Αρχείο: 15 Απριλίου 2015
Σημείωση για τους νέους αναγνώστες μας: ο διεθνούς εμβέλειας γελοιογράφος Βαγγέλης Παυλίδης απεβίωσε στις 8.04.2018. Η θέση του στην iΠόρτα μας μένει ζωντανή.
“Η Μεσόγειος μετατρέπεται σε νεκροταφείο”, είπε κάποτε ο Τζόσεφ Μουσκάτ, Πρωθυπουργός της Μάλτας. Έτσι, ωμά και σταράτα. Εμείς όμως, εδώ στην Ελλάδα, στα νησιά, το ξέρουμε χρόνια τώρα. Χρόνια τώρα οι θάλασσές μας ξεβράζουν ανθρώπινα ναυάγια, πτώματα θαλασσοτσακισμένα σε ερημικές ακτές και ξερονήσια. Πέντε εδώ, δώδεκα εκεί, ένα παιδάκι παραπέρα. Μα άσχετα απο αριθμούς, ο θάνατος έστω και ενός ανθρώπου κάτω απο τέτοιες συνθήκες είναι απαράδεκτος σε έναν κόσμο που θέλει να θεωρείται πολιτισμένος. Και μιλάω φυσικά για την Ευρώπη που ή έχει σπρώξει το πρόβλημα κάτω απο το χαλί ή το φορτώνει στους ώμους άλλων -της Ελλάδας, ας πούμε- και αρνείται να το κοιτάξει κατάματα και να αντιμετωπίσει τα βαθύτερα αίτια που δημιουργούν τα κύματα των μεταναστών. Κι εδώ εννοώ την οικονομική εκμετάλλευση και τους πολέμους που η ίδια η Δύση δημιουργεί τις περισσότερες φορές. Όπως αποφεύγει να πιέσει, να έλθει σε σχετικές διπλωματικές συμφωνίες ελέγχου με τις χώρες προέλευσης ή και διέλευσης των μεταναστών, στον βαθμό πάντα που αυτό είναι δυνατόν. Στην καλύτερη περίπτωση, άντε να δώσει η Ευρώπη κάποια χρήματα, ψίχουλα μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος.
Είναι απόλυτα κατανοητός ο σκεπτικισμός πάνω στον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος στον τόπο μας, ο προβληματισμός για τα Κέντρα Υποδοχής Μεταναστών, αν θα τους πούμε μετανάστες ή πρόσφυγες ή όπως αλλιώς, αν λιάζονται, αν χαζεύουν, αν σουλατσάρουν. Το πρόβλημα και υπαρκτό και δύσκολο είναι. Εμφανής όμως είναι και ο υφέρπων ρατσισμός που ευκαιρία βρίσκει τώρα να εκδηλωθεί, καθώς και η προσπάθεια της αντιπολίτευσης για πολιτική εκμετάλλευση, λες και το πρόβλημα είχε αντιμετωπιστεί με τα κάγκελα και τους φράχτες ή λες και παρουσιάστηκε ξαφνικά μετά τις 25 Γενάρη. Κι όσο εμείς συζητάμε, επιχειρηματολογούμε και αγορεύουμε περισπούδαστα τα κύματα του πανέμορφου Αιγαίου γίνονται καθημερινά ο τάφος απελπισμένων ανθρώπινων ψυχών.
Κι εμείς συζητάμε… Κι οι ψυχές εξακολουθούν να χάνονται κι εμείς ακούμε μόνο τα ΟΧΙ και τα ΜΗ, χωρίς όμως να ακούμε προτάσεις. Την κολοκυθιά την παίζαμε μικροί, μα τώρα που μεγαλώσαμε θα πρέπει να σοβαρευτούμε (χαχαχαχα!) και στο κάτω κάτω καμιά στρουθοκάμηλος δεν γλύτωσε με το να χώσει το κεφάλι στην άμμο.
Μόνο στη Ρόδο-Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων – Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»
“The Mediterranean is becoming a cemetery” said not long ago Joseph Muscat, Malta’s PM. As plain as that. But we in Greece are well aware of it. Human wrecks have been washing up in our shores and tiny uninhabited islands for years. Five here a dozen there, a child further down. But, regardless of numbers, the death of even one human being under such circumstances should be unacceptable to a world that considers itself to be “civilized”. Of course, I am talking about Europe that it so far prefers to push the problem under the carpet or place it on someone else’s shoulders- Greece, Italy, Spain, the main recipient countries- and refuses to “address the root causes of immigration” as the UN Secretary General once said.
The means and methods of dealing with the problem have been subject to heated discussions in Greece. The skepticism is understandable as the problem is real and difficult. But also real is the crawling racism which finds the opportunity to surface. Also real is effort of the opposition to achieve some political gain, as if the problem first appeared after January 25. And meanwhile, as we talk and discuss and argue, daily the waves of the beautiful Aegean become the grave of desperate human souls. And all we hear is NO to this, NO to that. What we do not hear is concrete proposals of how to solve the problem. But no ostrich ever escaped by burying its head in the sand.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr