«Γιατί κάποιος αξίζει να προσπαθήσει στη ζωή του;».
Αυτήν την ερώτηση την κάνω πάντα στους συνεντευξιαζόμενους μου. Και όταν έρχεται η ώρα να απαντήσω εγώ τις ερωτήσεις που θέτω, τότε αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι τόσο απλές, όσο μου φαίνονται.
Γιατί άραγε αξίζει να προσπαθήσεις;
Για να κάνεις χρήματα;
Να χτίσεις καριέρα;
Να κάνεις οικογένεια; Παιδιά; Σπίτι; Σπίτια; Ακίνητα; Αυτοκίνητα;
Να κάνεις όνομα;
Να αφήσεις έργο;
Για την υστεροφημία σου;
Για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο;
Για μια αξία;
Για να κάνεις ταξίδια;
Για όλα αυτά ίσως και για κανένα από αυτά.
Ίσως αξίζει να προσπαθήσεις να αγαπηθείς. Εσύ από σένα. Για να δεις τι αξίζει να σου δώσεις και να προσπαθήσεις για αυτό.
Μα πάλι στον ίδιο κύκλο περιστρέφομαι.
Όλα αυτά που μπορεί να νομίζω ότι θέλω, αξίζουν για να προσπαθώ μια ζωή;
Μετά τις εκλογές και τα τραγικά αποτελέσματά της- τραγικά γιατί οι φασίστες είναι το 8% της ελληνικής κοινωνίας, ο λαός ξαναεπέλεξε αυτόν που θεωρητικά θα «μαύριζε», αν υιοθετούσε μνημόνια, περικοπές, πρόσωπα αλαζονικά και σκανδαλώδεις παρασκηνιακές κινήσεις (Φλαμπουράρης), ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ συνεργάστηκαν προκειμένου να μπουν στην Βουλή (αυτή είναι η αληθινή αιτία συνεργασίας, δεν συμπάθησαν ξαφνικά ο ένας τον άλλο), το ΠΟΤΑΜΙ απέτυχε να περάσει το μήνυμά του μην υιοθετώντας τον λαϊκισμό και τα ψεύδη ως πάγια και δυστυχώς απολύτως αποδεκτή πολιτική τακτική συγκεντρώνοντας την πνευματική ελιτ της χώρας και το ίδιο ποσοστό με το ΚΟΜΜΑ ΚΕΝΤΡΩΩΝ (θλιβερό), ο Λεβέντης μετά από 30 χρόνια προσπάθειας μπήκε στη Βουλή, στα γεράματα δηλαδή, η επιχειρηματικότητα και η ανάπτυξη δεν λένε να ξεκολλήσουν από το μηδέν… κ.ά. – μετά τις εκλογές , λοιπόν, η χώρα μου παραμένει μια τριτοκοσμική πνευματικά χώρα, που όλο θέλει να κάνει το θαύμα και όλο κάτι την εμποδίζει. Οι εχθροί- θέλει να λέει – είναι εξωγενείς, μα γνωρίζεις και γνωρίζω ότι όταν ένα σπίτι γκρεμίζεται, δεν φταίει ο κακός καιρός, αλλά η κακή κατασκευή του.
Απ’όλα όσα δεν μας αρέσουν λείπει η αγάπη για να γίνουν. Αγάπη στην πατρίδα, στη νομοθεσία, στη δικαιοσύνη, στον συνάνθρωπο, στον ίδιο μας τον εαυτό.
Μπορεί να ακούγεται απίθανα εγωιστικό, αλλά θέλω να είναι όλα όμορφα, ισορροπημένα, καλαίσθητα, υγιή γύρω μου για να νοιώθω κι εγώ καλύτερα.
Να γιατί αξίζει να παλέψεις σε τούτη τη ζωή. Για να αγαπηθείς. Για να ισορροπήσεις σε ένα κόσμο τραγικά άδικο και ακατανόητο. Γιατί υπάρχουμε και ενώ ξέρουμε πως θα πεθάνουμε, το ξεχνάμε για να φτιάξουμε όλα όσα μας επιβάλλει ένα ηλίθιο σύστημα αξιών που δεν είναι δικό μας αλλά των προηγούμενων, που επίσης το κληρονόμησαν σχεδόν χωρίς αντιστάσεις από τους προηγούμενους και πάει λέγοντας. Ό,τι είναι μόδα κάθε φορά, αυτό γίνεται και στόχος ζωής.
Στην πραγματικότητα όμως ο στόχος είναι ένας. Αυτό-αγαπιέσαι για να μπορέσεις να αγαπήσεις τους άλλους και να επιλέξεις σωστά το τι αξίζει για σένα να κάνεις θυσίες.
Που αν το καλοσκεφτείς… η ζωή παίρνει το δρόμο της και συ τον δικό σου, αν ποτέ τον βρεις. Ίσως να μην είναι κρυμμένος σε καριέρες, λεφτά, τηλεοπτικά πάνελ ή εκπληκτικές φωτογραφίες.
Ίσως η αξία να κρύβεται σε ένα λουλούδι που φροντίζεις και αγαπάς, σ’ένα θλιμμένο τετράποδο που του έδωσες την ευκαιρία να ζήσει όμορφα, σε μια οικογένεια που βοηθάς από το υστέρημά σου, σε μια αξία που θέλεις να επικοινωνήσεις στους άλλους, σε ένα παιδί που του μαθαίνεις απλώς να ζει… Δεν του λες τίποτα. Είσαι αυτό που θα ήθελες να γίνει κάθε φορά. Αρκεί να έχεις απαλλαχθεί από αυτό που λέμε «μόδα εποχής». Γιατί η μόδα δεν είναι μόνο για τα ρούχα. Είναι τρόπος αντίληψης και καθημερινότητας.
Αγαπήσου, λοιπόν. Και αν σε κάνει ευτυχή να κάνεις έρευνες μέσα στο εργαστήρι σου για το φάρμακο κατά του αλτσχάϊμερ, κάνε το. Αν πιστεύεις ότι η Πολιτική σου ταιριάζει και αξίζει να τρως τα σωθικά σου για ν’αλλάξεις τούτο τον κόσμο, κάνε το. Αν πιστεύεις ότι η ακριβότερη επένδυσή σου είναι η φιλανθρωπία, κάνε το. Το αξιακό σύστημα του καθενός είναι αποτέλεσμα του μυαλού και της ψυχής του.
Κι αν δεν στάθηκες τυχερός να μπουχτίσεις από αγάπη σαν ήσουν παιδί, δώστην εσύ στον εαυτό σου. Τελείωνε με την καραμέλα “φταίει η παιδική ηλικία”. ό,τι θέλει κάνει ο άνθρωπος. Αλλιώς ό,τι ζήσεις, όπως και αν το ζήσεις θα είναι ψέμα.
Σε ζάλισα… Σύμφωνοι. Μα δεν έχω άλλο τρόπο για να σου ζητήσω να κλείσεις τις τρύπες που έχεις μέσα σου. Ό,τι κάνουμε και δεν μας αρκεί τελικά γιατί θέλουμε κι’άλλο, κι’άλλο κι’άλλο… είναι πρόφαση για το μέσα κενό.
Αγαπήσου. Πολύ. Μέχρι τρέλας. Γιατί οι άλλοι βοηθούν, όπως μπορούν. Εσύ λύνεις το πρόβλημα.