Πραγματικά τώρα. Με ενδιαφέρει αν τραγούδησε ωραία και όμορφα το “Άξιον Εστί” ο κύριος Σάκης Ρουβάς;
Το γράφω έτσι –κύριος Σ. Ρ.– γιατί ούτε καφέ έχουμε πιει μαζί ούτε δημοσιογράφος είμαι για να γράφω το όνομα κάποιου σαν να είχαμε πάει μαζί στον στρατό και ούτε θα ήθελα κάποιος που δεν με ξέρει να γράφει για μένα “ο Κωστής” ή –ακόμα χειρότερα– “ο Κώστας”.
Βέβαια, δεν μπορώ να συγκριθώ σε αναγνωρισιμότητα με τον δημοφιλή τραγουδιστή, αλλά λέμε τώρα…
Και γυρίζω στο αρχικό ερώτημα:
Με ενδιαφέρει αν τραγούδησε ωραία και όμορφα το “Άξιον Εστί” ο κύριος Σάκης Ρουβάς;
Και η απάντηση έρχεται αβίαστα: Ναι και όχι.
Ναι, με ενδιαφέρει αν το τραγούδησε με σεβασμό στο επάγγελμά του και στο έργο.
Ναι, με ενδιαφέρει το κατά πόσον ένα μνημείο της σύγχρονης ελληνικής τέχνης είναι επισκέψιμο από ανθρώπους που ξεπερνούν τους αρχικούς αποδέκτες του. (π.χ. Φινλανδός επισκέπτης στην Ακρόπολη).
Ναι, με ενδιαφέρει να ακούσω τον καθένα που έχει άποψη για ένα έργο τέχνης και η δουλειά του –κατά τεκμήριον— του επιτρέπει να έχει λόγο γι’ αυτό. Όχι βέβαια σαν τον τσαγκάρη που ήθελε να συμβουλέψει τον αρχαίο ζωγράφο Απελλή για πολλά απ’ αυτά για τα οποία –κατά τεκμήριον πάλι—δεν μπορούσε να έχει άποψη.
Ναι, με ενδιαφέρει να δίνεται ο λόγος σε όποιον «αγορεύειν βούλεται» ακόμα κι αν το κάνει τραγουδιστά.
Ναι, με ενδιαφέρει να συμμετέχω στον δημόσιο διάλογο για τα καλλιτεχνικά δρώμενα του τόπου μου.
Και
Όχι, δεν με ενδιαφέρει να μάθω τι φορούσε.
Όχι, δεν με ενδιαφέρει η σύγκριση με τον Μπιθικώτση γιατί ο Μπιθικώτσης έχει γίνει πλέον συγγενής μου επειδή ήταν με συγγενείς μου στη Μακρόνησο και ήξερε πολύ διαφορετικά να ερμηνεύει και της Δικαιοσύνης τον Νοητό Ήλιο και τις Λοξές των Δελφινιών τις Ράχες.
Όχι, δεν με ενδιαφέρει να μάθω πόσος κόσμος πήγε να ακούσει από περιέργεια τον κύριο Σάκη Ρουβά ούτε να μάθω αν αποθεώθηκε ή όχι. Γιατί το έργο του Οδυσσέα Ελύτη και του Μίκη Θεοδωράκη –γερός να είναι— έχει από χρόνια θεωθεί μέσα μου και δεν έχω άλλο πιο ψηλά να το ανεβάσω.
Όχι, δεν με ενδιαφέρει ο καβγάς για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να τραγουδηθεί από τον κύριο Σάκη Ρουβά γιατί μέχρι τώρα κανένας δεν με έχει εμποδίσει να τραγουδάω το “L’amour est un oiseau rebelle”, από την Carmen του Bizet, στο μπάνιο μου, ούτε έχει κρίνει το ιερόσυλο του πράγματος, ούτε έχω δεχτεί μηνύσεις ή αγωγές για προσβολή καλλιτεχνικού μνημείου.
Όχι, δεν με ενδιαφέρει αν θα κάνει στροφή στην καριέρα του ο κύριος Σάκης Ρουβάς. Μου αρκεί να κάνει πολλές στροφές στην ιστορία, στην τέχνη και στον πλανήτη (κι όχι περί τον εαυτόν της) η μεγάλη μερίδα των ομφαλοσκοπούντων συμπολιτών μου.
Και εν τέλει, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι αν θα υπάρξουν ένα, δύο, τρία ή χιλιάδες «Βιετνάμ» (παραφράζω το παλιό σύνθημα…) όπου ο πολιτισμικός ιμπεριαλισμός θα ηττηθεί από τις παγκόσμιες δυνάμεις της ελευθερία και της γλώσσας.
Της Ελληνικής γλώσσας αλλά και όλων των άλλων γλωσσών.
Της όλης γλώσσας των ανθρώπων.
Που θέλω να έχει σκέψη καλή μέσα της είτε τραγουδάει, είτε ζωγραφίζει, είτε γράφει, είτε συνομιλεί χωρίς προκαταλήψεις και μισαλλοδοξία.
Και θέλω η συλλογική μας βούληση πάντα να επιτρέπει να «αγορεύει» αυτός που «αγορεύειν βούλεται». Χωρίς γιαουρτώματα, χωρίς μπινελίκια, χωρίς «μόλοτοφ», χωρίς τσαμπουκάδες, χωρίς φιμώσεις, χωρίς καταλήψεις, χωρίς κλεψίτυπες ετικέτες και χωρίς συνθήματα στη θέση των επιχειρημάτων.
Κι ας υπάρχουν χιλιάδες αντίλογοι.
04 Μαΐου 2015
( Η Μαρία Κάλλας τραγουδάει Κάρμεν)
{youtube}lspRhX5Vhhg{/youtube}