Η μέρα στο λιμάνι μοιάζει με την χθεσινή, μάλλον ίδια με την προχθεσινή, μόνο το κρύο υποχώρησε, ενώ το πρωινό των εθελοντών καθυστερεί και γεννά μικρές εντάσεις που δεν ενδιαφέρουν κανέναν.
Οι πρόσφυγες περιμένουν υπομονετικά στην ουρά, τα ήδη γερασμένα μωρά τους μαθαίνουν ισορροπία και ηλικιωμένοι ανάπηροι ψάχνουν μάταια την ελπίδα σε μια έστω ψεύτικη είδηση.
Είναι η ανάπαυλα από τα γυρίσματα μιας ταινίας, με τον μεγάλο παραγωγό Θεό να ξέμεινε από φιλμ και ιδέες .
Δε βαριέσαι! Κάπως έτσι, μακριά από την αληθινή ζωή σχεδόν πάντα διαλέγει να κυλά ο άτιμος χρόνος.
Μόνο το μεγάλο ρολόι του λιμανιού κυλά σαν ξετροχάρης ανεμόμυλος και εξακολουθεί να παίζει σε άσχετες στιγμές τη μελωδία από τα παιδιά του Πειραιά.
Όσο οι ουρές μεγαλώνουν, τα παιδικά κλάματα τρυπούν αυτιά και οι φωτογραφικές μηχανές γεμίζουν από μνήμες δίχως κανένα συναίσθημα.
Κανείς δεν πείθει κανέναν, η ζωή δε μοιράζει ξενικές μνήμες κι είναι πολύ πιο εύκολο, αφού αμφισβητήσεις, έπειτα να διαγράψεις κάθε θολό και βρώμικο καρέ από την πρόχειρη μνήμη.
Κρίμα που δεν το σκηνικό μιας ταινίας.
Ή μήπως είναι;
Ρεπορτάζ και φωτογραφικό αρχείο από τον Πειραία: Μανώλης Δημελλάς
