Λονδίνο, Παρασκευή 11 Ιουλίου, ώρα 11:00 π.μ.
Εδώ και μια βδομάδα βρίσκομαι στην αιώνια νεφοσκέπαστη βρετανική πρωτεύουσα. Σήμερα, όμως έβγαλε ήλιο κι έτσι λαχτάρησα να περπατήσω σε αγαπημένα, γνώριμα μέρη.
Πήρα το μετρό και κατέβηκα στην Τραφάλγκαρ προκειμένου να περάσω το μεσημέρι απολαμβάνοντας μια έκθεση ζωγραφικής στην Εθνική Πινακοθήκη.
Καθώς ανέβαινα από τον υπόγειο , το βλέμμα έπεσε δεξιά …Έξω από την εκκλησία του αγίου Μαρτίνου των αγρών υπήρχε αρκετός κόσμος…
“Ήταν ώρα φαγητού και μάλλον περίμεναν στην ουρά για να μπουν στο εστιατόριο,που λειτουργεί στο υπόγειο του ναού,τη γνωστή κρύπτη“… , σκέφτηκα…
Πλησίασα και κοντοστάθηκα, όταν είδα την αφίσα.
Στη 1:00 ακριβώς είχε “Lunchtime Concert” συνοδεία εκλεκτής μουσικής!
-Κατάλαβα καλά;
-Μεσημεριανό μετά χορωδιακής μουσικής;
Άφησα την Πινακοθήκη για κάποια άλλη μέρα και πήγα να βγάλω εισιτήριο…
..και κει ήρθε δεύτερο ξάφνιασμα…Η είσοδος ήταν δωρεάν και μόνο αν ήθελες, πλήρωνες 3,5 λίρες για το φιλανθρωπικό έργο του αγίου Μαρτίνου…
Πλήρωσα φυσικά το “υπερβολικό” ποσό και πέρασα μέσα.
Σε κάθε θέση υπήρχε το πρόγραμμα . Το πήρα στο χέρι και κάθισα.
Διάβασα κάποια ενημερωτικά στοιχεία για τη χορωδία.
Ήταν λονδρέζικη χορωδία της εκκλησίας SaintGieldsτου Holborn,κάπως νεοσύστατη,ιδρύθηκε το 2005 από 13 φιλόμουσους, απ’όπου πήρε και το όνομά της:
“Tredicichoir – δεκατρία”
Η ώρα ήταν 1 ακριβώς όταν εμφανίστηκαν οι τριάντα δύο χορωδοί.
Ήταν διαφόρων ηλικιών. Τέλος εμφανίστηκε ο μαέστρος .Ο γνωστός στον κύκλο της εκκλησιαστικής μουσικής, Richard Thomas.
Ξεκίνησαν με PeterPhilips και William Byrd . Συνέχισαν με Χένρυ Πέρσελ.
Η ατμόσφαιρα κατανυκτική ,ιδιαίτερα στους ύμνους του.
Από τα αγαπημένα μου χορωδιακά κομμάτια του συνθέτη, το “Hear my Prayer”.
Όταν η ανάγκη βγάζει κραυγή …θέλει να ταξιδέψει, να περιπλανηθεί ελεύθερη, γίνεται επίκληση, μετουσιώνεται σε προσευχή…
Το πρόγραμμα κυλούσε ήρεμα, αβίαστα…με ερμηνείες πειθαρχημένες, άριστη άρθρωση και ομοιογένεια φωνών!
Η ώρα κόντευε 2 όταν ένας γνώριμος ,καλοκαιρινός ήχος ήχησε στ’αυτιά μου.
Κλείνεις τα μάτια…φέρνεις στο νου τον Άρμστρονγκ, τη Μπίλι Χαλιντέι ή τη Φιντζέραλντ…
Φωνές ανάκατες από τους αμέτρητους καλλιτέχνες που ‘χουν ερμηνεύσει το πιο πολυτραγουδισμένο κομμάτι της μουσικής ιστορίας.
“Summertime” σημαίνει καλοκαίρι:
Νωθρό, νωχελικό, ιδρωμένο, αισιόδοξο, ερωτικό…
Ναι, ερωτικό …με έναν έρωτα πρωτόγνωρο, που αποδίδεται θαυμάσια από μια χορωδία, που αν και εκτελεί κυρίως έργα θρησκευτικής μουσικής, αποδεικνύει με την ερμηνεία της πως :
“ο έρωτας είναι θρησκεία!”
Παίρνοντας έμπνευση από την αφροαμερικανική λαϊκή μουσική, ο Γκέρσουιν δημιουργεί την όπερα “Ρorgy and Bess” . Hιστορία ενός φτωχού, ανάπηρου και έγχρωμου ζητιάνου γίνεται νουβέλα, στη συνέχεια νότες, μουσικές φράσεις κι έτσι ξεπηδά από κεί η υπέροχη μελωδία του “Summertime”.Η απόλυτη αξιοποίηση της μαύρης κουλτούρας και η ομογενοποίησή της στη συμφωνική αισθητική!
Σαν νανούρισμα, με τζαζ-φολκ στοιχεία ρέει απαλά…
Ιδανικός καμβάς να κεντήσει κανείς με τη μουσική του φαντασία, όπως κάνει πολύ όμορφα και πετυχημένα ο βρετανός Roderick Williams, στη διασκευή του!
Η χορωδία Τredici διάλεξε να κλείσει τη συναυλία με το Summertime!
Όπως ανέφερε ο μαέστρος λίγο πριν το ξεκίνημα του τραγουδιού, μικρός φόρος τιμής στο δημιουργό του, που έφυγε “σαν σήμερα 11 Ιουλίου του 1937 στο Λος Άντζελες…”
