Κάθομαι στο καφενείο. Τρυγύρω πεντέξη ακόμα νομάτοι κι άλλα τόσα κινητά τηλέφωνα. Επικοινωνία όχι ανθρώπου με άνθρωπο μα ανθρώπου με μηχανή. Η τηλεόραση σιγομουρμουρίζει στο βάθος χωρίς να την παρακολουθεί κανείς. Εικόνα συνηθισμένη.
Εμφανίζεται κοριτσάκι τοσοδά. Όμορφο, με μάτια λαμπερά και τετραπέρατα και κάπως ντροπαλό, όπως συνήθως τα κοριτσάκια της ηλικίας της. Η Βαλασία, έτσι την λένε, είναι η εγγονή του ιδιοκτήτη. Εξαφανίζεται κάπου στα ενδότερα και ξαναεμφανίζεται ύστερα απο λίγο κουβαλώτας ένα μάτσο μαρκαδόρους και μπόλικα χαρτιά. Καθεται σοβαρά σε μια γωνιά και αρχίζει… μαρκαδόροι εναντίον τηλεφώνων.
Είχε την καλωσύνη να μου χαρίσει μια απο της ζωγραφιές της που την παρουσιάζω εδώ. Πάντα θαύμαζα το πόσο αυθόρμητα -πόσο “ατρόμητα” θα έλεγα- τα παιδιά χρησιμοποιούν τα χρώματα. Θαυμάστε χρώμα μαλλιών, θαυμάστε το πώς ταιριάζει μ’ εκείνο το σκούρο μπλε και τα κατακόκκινα σαν καρδιά χείλη.
Θαυμάζω και αναρωτιέμαι πώς άραγε ξεκινώντας ένα παιδί απο το στάδιο αυτό μπορεί να φτάσει – να ”εξελιχθεί”- στο στάδιο του κινητού τηλεφώνου. Κάποιοι το ονομάζουν πρόοδο…
Here I am sitting at the coffee shop. Five or six people around me and as many cell phones. Communication not person with person but person with machine. Somewhere the TV is mumbling something without anyone paying attention. A not unusual scene.
Enter a tiny girl. Pretty, with sparkling clever eyes and a bit shy, like all little girls of her age. She is the grand daughter of the shop keeper. She disappears somewhere and shows up again after a few minutes carrying a bunch of markers and a stack of paper. She sits in a corner and and very seriously gets down to work… markers vs. mobile phones.
She was kind enough to give me one of her creations. I always marveled at the spontaneity and boldness kids use colors. Look at the color of the hair, see how it matches the dark blue and the fire red and heart shaped lips!
I marvel and wonder at how -through what process- a kid that starts from such a point of expression can get to the point of the mobile phone. Some call it “evolution”, or progress…