Ο Αλέξανδρος Μπέμπης θυμάται… το μπουκέτο που του πρόσφεραν χωριάτες της Χαλκιδικής.
Ήταν χωριάτες με την Μη Παρεξηγήσιμη Χρήση της Λέξης (Μ.Π.Χ.Λ.). Για τον λόγο αυτό δεν τους παρεξήγησα τότε και τώρα συντάσσομαι με την ”χωριατιά” τους.
”Βρήκα τέλειο κολπάκι κοντά στην Ιερισσό”, μου είπε στο τηλέφωνο ο φίλος.
”Λίγο πριν την Ιερισσό, γύρω-γύρω βράχια, πρόσβαση από στενό πέρασμα, τελείως απομονωμένοι, δεν μας βλέπει κανείς”.
Όλα όμως στη ζωή είναι σχετικά.
Ξεκινήσαμε, Παρασκευή απόγευμα, ο φίλος με τον δεσμό του, μια φίλη σόλο, η συμβία, η 6 μηνών κόρη μου και εγώ.
Πραγματικά τέλειο, ειδυλλιακό απομονωμένο. Κολπάκι 20 μέτρων, όμως ”με τα όλα του”.
Θάλασσα ποίημα, σκιά από τα βράχια μετά τις μία το μεσημέρι. Αξιοζήλευτος Παράδεισος για ιδεολόγους γυμνιστές.
Μεγαλείο.
Κρασάκια, τσιπουράκια, ραμί και σκραμπλ ώρες ατελείωτες, σεξ με διακριτικότητα για να μην νοιώσει άβολα η ”σόλο”.
Ανεπανάληπτη ανατολή ήλιου μέσα από τη θάλασσα. Παραμυθένια ανατολή ολόγιομου, πάλι μέσα από τη θάλασσα.
Έκσταση, Άλλη διάσταση. Χωρίς παραισθησιογόνα.
Τρέλα όταν το βρέφος εγκατέλειψε μόνο του τη ομήγυρη και μπουσουλώντας σαν καρέτα-καρέτα, έφτασε στη θάλασσα.
Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος.
Μέχρι που έσκασαν μύτη οι χωριάτες με την (Μ.Π.Χ.Λ.)…
Πρώτα μας πήραν μάτι τα χωριατόπουλα, που ξανοίχτηκαν λίγο πιο βαθιά. Μετά μας πλησίασαν υποβρυχίως με τις μάσκες, τάχα μου αδιάφορα.
Δεν άργησαν να εμφανιστούν και τα σκυμμένα κεφάλια,πίσω από το βραχάκι ”στενό πέρασμα”.
Οι χωριάτες και οι χωριάτισσες με την (Μ.Π.Χ.Λ.)…
…και όταν φεύγαμε, Κυριακή απόγευμα, μας επετέθηκαν. Έργω και λόγω.
”Φτους ρι ξιφτίλες. Ν’ μας ξ’νανέρθιτι μι τσι πούιτς απ’ όξω.
(Το χαρακτηριστικό γλωσσικό ιδίωμα των ορεσίβιων της Χαλκιδικής, είναι να τρώνε τα φωνήεντα και να κυριαρχεί ο φθόγγος ”ι”.
Π.χ. ”π’λί,σκ’λί,μ(θου Κύριε)’νί).
Και όταν ο φίλος τόλμησε να πει ”εμείς ήρθαμε πρώτοι” και πριν προλάβω να τον συγκρατήσω, μας πρόσφεραν οι χωριάτες με την (Μ.Π.Χ.Λ.) τα μπουκέτα.
Στον φίλο τα περισσότερα. Εγώ φαίνεται τους φάνηκα λογικός. Ίσως απολογούμενος. Πιθανόν ακόμη και ικέτης.
Η σόλο φίλη στάθηκε άτυχη, διότι εισέπραξε την μήνη των χωριατισσών, επειδή κρατούσε αγκαλιά την κόρη μου.
”Κι σι μ’ρι,διν ντρέπ’σι να δ’χν’ς στο πιδί σ’ το μ’νί σ'(όλη η πρόταση στεντόρια και μόνο η τελευταία λέξη σεμνότυφα χαμηλόφωνα).
για να εισπράξουν με τη σειρά τους, την αφελή απάντηση που τις έστειλε αδιάβαστες να αφρίζουν. ”Δεν είναι δικό μου το παιδί”.
Το επεισόδιο έλαβε τέλος όταν ”λογικεύτηκε” και ο φίλος.
Α, ρε συμπαθείς χωριάτες με την Μ.Π.Χ.Λ. που ενοχληθήκατε από την ακίνδυνη γύμνια μας.
Πού να ξέρατε τότε, ότι 28 χρόνια μετά θα εμφανιζόταν στα μέρη σας κάποιοι άλλοι “μι τσι πούιτς απ’ όξω” και θα γαμούσαν και θα έδερναν και εσάς και το περιβάλλον.
Θα ξέσκιζαν το παρθένο δάσος σας, θα ξεκοίλιαζαν τα σωθικά σας, θα δηλητηρίαζαν το νερό σας, θα βρόμιζαν τις παραλίες σας και θα ράγιζαν τα σπίτια σας και τις καρδιές σας από τις υπόγειες ανατινάξεις.
Και επειδή είστε χωριάτες με την για αυτούς ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΙΜΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ, θα σας έδερναν κι’ από πάνω.
Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος.
Υ.Γ.:1 Η “ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ”, με φωτογραφική διάταξη που πέρασε σε πρόσφατο-και άσχετο-νομοσχέδιο η Βουλή των Ελλήνων, που αφοπλίζει τις εισαγγελικές αρχές,το δασαρχείο και την πολεοδομία, ανοίγουν νέους δρόμους μέσα από τα δάση για να περνούν ανενόχλητα τα φορτηγά τους,κτίζουν οικήματα χωρίς άδεια…
…και φυσικά δεν φταίνε αυτοί. Ας όψεται το παραισθησιογόνο ”success story”.
Υ.Γ.:2 Οι πληροφορίες δεν είναι προϊόν δημοσιογραφικής έρευνας.
Προέρχονται-διασταυρωμένες-από μαρτυρίες συγγενών και φίλων που έχω στην περιοχή αυτή της Χαλκιδικής.
Εξυπακούεται ότι δεν συμφωνώ με τις ”χωριάτικες” βιαιοπραγίες κάποιων θερμοκέφαλων κατοίκων.
