Έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε. Άλλοτε κρουνηδόν (ή κουρνηδόν που ‘λεγε ο δεκανέας μου στο Μεσσολόγγι) κι άλλοτε ψιλά ψιλά, έτσι που να τρυπώνει στο κάθε κενό, στο παραμικρό άνοιγμα που άφηναν τα ρούχα. Κι η σοροκάδα στο φόρτε της σήκωνε την θάλασσα και την έκανε ν’ αφρίζει μουγγρίζοντας και να θολώνει τα παράθυρα με τ’ αλάτι της.
Κι ύστερα, όπως το’χει συνήθειο στα μέρη μας το γύρισε σ’ ένα τσουχτερό βοριαδάκι που έσπρωξε πέρα τα σύννεφα για να σκάσει μύτη το φως κατά νοτιά μεριά και να κάλμαρει την θάλασσα.
Εμείς αρπάξαμε την ευκαιρία και με το 4×4 σκαρφαλώσαμε ψηλά στον Άη Δημήτρη, τον άγιο με την καλύτερη θέα, στην Νότια Ρόδο τουλάχιστον. Για του λόγου το αληθές, να λοιπόν τι βλέπει ο άγιος.
Ο ήλιος σκάει μύτη στον Νοτιά
It had been raining and raining and raining. Some times like a torrent and other times a very thin rain that would find its way through the tiniest opening in our clothing. The south eastern wind, the scirocco, beat the sea that rose in foam blurring the windows with salt.
And then, as it so often happens in our parts the weather shifted to a light but chilling north wind, which pushed the heavy clouds to the south to let some rays of light to come through and to calm the sea.
We grabbed the occasion and in our 4×4 we climbed high up to the chapel of St. Demetrius, the saint with the best view in all of south Rhodes, at least. I give you some pictures, proof of the saint’s view.
