Μερικές φορές, καθώς αρχίζω να φωνάζω την αλήθεια μου, αποφασίζω να χαμηλώσω τη φωνή μου. Για να μη σκεπάσω τις αλήθειες των άλλων.
Μερικές φορές που πάει να με πνίξει το άδικο των άλλων, το διώχνω με μια δυνατή σπρωξιά. Μήπως προλάβω να κάνω τεχνητή αναπνοή σε κάποιον που τον πνίγει το δικό μου δίκιο.
Μερικές φορές κάνω τα στραβά μάτια για να νιώσει καλύτερα ο αλλήθωρος φίλος μου.
Μερικές φορές πηγαίνω πιο αργά απ’ όσο θέλω για να με προλαβαίνουν οι χαρές που αργοπορούν.
Μερικές φορές κατεβάζω το δάχτυλο που σηκώνω για να δουν οι άλλοι αυτά που βλέπω. Φοβάμαι μη βγάλω κανενός το μάτι.
Μερικές φορές ακούω κάτι μέσα μου να ζητάει κούνια και τσουλήθρα.
Ντρέπομαι όμως να πάω μόνος μου στην παιδική χαρά.
Μερικές φορές θυμώνω με τα στραβά και τα ανάποδα του κόσμου.
Με τόσους καθρέφτες όμως γύρω μου, ο θυμός μου γρήγορα μαλακώνει.
Μερικές φορές θέλω να πω και να κάνω τόσα πολλά που αρχίζει να πονάει το κεφάλι μου.
Και τότε, αυτό που θέλω πιο πολύ είναι να μην πονάει το κεφάλι μου.
Μερικές φορές συνειδητοποιώ ότι ζηλεύω κάποιους ανθρώπους. Πρώτα θυμώνω, μετά σκέφτομαι και μετά προσπαθώ να τους μοιάσω.
Μερικές φορές προσπαθώ να κρυφτώ από τα λάθη μου.
Εκείνα όμως πάντα με βρίσκουν. Νομίζω ότι κλέβουν στο μέτρημα όταν τα φυλάνε…
Μερικές φορές , όταν βλέπω κάποιον να τρέχει για να προλάβει ένα λεωφορείο που θέλω να πάρω κι εγώ αλλά ξέρω ότι δεν θα το προλάβω, στέκομαι ακίνητος. Είναι ένας τρόπος να μοιράζομαι την ταπείνωσή του. Είτε το προλάβει είτε όχι.
Μερικές φορές μαθαίνω περισσότερα από έναν που δεν θέλει να δείξει τίποτ’ άλλο πέρα από τη ματιά του παρά από έναν που νομίζει ότι μπορεί να τα δείξει όλα.
Μερικές φορές αντί να πέσω στη θάλασσα της πετάω πέτρες.
Μερικές φορές αργώ επίτηδες να ξεκινήσω μήπως στο μεταξύ σταματήσει ο χρόνος.
Μερικές φορές σκέφτομαι να γράψω κάτι σπουδαίο.
Και ξαναδιαβάζω αυτά που έχουν γράψει άλλοι και μου άρεσαν.
Μερικές φορές θέλω να δείξω σε όλο τον κόσμο τη χαρά μου για κάτι.
Και τότε κρύβω κομμάτια αυτής της χαράς μου στο κουτί με τις παλιές λύπες.
Μερικές φορές μπαίνω στον πειρασμό να φανερώσω τις λύπες μου. Και τότε, ανοίγοντας το κουτί με τις λύπες, φανερώνονται κομμάτια από παλιές χαρές.
Μερικές φορές θέλω να μιλήσω δυνατά για την αγάπη.
Αλλά εκείνη δεν θέλει να μιλάω δυνατά γι’ αυτήν. Θέλει να κάνω δυνατά πράγματα γι’ αυτήν.
Μερικές φορές σκέφτομαι τον θάνατο σαν έναν άγνωστο συγγενή που κάποτε θα συναντήσω. Μέχρι τότε θα ζω.
Μερικές φορές κοιμάμαι. Αλλά πάντα ονειρεύομαι.
Και κάποιες φορές ονειρεύομαι ότι είμαι ξύπνιος.
(Στην Ε.)
Σημ. Κ.Α.Μ.: Η εικόνα είναι αυτοπροσωπογραφία μου με ακουαρέλα και τέμπερα φτιαγμένη το 1969.
