Σήμερα το πρωί (6.9.16) μαζέψαμε τα μηχανήματα από τρία αυτοκίνητα του Μega κάμερες, τριπόδια κλπ κι έπειτα παραδώσαμε τα κλειδιά, άμεσα θα επιστραφούν στην εταιρία ενοικιάσεως.
“Δεν μας χρειάζονται πια”, αυτή ήταν η κοφτή δικαιολογία.
Σε έναν από τους τρεις συναδέλφους, αυτούς που κουβαλούσαν τα σβηστά εργαλεία, ξέφυγαν δάκρυα από τα μάτια, κάτι φαίνεται πως θυμήθηκε από τις μέρες της δουλειάς.
Ας είναι , δεν γράφω για να σας παρασύρω πουθενά, γράφω μονάχα για μην ξεχάσω.
Πρώτα από όλα τις εποχές του φιλότιμου, της μπέσας και την αγωνία του τελευταίου εργαζόμενου του Μega να βγάλει τη δουλειά, να τρέξει και να καλύψει τα γεγονότα.
Με το συναίσθημα πηγαίναμε τόσα χρόνια, σε αυτό λοιπόν δεν χωρούν παζάρια κι αν κάποιοι έχουν λόγους να διαφωνήσουν ή πληρώνονται για να φορούν χρωματιστά γυαλιά, καλύτερα να προσπεράσουν τα γραφόμενα.
Ξέρω πως οι διάφοροι κομισάριοι, κοντυλοφόροι ή νεόκοποι σφογγοκωλάριοι παλαμακιστές, ήδη έχουν πιάσει τους στόχους τους, όλοι τους δείχνουν ευχαριστημένοι και τρίβουν τα χέρια τους.
Η φαιδρή τωρινή κυβέρνηση θα παρουσιάσει το πτώμα του Μega πάνω στο καμάκι της, από την άλλη κάτι αναίσθητοι τύποι, αυτοί που λένε πως ήταν δικό τους το μαγαζί, σήμερα ντύνονται και μασκαρεύονται Πιλάτοι, μα όλο και κάτι κονομάνε από τις διαφημισούλες, έτσι μέχρι να βγάλουν από τη πρίζα ετούτο το θεριό, ξεχρεώνουν τα δανεικά και στο τέλος όλο το βάρος πέφτει στις τράπεζες που ακολουθούν τους κανόνες και τους νόμους, αυτά δηλαδή που η παρέα τους υπέγραψε. Και κάπου εδώ τα συναισθήματα ψοφάνε, τα λεφτά πάντοτε ήταν πολλά μα χωρούν σε λίγα πορτοφόλια.
Ο μουντζούρης λοιπόν έμεινε στα χέρια μας, δε βαριέσαι, αυτό είναι και το ταλέντο, το χάρισμα και το προνόμιο ετούτης της κοινωνίας, να ξεχνά γρήγορα και να σταυρώνει κάθε φορά τον τελευταίο εργάτη.