Game over
Διάβασα εδώ ( https://athens.indymedia.org/post/1540124 ) μια ήπια κριτική για ένα φαινόμενο πολύ σοβαρό. Ο χουλιγκανισμός, με το προκάλυμμα της ρήξης με το σύστημα, βρίσκει έδαφος σε όσους αισθάνονται αποκλεισμένοι, ναι, σε όσους είναι αποκλεισμένοι ναι, σε όσους βρίσκονται στο όριο της φτώχειας ναι, αλλά και σε όσους (αυτά πάνε μαζί) η στέρηση βασικής παιδείας και καλλιέργειας τους καθιστά ανίκανους να διακρίνουν ανάμεσα στον ταξικό εχθρό και στον τυχαίο αντίπαλο στο γήπεδο.
Το δεύτερο, δηλ. η απουσία καλλιέργειας της ψυχικής δύναμης, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την τύφλωση που σε παγκόσμιο επίπεδο, από τους δολοφόνους του Σαρλί έως τους καταστροφείς φονιάδες / αποκεφαλιστές του μουσείου της Μοσούλης και τους δικούς μας χρυσαυγίτες, έχει απλωθεί ως ιός στον πλανήτη.
Δεν μας αρέσει, δεν το αντιμετωπίζουμε ως κεφαλαιώδους σημασίας αυτό που θα πω, το θεωρούμε πάντα τριτεύον, αλλά εγώ επιμένω ξανά και ξανά και ξανά (ειδικά σήμερα):
η μεταμοντέρνα κουλτούρα του fast food, fast read, fast fuck έχει φτάσει στο όριό της: σ’ αυτόν τον κόσμο όπου το πραγματικό νόημά του αντικαταστάθηκε δραματικά με το χρηματιστηριακό χρήμα· σ’ αυτόν τον κόσμο όπου οι απανταχού βολεμένοι του συστήματος συνεχίζουν να είναι βολεμένοι δίχως να δίνουν πεντάρα για τους δούλους που γυρνάνε στα σκουπίδια· σ’ αυτόν τον κόσμο όπου διανοούμενοι και καλλιτέχνες, μοιράζονται το έργο τους ασφαλείς στις οχυρές κοινότητές τους των μυημένων του πολιτιστικού ακτιβισμού, αφήνοντας με σνομπισμό τα «απελέκητα» πλήθη στο σκοτάδι· σ’ αυτόν τον απολίτιστο κόσμο των πάντα λίγων έναντι των αμόρφωτων πολλών (που το μορφωτικό τους επίπεδο ορίζεται από το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο της κυρίαρχης τηλοψίας)· σ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο όπου το όραμα για ένα καλύτερο αύριο συγχέεται άτσαλα με την απόδοση των αγορών: τα περιθώρια για τους νέους προλετάριους είναι στενά.
Οι περισσότεροι, μουσουλμάνοι ή νεοναζιστές, χουλιγκάνοι ή μυστήριοι sui generis, αισθάνονται ότι τα περιθώρια της ζωής τους ορίζονται όπως στα video games: δείρε γιατί θα τις φας, χτύπα γιατί θα σε χτυπήσουν, σκότωσε, γιατί έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα σε σκοτώσουν. Η ζωή, η ομορφιά της δύσκολης και σκληρής ζωής, έχει χαθεί από τον ορίζοντά τους. Και βιάζονται να δράσουν, βιάζονται να δράσουν τυφλά, επειδή το ξέρουν (το μόνο που ξέρουν καλά), αργά ή γρήγορα θα αναβοσβήσει μπροστά τους η επιγραφή «game over».
Έτσι, όμως, όπως πάνε τα πράγματα, το «game over» σε λίγο θα ανάψει σε όλες τις λαμπερές οθόνες αυτού του λερού πολιτισμού που επιμένει να στρέφει προκλητικά την πλάτη στον ανθρωπισμό τρέφοντας κάθε μέρα με το περισσό, ματωμένο χρήμα του τη βαρβαρότητα. (Εμπρός σ’ αυτό το ενδεχόμενο, η κρίσιμη, η εξοργιστική κατάσταση με τις μαριονέτες τύπου Σόιμπλε, Λαγκάρντ και Ντάισελμπλουμ, συγχωρήστε με, αλλά φαντάζει, δυστυχώς, αστειότητα.)