρες, ως καλοί σαμαρείτες που κρατάνε το άσωτο παιδί στην οικογένεια. Αφήνουν έξυπνα τον ηθικό κίνδυνο και την κοινοτική αλληλεγγύη να ”κυλήσουν” στα χρονοδιαγράμματα ώστε οι λοιποί εταίροι να ξέρουν τα όρια της παρέμβασης. Ποτέ άλλοτε η Ευρώπη δεν είχε τέτοια ευκαιρία επιβεβαίωσης της φαντασιακής συνοχής της, όσο στα απανωτά Eurogroup και στις Συνόδους Κορυφής με ατζέντα την μόνιμη ελληνική κρίση.
Πρόκειται για στρατηγική λελογισμένου ρίσκου των εταίρων μας (αλλά και του ΔΝΤ), για ένα καλά προσχεδιασμένο πλαίσιο περιορισμένης ορθολογικότητας: εκ του ασφαλούς επέμβαση λίγο πριν το τέλος, ανοίγοντας την βαλίτσα με τα λεφτά, αφού πρώτα ο κακός μαθητής( Ελλάδα) έγραψε πάνω από τη βάση στο στημένο διαγώνισμα (στημένο γιατί σχεδόν κάθε φορά τα συμφωνηθέντα προαπαιτούμενα είναι σχεδόν πανομοιότυπα)
Υπάρχει άραγε ένας τρίτος παράγοντας που ευνοείται από την καθυστέρηση κάθε φορά ; Αλίμονο αν έλειπε από μια αναμονή συμφωνίας τέτοιου επιπέδου( από την μια πλευρά ΕΕ/ΔΝΤ και απο την άλλη η υπερχρεωμένη χώρα-μέλος), το μεγάλο Υποκείμενο της παγκόσμιας οικονομίας:οι ”αγορές”. Ανακοινώσεις, διαψεύσεις, φήμες, οριακές ημερομηνίες, μεγέθη, μεταβλητές,αρνητικές συνέπειες και άλλα πολλά φαινόμενα ”παίζουν” επι μήνες στα ΜΜΕ.
Ειδικά λίγο πριν την τελική συμφωνία,τα δημοσιεύματα και οι εκθέσεις οίκων,που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια κάθε φορά, δίνουν και παίρνουν. Τι σημαίνει όλο αυτό το ”πανηγύρι”; Μεταβλητότητα, διακυμάνσεις, ανοδικές/καθοδικές τιμές παντού, σε όλες τις οθόνες του χρηματοπιστωτικού δικτύου.Κοινώς, συναλλαγές με στοιχήματα για κέρδη, προθεσμιακά συμβόλαια, μοχλευμένα κεφάλαια και υψηλός τζίρος, προμήθειες των τραπεζών, των χρηματιστηριακών, των εκκαθαριστών. Γιατί χωρίς ανασφάλεια, χωρίς διακύμανση, χωρίς ανισορροπία, οι αγορές απλά δεν υπάρχουν, δεν ζούν. Θρέφονται απο την χαώδη και ανεξέλεγκτη ειδησεογραφία για την διάσωση(κάθε φορά) της Ελλάδας, την ασύμμετρη πληροφόρηση, τις διαρροές, τις σκληρές θέσεις του Σόιμπλε που ”εισάγει” την απολύτως αναγκαία ακαμψία στην διαπραγμάτευση.Όλα αυτά σημαίνουν διακύμανση νομισματικών ισοτιμιών, μεταβολές στις αποδόσεις ομολόγων, μετοχών, εμπορευμάτων, αλλαγές στις προθεσμιακές θέσεις στα χρηματιστήρια.
Από την συμπεριφορά της αγέλης (herding behavior) μέχρι την χειραγώγηση (manipulation), χωρίς την αστάθεια και την αβεβαιότητα, οι αγορές δεν ζούν. Και το ελληνικό ζήτημα,7 χρόνια τώρα, είναι μια μεγάλη φιάλη οξυγόνου που τροφοδοτεί το κύκλωμα των χρηματοπιστωτικών αγορών και συμβάλλει στον μαγικό χορό του εικονικού χρήματος, διαψεύδοντας τον Κάρολο Μάρξ που έγραψε, δεκάδες χρόνια πριν γεννηθούν τα τερματικά και τα ηλεκτρονικά δίκτυα συναλλαγών, ότι ” το χρήμα χορεύει για σένα” (δηλαδή: ότι δεν μπορείς να κάνεις εσύ, μπορεί να το κάνει το χρήμα για σένα). Όμως το χρήμα δεν χορεύει για εμένα τον Έλληνα, εδώ και τόσα χρόνια αγαπητέ Κάρολε. Αν ζούσες σήμερα θα έβλεπες ότι μάλλον χορεύει πάντα για τους άλλους, τους αόρατους άλλους των αγορών. Όχι για εμένα τον Έλληνα, που κάθε φορά ματώνω όλο και περισσότερο…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr