Γιάννης Σιδέρης
Μέγας αχός ακούστηκε για τις δηλώσεις Dijsselbloem, που σαφώς ήταν απαξιωτικές εν πολλοίς, και σεξιστικές ως προς τις γυναίκες (αν και δεν προσδιόριζε χώρα, αλλά ο έχων τη μύγα…). Το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, εθνικώς εναρμονισμένο με τις αντιδράσεις, χαρακτηρίζει τα σχόλιά του ως «απολύτως καταδικαστέα, και πλήρως αντίθετα στις αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας και του αλληλοσεβασμού, οι οποίες οφείλουν να βρίσκονται στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Είναι ακριβώς αυτή η ρητορεία που ανοίγει τον δρόμο, αν όχι για την πολιτική, τουλάχιστον για την ιδεολογική ενίσχυση της ακροδεξιάς».
Σαφώς έχει δίκιο ως προς τα ανωτέρω, ότι ανοίγουν το δρόμο προς την ενίσχυση της ακροδεξιάς, όπως όμως την ανοίγουν και άλλα, μεταξύ των οποίων (ας μην κρυβόμαστε), το συνεχώς απλωμένο χέρι της Ελλάδας, που οι βόρειοι – δυστυχώς – το θεωρούν απαιτητική ελεημοσύνη, όπως και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, ή τα βίαια επεισόδια των μουσουλμανικών οργανώσεων ή των μοναχικών λύκων).
Όμως συνεχίζει το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ: «Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, καλώς πράττουν και καταδικάζουν τώρα τέτοια σχόλια. Καλό θα ήταν, όμως, να θυμηθούν διάφορες δηλώσεις στελεχών τους, κατά τη διάρκεια της κρίσης, οι οποίες τροφοδότησαν την προπαγάνδα της βορειοευρωπαϊκής άκρας δεξιάς».
Όντως είναι εμβληματική, παρέμεινε στην πληγωμένη συλλογική μνήμη και στο παγκόσμιο κοινό, η σχετική ρήση του Γιώργου Παπανδρέου. Βέβαια ο τότε πρωθυπουργός δεν είχε πει ακριβώς περί διεφθαρμένης χώρας ή πολιτών. Είχε πει ότι στην Ελλάδα υπάρχει συστημική διαφθορά.
Όμως η Ελλάδα είχε αποδράσει από την κανονικότητα ευρωπαϊκής χώρας (έστω αυτό το λίγο που ήταν), δονείτο από διαδηλώσεις αγανάκτησης, συνθήματα μίσους, και κατηγορίες περί προδοτών, και ήταν πολύ φυσικό να μην υπάρχει η διάθεση – δικαιολογημένα ούτε η πολυτέλεια της ψυχραιμίας – για διάκριση των εννοιολογικών διαχωρισμών, μεταξύ διεφθαρμένης χώρας, και συστημικής διαφθοράς (τέτοια ώρα, τέτοια λόγια).
Ωστόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ ισχύει το ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω
Μετά τον κ. Παπανδρέου, ακούσαμε με δυσάρεστη έκπληξη τον κ. Τσίπρα, ως φρέσκο πρωθυπουργό (11 Φεβρουαρίου 2015), κατά την υποδοχή του επικεφαλής του ΟΟΣΑ Angel Gurría, να προσβάλει τον φιλοξενούμενό του (μεξικανικής καταγωγής) και τη φιλοξενούσα χώρα μας, λέγοντας πως η Ελλάδα μόνο με το Μεξικό μπορεί να συγκριθεί στα φαινόμενα διαφθοράς!
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο κ. Τσίπρας, σε διανθείς του επαφές, μίλησε για διαφθορά στην Ελλάδα. Μια ματιά στο διαδίκτυο, αλιεύει:
Τον Οκτώβριο του 12, ευρισκόμενος στο Παρίσι, σε συνέντευξή του στο Reuters, δήλωσε ότι στην Ελλάδα την πραγματική εξουσία έχει μια χρεοκοπημένη τραπεζοκρατία, σε συνεργασία με ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και με τα ΜΜΕ που την στηρίζουν.
Στο Παρίσι επίσης, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, ο κ. Τσίπρας μίλησε για τη «μαφία της οικονομικής, επιχειρηματικής, μιντιακής ολιγαρχίας σε συνεργασία με το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα»!
Φυσικά αναφέρονταν στους ολιγάρχες της διαπλοκής, αλλά όπως και με τον ΓΑΠ, το παγκόσμιο κοινό, δεν θα ασχολείτο με τέτοιες – λεπτές για το ίδιο – εννοιολογικές διακρίσεις.
Στο Βερολίνο, στις 13 Ιανουαρίου 2013, μιλώντας στο Ίδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ», δήλωσε: «Η Ελλάδα μετεωρίζεται σήμερα ανάμεσα στη διαφθορά και τη φτώχεια.
Ενώ σε συνέντευξή του στον Bret Stephens της Wall Street Journal, ο δημοσιογράφος γράφει: «Γιατί σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, προκειμένου να εγχειριστούν, οι ασθενείς πρέπει να δίνουν φακελάκι στους γιατρούς, αναρωτιέται ο κ. Τσίπρας. Διότι, όπως εξηγεί ο ίδιος, «το κράτος δίνει χαμηλούς μισθούς στους γιατρούς, νομίζοντας ότι είναι απολύτως φυσικό γι’ αυτούς να συμπληρώνουν τους μισθούς τους».
Τέλος την 1η Φεβρουαρίου 2013, σε άρθρο του στην γαλλική εφημερίδα «Monde Diplomatique», ο κ. Τσίπρας συνηγορούσε και υπενθύμιζε ότι σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της «Διεθνούς Διαφάνειας» για το 2012, «η Ελλάδα είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης».
Υπονομευτική αφέλεια
Φυσικά οι δυο πολιτικοί δεν ήθελαν να υπονομεύσουν τη χώρα τους. Αλλά η αφέλεια, η μη επίγνωση της τεράστιας επιρροής των χώρων και των Μέσων από τα οποία εξακόντιζαν τις κρίσεις τους, κατά της «συστημικής» διαφθοράς ο ένας, της «διαπλεκόμενης» ο άλλος, αρκούσε για να βλάψουν και οι δύο την… Συρίαν το ίδιο.
Δεν υπάρχει κάποιο… κοντέρ για να μετρήσουμε την επίδραση στο παγκόσμιο κοινό, της αναφοράς του καθενός στα περί διαφθοράς: Σαφώς , βιωματικά, θεωρούμε ότι ο Παπανδρέου έκανε το πρώτο ολέθριο λάθος και οι αναφορές του Τσίπρα λειτούργησαν συμπληρωματικά.
Θεωρούμε του Παπανδρέου ισχυρότερη, αφενός λόγω διαφορετικής αναγνωρισιμότητας, αφετέρου λόγω συγκυρίας: Την στιγμή που εκφράστηκε, η Ελλάδα ήταν ξαφνιαστικό πρωτοσέλιδο οικονομικού τρόμου, στα Μέσα όλου του πλανήτη (θυμίζουμε όχι μέχρι και η υπουργός Οικονομικών της… Νότιας Αφρικής είχε εκφράσει την αγωνία, μήπως χρεοκοπήσει η Ελλάδα!). Επίσης, το «σπατάλησαν τα λεφτά» δεν αποτελεί μόνο βορειοευρωπαϊκό στερεότυπο. Αποτελεί παγκόσμια άποψη!
ΥΓ: Ο γράφων τη συνάντησε αυτά τα χρόνια σε περιπλανήσεις του σε τριτοκοσμικές γωνιές του πλανήτη, από το κοντινό Μαρόκο ως τα μακρινά, Νεπάλ, Βιρμανία και… Σουλτανάτο του Μπρουνέι. Οι ασιάτες μπορεί σχεδόν να μην ήξεραν κατά που πέφτουμε, ήξεραν όμως για τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, η οποία σπατάλησε τα λεφτά της και τώρα ζητάει από τους ευρωπαίους να τη σώσουν. Δυστυχώς αυτό μου έλεγαν και δεν τα φαντάστηκαν μόνοι τους. Από τα ΜΜΕ των χωρών τους…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr