* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης
και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Δεν αμφιβάλλω πως το φ. μπ προσφέρεται και για μαστίγωμα εκ του ασφαλούς – την επίδειξη δηλαδή της βίας των δειλών – και για πλύση εγκεφάλου μέσα από την κατάχρηση των κυρίαρχων στερεοτύπων, των χολερικών καταγγελιών κλπ. Προσφέρεται όμως και για διάλογο όσο κανένα άλλο μέσο σύγχρονης επικοινωνίας. Άμεσο, καταιγιστικό διάλογο, άμεσες διαφωνίες και έντονες απαντήσεις χωρίς την διαμεσολάβηση ενός έξωθεν ιερατείου ( π.χ τον διευθυντή μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού ).
Από την άλλη ελλοχεύουν τόσο η εμπάθεια όσο και η αγραμματοσύνη που κάποιο “ιερατείο” θα εμπόδιζε ίσως να εκδηλωθούν. Τα ως προς εμένα τώρα : Πάντα διατυπώνω επωνύμως την κριτική μου, ελπίζω με ευπρέπεια παρά την εκάστοτε οργή μου, εισπράττοντας το ανάλογο κόστος κυρίως από τα πρόσωπα της εξουσίας ή της κοινωνικής προβολής. Επειδή ό τι κι αν λέμε, στην Ελλάδα ΔΕΝ υφίσταται ουσιαστική κριτική παρά μόνο δημόσιες σχέσεις. Και σπέκουλα…Οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον θλιβερό κανόνα της σιωπής των αμνοεριφίων. Επειδή όποιος τολμάει να πει τα δυσάρεστα, γίνεται εύκολα ο εύκολος στόχος του πλήθους και ο αντιπαθής του συστήματος των “υπεράνω”. Οι οποίοι και δεν ξεχνούν ποτέ αλλά θα σε τιμωρήσουν δρώντας πάντα από τα παρασκήνια. Στην δική περίπτωση τέτοιοι “υπεράνω” κριτικής υπήρξαν ο Χρίστος Λαμπράκης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, Μαρίνα Πλάκα, η Ελένη Αρβελέρ. Πρόσωπα μιας απόλυτης εξουσίας που δεν ανέχονται αμφισβητήσεις και που βρίσκονται πάντα δίπλα στην εξουσία. Το βιβλίο μου τέλος ” Ο μοιραίος Αλέξης ” μού στοίχισε μέχρι στιγμής την έξωση ενός θεατρικού μου έργου από το Εθνικό Θέατρο και μιας εικαστικής έκθεσης από το Φεστιβάλ Αθηνών ( κάποιοι σύντροφοι είναι υπεράγαν γενναίοι ). Επίλογος: Η κ.Αρβελέρ δήλωσε πρόσφατα: Είμαι 91 ετών, μπορώ να λέω αυτά που θέλω
Η αλήθεια είναι : Είμαι 91 ετών αλλά δεν εγκαταλείπω καμιά θέση μου σε νεότερο και λέω μόνο αυτά που με συμφέρουν και δεν έχουν κόστος. Τί είναι η κ. Αρβελέρ εμπρός στον άγνωστο Κώστα Παπαϊωάννου, ρηξικέλευθο διανοούμενο του Παρισιού που κατήγγειλε πρώτος τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό το 1959 με μια ογκώδη μελέτη ( κυκλοφόρησε πρόσφατα η β έκδοση της από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις );
Η κ. Πλάκα πάλι θα τιμηθεί την άλλη εβδομάδα από την ετήσια έκδοση ΕΠΊΛΟΓΟΣ επειδή προφανώς βρήκε τον κλεμμένο Πικάσο. Αηδία.
Για τον Σαββόπουλο τώρα τον οποίο λάτρευα στην εφηβεία μου. Μετά το ’80 ραγδαία μικροαστικοποιείται κολακεύοντας το εθνικοχριστιανικό θυμικό των γαλαξιακών Ελλήνων. Σήμερα είναι ένας ταλαντούχος πλην γραφικός παππούς. Που δεν διαθέτει το κύρος να μιλήσει για την κρίση – παρακμή της χώρας. Όπως θα έπραττε ο Μάνος Χατζιδάκις. Όσο για σημαντικούς μουσικούς ποιος ξέρει τον Μιχάλη Τραυλό για να αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα.
Εν ολίγοις, περισσότερο από το ταλέντο – που επ ‘ ουδενί αμφισβητώ – ψάχνω όπως όλοι μας τη στάση ζωής. Και δεν την βρίσκω.
Φωτογραφία : Έργο – Αναφορά στα βασανιστήρια των πολιτικών κρατουμένων στο Γεντί Κουλέ.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr