Μενουμευρωπαίοι, Φιλελέδες και το δεκαχίλιαρο με τον γιατρό Παπανικολάου
ή γιατί δεν είμαι Φευγευρωπαίος και Φιλόδουλος
Θα ήταν υπερφίαλο να δηλώσω φιλοευρωπαϊστής και φιλελεύθερος μόνο και μόνο για να απαντήσω ή να «την βγω» σε κάποιους αμετροεπείς βουλευτές, γιατρούς, κομματάρχες, δημοσιογράφους και άλλους ρήτορες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που νομίζουν ότι η υποτιμητική χρήση ―δίκην βρισιάς― των όρων «φιλελές, -δες» και «μενουμευρωπαίος,-οι» αποτελεί λογικό και αυταπόδεικτο επιχείρημα εναντίον των αντιπάλων τους και επαρκές μασκάρεμα της ένδειας λόγου, παιδείας και επιχειρημάτων που κατά τεκμήριον (λόγω αποτυχίας της πολιτικής και των ιδεολογημάτων τους) τους διακρίνει.
Ή για να πω άλλη μια φορά ότι η Ευρώπη είναι η μεγάλη μου πατρίδα και η Φιλελευθερία η δική μου αδογμάτιστη «μη» θρησκεία και «μη» ιδεολογία.
Καθώς στην αντίθετη περίπτωση (αν δηλαδή δεν ήμουν Φιλοευρωπαίος και Φιλελεύθερος) θα έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι τόσο ανόητος που να υποστηρίζω είτε τον αυτοαποκλεισμό της χώρας μου από το συγκλονιστικό, ρηξικέλευθο και ενοποιητικό γίγνεσθαι του πλανήτη ή να επιθυμώ να γίνω ένας θιασώτης ή «Αβορίγινος» («Aborigines» = αυτόχθονες) κάποιων τόπων που ακόμα και οι πιο εχέφρονες ή θερμοί «πατριώτες» τους ―όσοι δεν βολεύονται με την αθλιότητα και τη διαφθορά ή δεν εμποδίζονται από την ακραία απαιδευσία και τους καταπιεστικούς μηχανισμούς― επιθυμούν να εγκαταλείψουν όσο πιο γρήγορα μπορούν.
Οπότε θα έπρεπε να έχω ουσιαστικά, πειστικά και έμπρακτα επιχειρήματα που να αποδεικνύουν ότι η Φιλοευρωπαϊκότητα και η Φιλελευθερία βλάπτουν σοβαρά τα συμφέροντα των Ελλήνων, τους εμποδίζουν να ακολουθήσουν έναν δρόμο προς την ευημερία και την ελευθερία και αποτελούν αξίες ασύμβατες με αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλούμε ελληνικό πολιτισμό και ελλληνική ταυτότητα• αν τα είχαμε σε επάρκεια και αν είχαμε πλήρως κατανοήσει το τι μπορούν να σημαίνουν αυτές οι μυθικές λέξεις.
Κάτι που θα με οδηγούσε στην προσπάθεια να αποδείξω ότι η έξοδος από την Ευρώπη και η επιλογή οικονομικών συστημάτων που έχουν αποτύχει σε όλο σχεδόν τον κόσμο από το 1989 και μετά, αποτελούν από μόνες τους λογικές και βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε χωρίς να επιδιώκουμε άλλου είδους μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στον τρόπο που σκεφτόμαστε, πράττουμε, εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας και συμπεριφερόμαστε ως πολίτες ελεύθερου, πολιτισμένου, αυτόνομου και αυτοδύναμου κράτους. Με, ταυτόχρονα, γνωστή, πλήρως διαμορφωμένη και με δυνατότητα προβολής μέσα και έξω από την Ελλάδα της θέσης και της ταυτότητά μας στο παγκόσμιο και διαρκώς μεταβαλλόμενο τοπίο.
Κάτι που επίσης που οφείλω να κάνω είναι να υπερασπιστώ την Ευρώπη της έρευνας και των ανοιχτών λογισμών απέναντι σε κάθε είδους δογματικούς και φανατικούς των οικονομικών μονοδρόμων, της ιδεολογίας, της θρησκείας, του φανατισμού, της μονομέρειας και της κωφώτητας απέναντι στα δεινά των άλλων.
Γνωρίζω ότι όλα αυτά που λέω και γράφω είναι σκέψεις περιορισμένης ευθύνης και διάρκειας και ότι σε μερικά χρόνια, δεκάδες ή εκατοντάδες δεν έχει σημασία, θα έχουν την ίδια αξία που έχει σήμερα η υπεράσπιση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας από τον Δημοσθένη απέναντι στην ορμή του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου και η απόπειρα αναβίωσης του αρχαιοελληνικού πολυθεϊσμού από τον Ιουλιανό τον «Παραβάτη» (παραβάτης κατά τους Χριστιανούς της εποχής του).
Ή την ίδια μικρή αξία που έχει σήμερα το 10χίλιαρο που κρατούσαμε πριν από 16-17 χρόνια.
Μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2002 κυκλοφορούσε στη χώρα μας το 10χίλιαρο (δραχμές, εννοείται) με την εικόνα τού ιατρού, βιολόγου και ερευνητή Γεωργίου Παπανικολάου (13 Μαΐου 1883 – 19 Φεβρουαρίου 1962) στη μια όψη και του Ασκληπιού στην άλλη.
Η ιστορία του Γεωργίου Παπανικολάου, του σπουδαίου Έλληνα, Ευρωπαίου και Παγκόσμιου Γιατρού (η Ιατρού), αποτελεί ένα ακόμα ισχυρό επιχείρημα για τη δική μου Μενευρωπαϊκή και Φιλελεύθερη στάση.
Όσο κι αν η Ευρώπη ή η φιλελευθερία που επικαλούμαι δεν σταματούν μόνο στο ενιαίο σχεδόν οικονομικό σύστημα, στο αξιακό περιβάλλον, στην παιδεία ή στη νομοθεσία αλλά στην ικανότητα και της Ευρώπης που οραματίζομαι να αλλάζει τον βιότοπό της αξιοποιώντας εξίσου την άγνοια και τη γνώση ως εργαλεία αυτογνωσίας σε συνδυασμό με την αγάπη για την Ελευθερία.
Ο ιατρός Γεώργιος Παπανικολάου υπήρξε ένας από τους πολλούς παγκόσμιους κατακτητές της επιστήμης και ελευθερωτής χιλιάδων ανθρώπων (όχι μόνο γυναικών αλλά και ανδρών που αγαπούν τις γυναίκες) από τον φόβο του θανάτου.
Ο Γεώργιος Παπανικολάου δόθηκε από νωρίς στο καλό έργο της βοήθειας των συνανθρώπων του αποδεχόμενος έμπρακτα την άγνοια αυτού που έπρεπε να μάθει. Έχοντας γίνει ο ίδιος δάσκαλος και μαθητής του εαυτού του, μπόρεσε να διδάξει έμπρακτα ―με το έργο του― την ανθρωπότητα ότι κανένα σύνθημα, κανένα ευφυολόγημα σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν σώζει ζωές ούτε κάνει μπορεί να καταστήσει αξιοπρεπή και αξιόπιστο τον πομπό του οποιουδήποτε συνθήματος περισσότερο από την αποδοχή των λαθών ή της άγνοιας που μπορεί ―ίσως― να οδηγήσει σε αναθεώρηση των πεπραγμένων και ―πιθανή― μελλοντική γνώση.
Υποστηρίζω ότι το αποδιδόμενο στον Σωκράτη «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» ―μια καινοφανής, για τότε, δήλωση γνώσης της άγνοιας και επομένως γκρέμισμα κάθε «θέσφατου» και «δόγματος», που ακόμα κι αν δεν το είπε ο Σωκράτης είμαι σίγουρος ότι κάποιος αρχαίος Έλληνας θα μπορούσε να το έχει πει― είναι ένα από τα πρώτα σκαλοπάτια του Επιστημονικού άλματος της ανθρωπότητας προς το βασίλειο της ελευθερίας ή της καταστροφής.
Από εμάς εξαρτάται ποιο απ’ όλα τα βασίλεια θα κατακτήσουμε. Της Ελευθερία ή της Καταστροφής.
Αν και εφόσον ―εννοείται― δεν μας προλάβει κάποιος ενδογενής ή εξωγενής Αρμαγεδδώνας…
Σχετικά με τον Γεώργιο Παπανικολάου διαβάστε εδώ
27 Μαΐου 2017
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author