Η Δήμητρα Κρεπς είναι Φιλόλογος και έχει κάνει μεταπτυχιακό στο Σωματικό Θέατρο.
Η παράσταση “Ιφιγένεια in memoriam” παρουσίαζεται
στον Κεραμεικό στις 30 Οκτωβρίου, με ελεύθερη είσοδο.
Φόρεσε τ’αγκάθια του ήλιου στα μαλλιά ή προφορικά προσωπικής μυθολογίας
Από την Οδύσσεια ροκ όπερα, την πιο πρόσφατη δουλειά ανσαμπλ με 30μελή θίασο στην Αγγλία, στην σόλο όπερα φωνών της Ιφιγένειας, από το Λονδίνο στην Ρόδο, στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στο κέντρο πρόσληψης αρχαίου δράματος Ηνωμένου Βασιλείου, στην Αβινιον,… δεν έχει αρχή ούτε τέλος το ταξίδι. Από την Μικρά Ασία σε μια βάρκα χωρίς βαλίτσα στην θάλασσα προς Μυτιλήνη η γιαγιά μου με τον μικρό της αδελφό τον Δημητράκη ντυμένον κορίτσι φεύγοντες, από την οδό ονείρων άπολις πους βιοστερής πριν 25 χρόνια με το ΙΚΥ μου παραμάσχαλα κι ένα υπέρβαρο βιβλίων σε τούτο το Βρετανικό νησί, από την υφαντουργική διπλοβάρδια και τα γράμματα που δεν έμαθε η μητέρα και χίλια μύρια κύματα που δεν ενδιαφέρουν τον βαρκάρη ως τα χρόνια μετάγγισης αισθήματος αρώματος διαχρονίας ελληνισμού πανεπιστημιακά και θεατρικά πια ολόσωμη, από το UCL ως την διάλεξη του Chomsky, από τα αστέρια στον ουρανό της Οξφόρδης ως την Αγία Σοφία και το δημόσιο μαιευτήριο στο Hampstead, από τα γράμματα που έμαθε η Νεφέλη μέχρι το πρώτο τυπωθήτω της το φετινό φθινόπωρο στην English Anthology of young writers, από το Central School of Speech and Drama μέχρι το γράμμα μ’ άλλη χαρά φρουτοπίας αγγλικής υποτροφίας, από τις απλωσιές του σωμαθεάτρου Royal Holloway στις ευτοπίες της Complicite στο Barbican, από την μικρασιατική καταστροφή μέχρι τον καταστροφικό σεισμό της Αϊτής, από τον πόνο ως ο πόνος είναι άντρας αυτόπτης πους εθελοτυφλωμένος, από το μεταξουργείο και την Νέα Ιωνία στον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι την Λυσικράτους και την Ελευσίνα, από την χαρά στην λύπη και πίσω πάλι Γιάννη μου το μαντήλι σου δεν θα μάθω ποτέ πόσα μίλια ναυτικά ή άλλα πάνε πάντως διανύθηκαν και θα τα πάρω όλα αυτά μαζί μου στον Κεραμεικό.
Κι όσοι απόκοσμοι ζουν, ακλι(η)τοι για δυ-/ μοραλ-ισμούς του ελισαβετιανού κι άλλων δραμάτων, εις την οδόν των φιλελλήνων ενοικούντες όχι μόνο ηθο-ποιόν αλλά και τραγωδών μακρόχρονον ευ ζην όπως ο Lemoine νιώθουν πως η Ιφιγένεια (όπως και η Αντιγόνη βέβαια) είναι του Κεραμέως δηλαδή Κεραμοπούλα, γι’ αυτό στην γαλλική έκδοση (συν)εκδίδεται η Ιφιγένεια μαζί με το In memoriam για ένα κορίτσι που πεθαίνει εγκλωβισμένο στα σεισμικά ερείπια ενός σπιτιού της Αϊτής, η Ιφιγένεια, η θυσία, ένα κορίτσι, μια κόρη, ένα σπίτι, ένας καταποντισμός, μια αντι-/επι-στροφή, το όνομα ανόνομα, το οριστικό αόριστο άρθρο ουδέτερο άναρθρο ‘εν το παν’ που ζωντανεύει για να πει την ιστορία και που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει ούτε να φοβηθεί ή να μετανιώσει μέσα στην απίκραντη κυκλική απειρία της ομορφιάς ενός βλέμματος εις τους αιώνας των αιώνων.
Με τούτα και με τ’άλλα ‘άγιο Δημητράκι μικρό καλοκαιράκι προσφυγάκι’ που μου’λεγε η γιαγιά μου, χωρίς βιοχορηγούς (κατά το βιοπολιτικούς) και παραχορηγήματα εν οίκω και εν δήμω με μόνη μια προίκα συνεύρεσεων εντός εκτός ή από μηχανής, χαρίζονται δυόμιση χιλιάδες χρόνια ευτυχαιότητος από γενναιοκαρδίας μέσα στην μυθικότητα της αρχοντιάς και της καλοσύνης σε θάλασσες πλατιές του πρωϊού και ρήματα της αρχαίας νέας που ζει και ταξιδεύει μιαν Ιφιγένεια-φαγιούμ από το Μπενάκειο ή αλλού στο Λονδίνο, στην Ρόδο την ανείπωτη, στον Κεραμεικό της γενέθλιας και όπου γης πέπρωται τρυφερής Αλεξανδρινής που φεύγει. Κι όσο βαθιές χειροποίητες υφαντές κι άφθαστες οι ευχαριστίες όσο ένα δώρο-αντίδωρο να την σωματώνω, τόσο μικρή κι ασήμαντη και μαγεμένη πάντα με τόσα ηδονικά μυρωδικά εϊ-βαλά
Αυτήν την Παρασκευή ανατολή ηλίου 06.48 και φεγγαριού 20.16
είτε βραδιάζει είτε φέγγει
‘Ιφιγένεια in memoriam’
στην απαστράπτουσα σκοτεινιά των 20.30
σε στάση- θέαση Κεραμεικού
είσοδος- έξοδος ελεύθερη
(έτσι ο έρως στα κορίτσια της Ιεράς Οδού)
‘Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα
Η χάρη τους είναι υψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας
Μέσα στ’ αστέρια.’
film stills: ’ship to shore’ , an ethnofictional folk tale, and ‘Ana’, a female alchemist, my two film roles directed by Daniel Passes in London and Sussex.
[όσο μεγαλώνω τόσο πιο στην προφορικότητα του σώματος]
Δήμητρα Κρεπς
